Είναι φανερό ότι η κυβέρνηση δεν θυμίζει με τίποτα συγκροτημένη ομάδα που πατάει γερά μέσα στο γήπεδο, διαθέτει σχέδιο και ξέρει τι θέλει, παρά τις συνεχείς εκκλήσεις του κόουτς, που σε αυτή την περίσταση ονομάζεται Γιώργος Παπανδρέου. Υπάρχει ένας μπούσουλας που λέγεται «μνημόνιο», υπάρχουν και δύο τρεις υπουργοί που γνωρίζουν ότι πρέπει να εφαρμοστούν οι επιταγές του σε συγκεκριμένο χρόνο και από εκεί και πέρα ο καθένας προσπαθεί να διατηρήσει το κεφάλι του πάνω από την επιφάνεια του νερού και ταυτόχρονα περιχαρακώσει το βιλαέτι του, δηλαδή το υπουργείο του και να επιβάλει τους ανθρώπους του σε διάφορες θέσεις.  Το χειρότερο είναι ότι όσο περνάει ο καιρός τόσο η κυβέρνηση χάνει τη συνοχή της, καθώς μάλιστα οι αντιδράσεις στα μέτρα διατηρούνται και αυξάνονται.

Δεν τολμώ να πω ότι ο Αντώνης Σαμαράς δεν θα γίνει ποτέ πρωθυπουργός, ούτε ότι επί των ημερών του η Νέα Δημοκρατία σίγουρα θα συρρικνωθεί. Κάτι τέτοιο είχα προβλέψει το 2005 και το 2007 για τον Γιώργο Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ και ιδού το αποτέλεσμα…Άσε που 2004 είχα παρασυρθεί  και νόμιζα ότι ο Κώστας Καραμανλής θα αποδεικνυόταν καλύτερος από το κόμμα τους και τελικά βγήκε…μάπα το καρπούζι. Στο μόνο που είχα πέσει μέσα ήταν ότι περί το 2001 έγραψα ένα άρθρο στην εφημερίδα «ΤΟ ΒΗΜΑ» όπου υποστήριζα ότι η Νέα Δημοκρατία είναι επικίνδυνη για την υγεία των Ελλήνων και τελικά ήταν.

Ο νομπελίστας οικονομολόγος και αρθρογράφος των «New York Times» Πώλ Κρούγκμαν θεωρεί ότι τα αποτελέσματα της συνόδου των χωρών με τις 20 μεγαλύτερες οικονομίες του κόσμου (G 20) στο Τορόντο του Καναδά είναι προς λάθος κατεύθυνση, αν όχι καταστροφικά. Παρά την αντίθεση των κυβερνήσεων των ΗΠΑ και της Ιαπωνίας, την παρτίδα φαίνεται ότι την κέρδισαν η Φράου Μέρκελ και οι ευρωπαίο εταίροι της, ίσως και με τη βοήθεια της Ρωσίας, που κατόρθωσαν να ορίσουν ότι ως το 2013 θα πρέπει να ακολουθηθεί πολιτική δημοσιονομικού συμμαζέματος με τις προηγμένες οικονομίες να περιορίζουν κατά 50% τα ελλείμματά  τους  και ως το 2016 να μειώνουν ή να σταθεροποιούν το χρέος τους. Μετά βλέπουμε…

Εξαιρετικά δύσκολη για την κυβέρνηση και κρίσιμη για τη χώρα προμηνύεται αυτή η εβδομάδα. Μία «στραβή» να γίνει και θα βρεθούμε στο σημείο μηδέν οικονομικά, πολιτικά και κοινωνικά. Πιστέψτε το, δεν θα είναι ούτε ευχάριστη, ούτε εύκολη κατάσταση, αλλά ούτε και η απαρχή μίας αναγέννησης, αν συμβεί κάτι τέτοιο, παρά τα όσα λένε διάφοροι ανόητοι από διάφορες πλευρές. Εννοώ όλους εκείνους που δίχως γνώση, ανεύθυνα, ανέξοδα και πολύ συχνά ανώνυμα εκτοξεύουν κατηγορίες, κηρύσσουν επαναστάσεις, θέλουν σφαγές, στήνουν κρεμάλες προσδοκούν στρατοδικεία, προτιμούν τις πτωχεύσεις. Όλα αυτά μέσα από το διαδίκτυο, σχολιάζοντας άρθρα και δημοσιεύματα, ή στέλνοντας μηνύματα σε ραδιοφωνικές εκπομπές.

Το ΠΑΣΟΚ τους έκανε συνδιαχειριστές της εξουσίας, τους έκανε γίγαντες, τους έκανε άρχοντες και τώρα εισπράττει τα επίχειρα. Μιλάμε για τους κρατικοδίαιτους κυρίως συνδικαλιστές που εδώ και καιρό γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια την δήθεν κομματική τους υπόσταση και λειτουργούν μόνο υπέρ των συμφερόντων των δικών τους και των συντεχνιών που εκπροσωπούν με τους γνωστούς τρόπους και τις γνωστές μεθόδους. Προχθές τα έκαναν γης Μαδιάμ στα γραφεία του κυβερνώντος κόμματος και έδειξαν σε τι Θεό πιστεύουν. Στον ίδιο που πιστεύει και το ΚΚΕ που χθες έδωσε άλλο ένα κτύπημα στον τουρισμό αποκλείοντας το λιμάνι του Πειραιά και έπεται συνέχεια.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι αλλαγές που προωθούνται στο Ασφαλιστικό και στο Εργασιακό, αλλάζουν και την μορφή την ελληνική κοινωνίας. Όταν τα σχετικά νομοσχέδια (ή το σχετικό νομοσχέδιο) ψηφιστούν. τίποτα δεν θα είναι όπως χθες και σήμερα. Αλλά αν στο θέμα του Ασφαλιστικού υπάρχει αρκετός κόσμος που αντιλαμβάνεται ότι το υφιστάμενο καθεστώς είναι από πολλές πλευρές υπερβολικό και χρειαζόταν κάποια εκλογίκευση, αφού μάλιστα δεν υπάρχουν τα χρήματα, ο ίδιος αυτός κόσμος δυσκολεύεται σε μεγάλο βαθμό να αντιληφθεί γιατί έπρεπε σώνει και καλά να μπει χέρι και μάλιστα άγριο, στον χρόνο προειδοποίησης των απολύσεων και στο ύψος των αποζημιώσεων στον ιδιωτικό τομέα.  Ή ακόμη και στο ύψος των κατώτατων μισθών.

Η συμπεριφορά της ΟΛΜΕ, του συνδικαλιστικού οργάνου των εκπαιδευτικών του Γυμνασίου κα του Λυκείου, αποδεικνύει με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο το καθεστώς ομηρίας στο οποίο ζουν το ελληνικό κράτος και η ελληνική κοινωνία. Ένα καθεστώς που έχουν επιβάλλει σταδιακά οι διάφορες συντεχνίες και που φυσικά έφτασε στο απροχώρητο. Η οικονομική κρίση και ακόμη περισσότερο η παρακμή της χώρας οφείλεται σε πολύ μεγάλο βαθμό στη θηλιά που της πέρασαν στο λαιμό και έσφιγγαν συνεχώς αυτές οι συντεχνίες. Με αποτέλεσμα βέβαια να επέλθει τελικά η ασφυξία…