Είναι φανερό ότι στις πολλές  φανερές και αφανείς (προς το παρόν) δυσλειτουργίες της κυβέρνησης περιλαμβάνεται και η σχέση της υπουργού Παιδείας ΄Αννας Διαμαντοπούλου με τον υφυπουργό της Γιάννη Πανάρετο. Άγνωστο, αν πρόκειται για ασυμφωνία χαρακτήρων ή για ασάφειες που προκαλούνται από την ειδική σχέση του Πρωθυπουργού με τον υφυπουργό, η οποία και λειτούργησε για να τον φορτώσει στην υπουργό Παιδείας. ΄Αλλωστε, λίγο ενδιαφέρει ποια είναι η αιτία. Εκείνο που ενδιαφέρει όμως είναι το αποτέλεσμα, ειδικά σε έναν σημαντικότατο, πολύπαθο και ευαίσθητο τομέα,  όπως είναι η Παιδεία. Και βεβαίως, ας ελπίσουμε ότι ο Γιώργος Παπανδρέου αντιλαμβάνεται ότι αυτή η κατάσταση δεν μπορεί να συνεχισθεί.

Η ελληνική οικονομία και οι Έλληνες πολίτες μαζί της ανεβαίνουν τον δικό τους Γολγοθά με την ελπίδα ότι θα έλθει η στιγμή της Ανάστασης. Προς το παρόν όμως τα πράγματα είναι όσο εύθραυστα και η κατάσταση τόσο ρευστή που η ελάχιστη αναπνοή, ο παραμικρός ψίθυρος, το οποιοδήποτε μικρό θρόισμα του ανέμου, αποδεικνύονται ικανά να προκαλέσουν ζημιά. Κάνουν καθησυχαστικές δηλώσεις οι δικοί μας στο εσωτερικό, ανεβαίνουν τα “spreads”. Λέει κάτι ο επικεφαλής του ΔΝΤ, ο Στρως Καν, ξανανεβαίνουν τα “spreads”. Γράφουν τα δικά τους οι ξένες εφημερίδες φτάνουν στο Θεό τα “spreads”. Που σημαίνει ότι η οικονομία κινείται στην κόψη του ξυραφιού, οι προοπτικές είναι πολύ δύσκολες και τουλάχιστον οι δικοί μας θα πρέπει να το έχουν κυριολεκτικά βουλωμένο. Όλοι τους, μηδενός εξαιρουμένου, αφού έχει αποδειχθεί περίτρανα ότι ό,τι και να πουν σε βάρος μας είναι.

Είναι γνωστή η δήλωση του Μιχάλη Χρυσοχοϊδη ότι «η Αθήνα έγινε Καμπούλ». Την έκανε όταν το ΠΑΣΟΚ ήταν στην αντιπολίτευση και του είχε ασκηθεί κριτική. Μπορεί η κριτική να ήταν σωστή,  με την έννοια ότι  η Αθήνα δεν έγινε ούτε Καμπούλ, ούτε Βαγδάτη, πρωτεύουσες δύο χωρών που μαστίζονται από βία η οποία ξεκινάει από πολιτικά, θρησκευτικά, ακόμη και φυλετικά  αίτια, ενώ ταυτόχρονα βρίσκονται υπό κατοχή. Ωστόσο,  υπάρχουν και εδώ ανάλογα  στοιχεία, αλλά το βέβαιο είναι ότι ολόκληρη η Ελλάδα αρχίζει και θυμίζει χώρα της Λατινικής Αμερικής, όπου ενδημεί η εγκληματικότητα σε ακραίες μορφές. Που σημαίνει ότι η καθημερινή εγκληματικότητα και η βία που επικρατεί, τουλάχιστον στις μεγάλες πόλεις της χώρας, την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη έχει χαρακτηριστικά (σε πιο μικρή ένταση βέβαια) τόσο από της Καμπούλ, ή της Βαγδάτης, όσο και από της Μπογκοτά, ή του Ρίο Ιανέϊρο. Δυστυχώς…

Είναι σαφές ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση και ιδιαίτερα η Ευρωζώνη βρίσκεται σε σταυροδρόμι. Η σημερινο-αυριανή σύνοδος κορυφής στις Βρυξέλλες ίσως να αποδειχθεί εξαιρετικά σημαντική για το μέλλον της, είτε θετικά, είτε αρνητικά και τον ρόλο του καταλύτη έχει παίξει η Ελλάδα με τα τεράστια δημοσιονομικά προβλήματά της. Γιατί  τα δικά της προβλήματα αποκάλυψαν κατά μία έννοια το κενό που υπάρχει σήμερα κάτω από τη νομισματική ένωση των χωρών που ανήκουν στην Ευρωομάδα και αποτελούν τον σκληρό πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αναμφισβήτητα, η διατήρηση αυτού του κενού χωρίς να γίνουν βήματα προς την οικονομική ενοποίηση, υπό την έννοια μίας ελάχιστης οικονομικής διαχείρισης και ακόμη περισσότερο, προς την πολιτική ενοποίηση, δεν θα επιτρέψει την επιβίωση της Ευρωζώνης.

Πολύ θα ήθελα να μάθω ποιος φωστήρας της πολιτικής σκέψης είχε την φαεινή ιδέα να χρησιμοποιήσουμε την απειλή της προσφυγής στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο για να…πανικοβάλουμε τους σκληρούς και άτεγκτους γερμανούς και τους άλλους εταίρους, μήπως και φανούν πιο ελαστικοί απέναντί μας. Είτε για να μας στηρίξουν πολιτικά, είτε για να εγγυηθούν για μας, είτε για να μας δώσουν τίποτα δανεικά, είτε και για τα τρία μαζί, ώστε να αναγκασθούν να ρίξουν τα επιτόκια και οι αγορές. Έτσι, πότε ο Γ. Παπανδρέου, πότε ο Γ. Παπακωνσταντίνου και πότε διάφοροι άλλοι, ή και όλοι μαζί, συντηρούσαν το ενδεχόμενο της προσφυγής, διευκολύνοντας ουσιαστικά το Βερολίνο και τις Βρυξέλλες στην απόφασή τους να μας σπρώξουν προς το ΔΝΤ. Κάτι που διαβεβαιώνουν ότι δεν το επιθυμούμε.

Δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση η προσφυγή στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, όσο και να αφήνουν ανοιχτό το θέμα πότε ο Γ. Παπανδρέου, πότε η Λούκα Κατσέλη και πότε ο Γ. Παπακωνσταντίνου. Ο τελευταίος μάλιστα έκανε και απερίγραπτη δήλωση, περί γεμάτου πιστολιού που βρίσκεται πάνω στο τραπέζι, εν όψει της Συνόδου Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης στις 25 Μαρτίου, όπου θα αποφασισθεί αν θα υπάρξει «σχέδιο σωτηρίας» και με ποιους όρους της ελληνικής οικονομίας. Δεν τον παίρνει να κάνει τέτοια «καμποϋλίκια» του υπουργού Οικονομικών, πρώτον γιατί πιάσαμε πάτο και είμαστε με το χέρι απλωμένο και δεύτερον, γιατί ο ίδιος δεν έχει ακόμη την πολιτική οντότητα στο ευρωπαϊκό πλαίσιο για να παίζει τον σκληρό.