Η Ελλάδα βρίσκεται στο μέσο μιας καταιγίδας, αλλά τα μαύρα σύννεφα σκεπάζουν τον ουρανό παντού και ιδιαίτερα στην Ευρώπη. Είναι φανερό ότι οι ευρωπαίοι ηγέτες ανησυχούν σφόδρα και πιθανότατα τα έχουν χαμένα βλέποντας τις διαβόητες αγορές να διαλέγουν τα θύματά τους ένα-ένα, απειλώντας ταυτόχρονα όλο και περισσότερο το ευρώ, ενώ οι ίδιοι αισθάνονται ανήμποροι να αντιδράσουν.

Η χώρα έκανε χθες ένα μεγάλο βήμα προς το χείλος της αβύσσου και τώρα δεν απομένει παρά να κάνει το πήδημα στο κενό, όπως εύστοχα επεσήμανε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ευχόμενος βέβαια να μην το επιχειρήσει. Αν κρίνουμε από τις συμπεριφορές του πλήθους, τα συνθήματα που ακούστηκαν, τις δηλώσεις των συνδικαλιστών, τις αντιδράσεις των πολιτικών ηγετών και πάνω από όλα, την δολοφονία τριών αθώων ανθρώπων την ώρα που έβγαζαν το ψωμί τους, από τους εγκληματίες με τις κουκούλες, οι πιθανότητες είναι ότι δεν θα κάνουμε ένα απλό πήδημα, αλλά ένα θεαματικό άλμα. Μακάρι οι εξελίξεις να μας διαψεύσουν…

Δυστυχώς, ούτε αυτές τις κρίσιμες ώρες που ζούμε ως χώρα και ως πολίτες, η πολιτική ηγεσία δείχνει να βρίσκεται στο ύψος των περιστάσεων. Η ματαίωση του συμβουλίου  των πολιτικών αρχηγών υπό την σκέπη του Προέδρου της Δημοκρατίας για να συζητηθεί η κατάσταση της οικονομίας αποτελεί απόδειξη έλλειψης σοβαρότητας. Όταν στην Πορτογαλία,  που δεν έχει φτάσει τουλάχιστον ακόμη στο δικό μας κατάντημα,  υπάρχει συναίνεση μεταξύ κυβέρνησης και κόμματος αξιωματικής αντιπολίτευσης προκειμένου να αντιμετωπισθούν τα προβλήματα που την απειλούν, στην Ελλάδα προέχουν οι μικροκομματικές σκοπιμότητες και οι πολιτικοί αρχηγοί δεν κάθονται ούτε γύρω από ένα τραπέζι για να συζητήσουν χωρίς να είναι υποχρεωμένοι να συμφωνήσουν…

Ο υπογράφων έχει την αίσθηση ότι τα μέτρα που αποφασίστηκαν από το ΔΝΤ, την ΕΚΤ και την Κομισιόν (δεν υπάρχει διαπραγμάτευση, γιατί δεν έχουμε δυνατότητα να διαπραγματευτούμε στο χάλι που είμαστε και με το χέρι απλωμένο) θα είναι οδυνηρά, οδυνηρότατα, αλλά δεν θα είναι αυτά που λέγονται περί ολοσχερούς κοψίματος του 13^ου και του 14^ου μισθού σε όλους τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους. Μπορεί να διαψευσθώ και μάλιστα πάρα πολύ σύντομα, την Κυριακή, ή την Δευτέρα, το αργότερο, όταν θα ανακοινωθεί  η συμφωνία, αλλά τολμώ να κάνω αυτή την πρόβλεψη. Και φυσικά, μακάρι να έχω δίκιο…

Στην Ευρώπη κτύπησε συναγερμός, καθώς από προχθές έγινε φανερό ότι ο ιός της ελληνικής κρίσης άρχισε να εξαπλώνεται στην Πορτογαλία και σε ένα βαθμό στην Ισπανία. Ακόμη και η Άνγκελα Μέρκελ κατάλαβε πλέον ότι ο κίνδυνος για τον ευρώ ήταν και είναι ακόμη άμεσος. Οι χθεσινές συναντήσεις της ίδιας και του υπουργού Οικονομικών της, του Σόϊμπλε, με τους Τρισέ και Στρος-Καν είχαν τόνο δραματικό και επείγοντα, αλλά τελικά η Γερμανίδα Καγκελάριος κατάλαβε ότι αν δεν επισπευσθεί η διαδικασία γενναίας στήριξης της Ελλάδας θα είναι αργά. Όχι μόνο για την Ελλάδα, για την τύχη της οποίας ενδιαφέρονται μόνον από…σπόντα, αλλά πρωτίστως και κυρίως για το ευρώ.

Σε χιτσκοκικό θρίλερ εξελίσσεται η επιχείρηση στήριξης της ελληνικής οικονομίας σε αυτή τη φάση. Ενώ εμείς νομίζαμε ότι από τη στιγμή που προσφύγαμε επίσημα στον μηχανισμό της Ευρωζώνης και του ΔΝΤ, τα πράγματα θα έμπαιναν σε μία σειρά, φαίνεται ότι δεν είναι ακριβώς έτσι. Τα άτιμα τα “spreads” σπάνε το ένα ρεκόρ μετά το άλλο και αν ο Τρισέ δεν είχε φροντίσει σχετικά έγκαιρα να παρατείνει για άλλον ένα χρόνο την αποδοχή ελληνικών ομολόγων από την ΕΚΤ, ίσως σήμερα να είχε ήδη καταρρεύσει το ελληνικό τραπεζικό σύστημα.

Υπάρχουν σοβαροί άνθρωποι στην Ελλάδα που δεν μπορούν να χωνέψουν αυτό που μας συμβαίνει και που συνεχώς αναλύουν και προσπαθούν να βρουν τους λόγους για τους οποίους οδηγηθήκαμε εδώ που βρισκόμαστε. Και ενώ βρίσκουν τις εξηγήσεις και τα αίτια, μπερδεύονται όταν φτάνει η στιγμή να δώσουν απάντηση στο ερώτημα αν ήταν δυνατόν να αποφύγουμε  τα…χειρότερα που μας έχουν βρει. Στο σημείο αυτό ανακατεύουν την λογική με την συνωμοσιολογία  και τους περνούν διάφορες υπόνοιες από το μυαλό, όπως π.χ. ότι ο Γιώργος Παπανδρέου γνώριζε από την αρχή την κατάσταση και την άφησε να εξελιχθεί θεωρώντας ότι η μόνη λύση για να μπει η Ελλάδα στον ίσιο δρόμο ήταν το ΔΝΤ που θα επέβαλε τους σκληρούς κανόνες και μαζί με αυτούς και την αναδιάρθρωση του χρέους.