Η χώρα βουλιάζει και δεν υπάρχει καμία αμφιβολία γι' αυτό. Μέχρι και ο πρωθυπουργός το επισημαίνει, λέγοντας ότι κινδυνεύουμε να χάσουμε μέρος της εθνικής κυριαρχίας μας, αφού προηγουμένως είχε ότι η χώρα βρίσκεται στην εντατική και η κυβέρνηση είναι έκτακτης ανάγκης. Ολα αυτά τα είπε βέβαια για την οικονομία και τώρα περιμένουμε και τα μέτρα που θα πάρει (οι πληροφορίες λένε ότι το πλαίσιο θα ανακοινωθεί τη Δευτέρα και θα είναι σκληρό), αλλά η αλήθεια είναι ότι η Ελλάδα βουλιάζει σε όλους σχεδόν τους τομείς. Είναι δηλαδή μία χώρα σε βαθιά παρακμή, είτε θέλουμε να το παραδεχθούμε, είτε όχι. Και αν δεν το παραδεχθούμε, προβάλλοντας διάφορες σοφιστείες, κακό του κεφαλιού μας...

Ο Νικήτας Κακλαμάνης εξελέγη δήμαρχος Αθηναίων, όχι μόνο γιατί η Α' Αθήνας που ταυτίζεται με τον δήμο Αθηναίων είναι προνομιακή περιοχή για τους υποψήφιους της Νέας Δημοκρατίας, αλλά και γιατί αρκετοί από τους δημότες που τον ψήφισαν πίστεψαν ότι θα είναι ένας καλός δήμαρχος. Είναι εύστροφος και όπως ο ίδιος είπε ήθελε να κλείσει την πολιτική καριέρα του στην δημαρχία και όχι να την χρησιμοποιήσει ως βατήρα για άλμα στην κεντρική πολιτική σκηνή. Αρα δεν είχε τίποτα να χάσει και θεωρητικά θα ήθελε να αφήσει την σφραγίδα του κάνοντας έργο στον μεγαλύτερο δήμο της χώρας.

Σχετικά επιτυχημένη κρίνεται η αντιμετώπιση των πυρπολητών, των πετροβολητών και των πάσης φύσεως καταστροφέων, στους οποίους για λόγους ανεξήγητους έχουμε ονομάσει «αντιεξουσιαστές» ή «αναρχικούς», προφανώς για να τους προσδώσουμε κάποια πολιτική ιδεολογία. Βλέπετε, είναι ακόμη αδύνατο να παραδεχθούμε ότι πρόκειται για άτομα που για διάφορους λόγους έχουν καταλήξει στην απόφαση να ασχοληθούν ημιεπαγγελματικά με την ερήμωση, τη δήωση και την καταστροφή, γεγονός πού σημαίνει ότι πρόκειται για εχθρούς της συγκροτημένης κοινωνίας, η οποία είναι υποχρεωμένη να υπερασπισθεί τον εαυτό της και τα μέλη της. Στο πλαίσιο των νόμων και του σεβασμού των δικαιωμάτων του πολίτη, αλλά πάντως πρέπει να φροντίσει για την προστασία της.

Το «μορατόριουμ» Αθήνας-Βρυξελλών είναι γεγονός και σφραγίστηκε χθες στο ECOFIN. Οι αρμόδιοι παράγοντες της Ευρωπαϊκής Ενωσης, δηλαδή οι Γιουνκέρ, Τρισέ και Αλμούνια συμφώνησαν να χαμηλώσουν τους τόνους στις δηλώσεις τους, που έτσι και αλλιώς ήταν αντιπαραγωγικές για την ελληνική οικονομία, αφού προηγουμένως εξασφάλισαν την υπόσχεση της κυβέρνησης να προχωρήσει στις διαρθρωτικές αλλαγές και στην μείωση δαπανών, στο πλαίσιο ενός σταθεροποιητικού προγράμματος, αλλά και της πιθανότατης κατάθεσης ενός συμπληρωματικού προϋπολογισμού. Η βούληση και η αξιοπιστία της κυβέρνησης θα κριθεί τέλη Ιανουαρίου με Φεβρουάριο, όταν θα υποβάλει το σταθεροποιητικό πρόγραμμα στις Βρυξέλλες για έγκριση. Σταθεροποιητικό πρόγραμμα που θα πρέπει προφανώς να κινείται στην γραμμή που υπαγορεύει η πρόσφατη επιστολή Γιουνκέρ.

Υπάρχουν ενδείξεις ανάμεικτες με πληροφορίες ότι η κυβέρνηση συμφώνησε ένα «μορατόριουμ» με την Ευρωπαϊκή Ενωση. Οι σχέσεις είχαν οδηγηθεί σε μεγάλη ένταση εξαιτίας της ασφυκτικής πίεσης που ασκούσαν οι διάφοροι κοινοτικοί παράγοντες πάνω στην Ελλάδα για λάθη, παραλήψεις και παραπλανητικά στοιχεία που σέρβιρε η κυβέρνηση Καραμανλή, αλλά και γιατί τα δημοσιονομικά της χώρας βρίσκονται σε μαύρο χάλι, όπως είναι γνωστό. Η ασφυκτική πίεση ήταν προϊόν ανησυχίας και οργής και την ασκούσαν πάνω σε μία νέα ελληνική κυβέρνηση, που όμως δεν έστειλε και αυτή με τη σειρά της τα σήματα που περίμεναν οι Βρυξέλλες και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Οσο όμως κλιμακωνόταν η πίεση, τόσο γίνονταν δυσμενέστερες οι επιπτώσεις στην ελληνική οικονομία, καθώς οι αγορές ανέβαζαν τα επιτόκια και τα spreads και μας έσπρωχναν στο χείλος του γκρεμού, δηλαδή της χρεοκοπίας, που ούτε η Αθήνα, ούτε οι Βρυξέλλες την θέλουν.

Οι νεοδημοκράτες ψηφίζουν για νέο αρχηγό και ο Θεός να τους ψηφίσει να εκλέξουν τον καταλληλότερο(η), αρκεί να μην είναι ο φοβερός Π. Ψωμιάδης, γιατί τότε η όλη διαδικασία θα έχει καταλήξει σε φάρσα. Εκτός και αν έχουν όρεξη για πλάκα, οπότε να σκάσουμε όλοι μαζί στα γέλια, κάτι που χρειαζόμαστε αυτή την γκρίζα εποχή που ζούμε.Αν όμως δεν γίνει μία τέτοια ευρείας έκτασης πλάκα, την Δευτέρα θα εγκατασταθεί στην Ρηγίλλης ή η Ντόρα Μπακογιάννη, ή ο Αντώνης Σαμαράς και αν ρωτήσετε τον υπογράφοντα, οι περισσότερες πιθανότητες είναι μετον δεύτερο, αν και η πρώτη έχει δείξει σημάδια ανάκαμψης τελευταία.

Μα την αλήθεια, έχω αρχίσει να μην καταλαβαίνω τίποτα και πιθανότατα δεν είμαι ο μόνος. Η χώρα προχωράει με ταχύτητα προς την χρεοκοπία και η μπάλα πάει να χαθεί. Κυβέρνηση και υπουργοί, Πασόκοι τύπου Παπουτσή, δημοσιογράφοι που κάνουν «σέρβις» σε δαφόρους, ή απλά παριστάνουν τους παράγοντες, ΚΚΕ και συνδικαλιστές και βέβαια ξένος τύπος, αναλυτές, Τρισέ, Αλμούνια, Ευρωπαϊκή Επιτροπή και κάμποσοι άλλοι δίνουν την αίσθηση του θεάτρου του παραλόγου. Κοινώς, επικρατεί «αλαλούμ» και η απαισιοδοξία αρχίζει και πάλι να σκεπάζει τη χώρα. Οι μόνοι που δεν μετέχουν αυτή τη φορά είναι οι Νεοδημοκράτες, αφού όλη τους η προσπάθεια και η προσοχή επικεντρώνεται στο δικό τους εσωκομματικό μπλέξιμο που τους απειλεί ακόμη και με διάσπαση, παρά τις διαβεβαιώσεις περί του αντιθέτου.