Ζούμε σε καιρούς που δεν απαιτούν ευαίσθητες κεραίες για να αφουγκραστεί κάποιος τον αναβρασμό της κοινωνίας. Αλλά είναι επίσης γεγονός ότι ο θυμός που βγαίνει και απλώνεται, στρέφεται κατά του πολιτικού συστήματος, δίχως όμως δυστυχώς να συνδυάζεται με την αναζήτηση κάτι φρέσκου και νέου, που θα δίνει ελπίδες για μία καλύτερη και πιο ορθολογιστικά οργανωμένη κοινωνία. Δεν μιλάμε για πρωτοποριακές ιδέες, αλλά τουλάχιστον να είναι ιδέες που θα μας απομακρύνουν από το αμαρτωλό και αδιέξοδο παρελθόν μας.

Με αυτή την έννοια, πολύ φοβάμαι ότι η συντριπτική πλειοψηφία εκείνων που δικαίως ή αδίκως φωνάζουν και καταριούνται τη σημερινή κυβέρνηση ( η οποία έκανε και συνεχίζει να κάνει πολλά λάθη) που της έλαχε το λαχείο να βρίσκεται στην εξουσία την ώρα που η χώρα έφτασε στο αδιέξοδο (και λόγω της καταστρεπτικής διακυβέρνησης από την κυβέρνηση Καραμανλή), επιζητούν τη διατήρηση του κοινωνικού και οικονομικού μοντέλου που μας έφερε εδώ που βρισκόμαστε. Του μοντέλου των πελατειακών σχέσεων και των διορισμών, της μίζας, της ρεμούλας, της διαφθοράς, του άκοπου πλουτισμού, ή έστω της άνετης και καταναλωτικής ζωής και τέλος πάντων όλων εκείνων που έκαναν την Ελλάδα μία ξεχωριστή περίπτωση στο παγκόσμιο στερέωμα.

Αυτά όλα όμως τελείωσαν και το τέλος ήλθε απότομα. Δεν υπήρχε αμφιβολία ότι όταν το κοινωνικο-οικονομικό μας μοντέλο θα κατέρρεε, θα ματώναμε όλοι μαζί, άλλος περισσότερο, άλλος λιγότερο και αυτό δεν είναι επιχείρημα υπέρ των μέτρων που λαμβάνονται, αλλά απλή διαπίστωση. Το μνημόνιο είναι αποτέλεσμα της δημοσιονομικής κατάρρευσης και του παραλογισμού μέσα στον οποίο λειτουργούσαμε και ζούσαμε και ας προσπαθεί να δώσει την εντύπωση ο Α. Σαμαράς ότι αν έλθει αυτός και η Ν.Δ. στην εξουσία, η απαλλαγή από αυτό θα είναι εύκολη υπόθεση. Δεν θα είναι, όπως δεν είναι και τώρα. Οι αναφορές που έγιναν στην Ελλάδα από την Μέρκελ και τον Ομπάμα στη σύνοδο των 20 χωρών με τις μεγαλύτερες οικονομίες του πλανήτη δεν αφήνουν περιθώρια για άλλες πολιτικές, όσο επώδυνες και αν είναι αυτές που μας έχουν επιβληθεί.

Βέβαια, πολλοί είναι εκείνοι που αναρωτιούνται αν τα μέτρα που λαμβάνονται είναι τα σωστά και αν κάποια στιγμή θα μας οδηγήσουν στην έξοδο από την ύφεση και την λιτότητα, ή αν οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι και οι συνταξιοδοτούμενοι καταδικάζονται πλέον από εδώ και εμπρός σε ένα βίο αβίωτο. Άγνωστο. Το γνωστό είναι ότι είμαστε εγκλωβισμένοι και έχουμε να επιλέξουμε ή την εφαρμογή του πραγματικά τρισκατάρατου μνημονίου, ή την πλήρη καταβαράθρωση της πτώχευσης και της αδυναμίας να βρούμε δανεικά, άρα της στάσης των πληρωμών. Αν το παλέψουμε κάπως συγκροτημένα και με γνώμονα τη λογική, ίσως έχουμε κάποια ελπίδα με την εφαρμογή του μνημονίου (υπό τον όρο ότι θα μειωθούν δραστικά οι τιμές) , παρ΄ όλο που οι απώλειες θα είναι πάρα πολύ μεγάλες. Στη δεύτερη περίπτωση δεν έχουμε καμία ελπίδα.

Αγγελος Στάγκος

[email protected]

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr