Βασικό χαρακτηριστικό της σημερινής κυβέρνησης είναι ότι μιλάει πολύ. Δεν ξέρω αν οι υπουργοί της προσπαθούν να δείξουν ότι πιστεύουν στη διαφάνεια, αλλά εκείνο που διαπιστώνουν οι πολίτες είναι ότι συνεχώς κάνουν δηλώσεις. Αρχισαν από την πρώτη στιγμή που ορκίστηκαν βγαίνοντας σε τηλεοράσεις, ραδιόφωνα και δίνοντας συνεντεύξεις και από τότε δεν σταμάτησαν. Σε συνδυασμό με την απειρία τους και την πολύ δύσκολη κατάσταση την οποία πρέπει να διαχειριστούν, το αποτέλεσμα ήταν να αστοχήσουν πολλές φορές. Είτε γιατί το «timing» δεν ήταν σωστό, είτε γιατί υπερεκτίμησαν τις ικανότητες και δυνατότητες και υποεκτίμησαν  τις δυσκολίες, είτε τέλος, είτε γιατί είχαν άγνοια προσώπων, πραγμάτων και καταστάσεων, είτε γιατί τους έριξαν έξω οι υπηρεσίες τους, είτε τέλος, για να καλύψουν τις καθυστερήσεις και το χάσμα μεταξύ λόγων και έργων.

Το spread απογειώθηκε χθες στα δεκαετή ομόλογα και έφτασε σε ύψη απαγορευτικά. Που σημαίνει ότι αν αναγκασθούμε να δανειστούμε την επόμενη φορά με το αντίστοιχο επιτόκιο, «χαιρέτα μου τον πλάτανο». Και όλο αυτό, σύμφωνα με τις ερμηνείες των ειδικών, γιατί οι «Financial Times», που παίζουν ένα πολύ περίεργο έως και κερδοσκοπικό παιχνίδι (αυτά να τα βλέπουν όσοι έχουν την συγκεκριμένη εφημερίδα ευαγγέλιο) είχαν ένα μπερδεμένο δημοσίευμα κατά το οποίο η  κυβέρνηση ζήτησε από τους κινέζους να αγοράσουν ελληνικά ομόλογα ύψους 25 δις ευρώ, εκείνοι ζήτησαν σε αντάλλαγμα ένα πολύ μεγάλο μερίδιο της Εθνικής Τράπεζας (να σημειώσουμε ότι το ελληνικό δημόσιο δεν διαθέτει τόσες μετοχές, τα ασφαλιστικά ταμεία τις διαθέτουν) και σε όλα αυτά τον ρόλο του ενδιάμεσου τον έπαιξε η «Goldman Sacks».

Πραγματικά δεν ξέρει τι να υποθέσει κανείς. Εμείς που ανησυχούμε έχουμε πανικοβληθεί και η κυβέρνηση σωστά αρμενίζει αμέριμνη, η εμείς έχουμε δίκιο και εκείνη βρίσκεται σε κατάσταση νιρβάνας ή και αφασίας; Θα δείξει φυσικά η νεκροψία, αλλά μακάρι χίλιες φορές να συμβαίνει το πρώτο. Όχι μόνο γιατί θα σημαίνει ότι έχουμε κυβέρνηση που γνωρίζει τι της γίνεται, κρατάει την ολύμπια ψυχραιμία της, δεν παρασύρεται από τις κραυγές και έχει τις λύσεις, αλλά και γιατί αν συμβαίνει το δεύτερο…μας πήρε και μας σήκωσε. Ολους μας, μηδενός εξαιρουμένου, εννοώντας βέβαια τους κανονικούς ανθρώπους!

Τις προάλλες έγινε η παρουσίαση του βιβλίου του εξαίρετου συνάδελφου Τάσου Τέλλογλου, που πραγματεύεται την υπόθεση Siemens και έχει τίτλο «Το Δίκτυο». Η συζήτηση που ακολούθησε είχε επίκεντρο την διαφθορά του πολιτικού κόσμου και κυρίως τα μέτρα αυτοπροστασίας που έχουν φροντίσει να θεσμοθετήσουν οι πολιτικοί για να αποφεύγουν την τσιμπίδα της Δικαιοσύνης. Της Δικαιοσύνης βέβαια που έχει προ πολλού παύσει να είναι «τυφλή», είναι σε μεγάλο βαθμό ποδηγετημένη και σε εξίσου μεγάλο βαθμό ανίκανη και διεφθαρμένη.

Τουλάχιστον ως χθες το βράδυ, οι πληροφορίες από τις Βρυξέλλες, αλλά και η συμπεριφορά των αγορών και των σχετικών με αυτές οργανισμών, οδηγούσαν στο συμπέρασμα ότι το Πρόγραμμα Σταθερότητας και Ανάπτυξης που κατάρτισε η κυβέρνηση αντιμετωπίζεται με σκεπτικισμό, ή ακόμη και αρνητικά. Προφανώς, η Αθήνα έλαβε μεν υπ΄ όψιν της κάποιες από τις κατευθύνσεις των κοινοτικών, όχι όμως όλες, ειδικά στον τομέα της περικοπής δαπανών του κράτους και με δεδομένο το έλλειμμα της αξιοπιστίας που χαρακτηρίζει πλέον τη στάση των κοινοτικών και των εταίρων  απέναντι στο ελληνικό πολιτικό σύστημα, επικρατεί δυσπιστία και ως προς τη δυνατότητα του περιορισμού της φοροδιαφυγής.

Αυτές τις μέρες η κυβέρνηση και μαζί της και εμείς, βιώνουμε το δεύτερο κύμα πιέσεων για την οικονομία. Είχαμε την έκθεση για τα στατιστικά στοιχεία 2005-2008, για τα οποία θα μας πάνε στο δικαστήριο, είχαμε τις δηλώσεις του επιτρόπου Ολι Ρεν που όλες οι πληροφορίες και οι ενδείξεις λένε ότι πρόκειται για «κέρατο βερνικωμένο»,  είχαμε την έκθεση της Moody’s, που προειδοποιεί για «αργό θάνατο», χθες έφτασε η ρομπατσίνα, με υπογραφή Τρισέ, από την  Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα για το νομοσχέδιο για τα χρέη και τις τράπεζες (και να δείτε ότι ούτε οι διορθώσεις που έκανε η Λούκα Κατσέλη θα κριθούν ικανοποιητικές), σήμερα θα τα ξανακούσουμε από τον Πρόεδρο της ΕΚΤ και πάει λέγοντας. Ταυτόχρονα βέβαια τα ακούμε από τον ευρωπαϊκό τύπο, τα spreads στο δανεισμό μας ξαναπήραν της ανηφόρα, ενώ όλοι οι αξιωματούχοι της Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης δεν κουράζονται να επαναλαμβάνουν ότι περιμένουν από την Αθήνα να πάρει μέτρα για την οικονομία.

Αυτή η κυβέρνηση δεν δικαιούται να αποτύχει. Αν τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα εν ήταν τόσο μεγάλα και περίπλοκα, αν η κοινωνία της ήξερε τι θέλει και που να ανήκει και οι επιδόσεις της, όσον αφορά την αποφασιστικότητα και την αποτελεσματικότητα, κατά τις πρώτες εκατό ημέρες ήταν καλύτερες,  θα λέγαμε ότι είναι καταδικασμένη να επιτύχει. Παραμένουμε λοιπόν στο «δεν δικαιούται να αποτύχει», γιατί αν αποτύχει μας πήρε και μας σήκωσε όλους. Αυτό το γνωρίζουν και οι νουνεχείς νεοδημοκράτες και εύχονται να πάνε όλα καλύτερα, να βγει η χώρα από την κρίση και την παρακμή, γιατί αν κληθούν να κυβερνήσουν μία Ελλάδα σε αβυσσαλέα κατάσταση δεν θα έχουν την παραμικρή πιθανότητα επιτυχίας.