Το θέμα είναι εξαιρετικά ευαίσθητο και ο χειρισμός του απαιτεί σωστή αντίληψη του προβλήματος και δεξιοτεχνία για να μην πάρει απαίσιες ρατσιστικές διαστάσεις, ιδιαίτερα σε μία εποχή οικονομικής δυσπραγίας και ανασφάλειας. Ο λόγος βέβαια για τη  λαθρομετανάστευση  και τους λαθρομετανάστες, ακόμη και για τη νόμιμη μετανάστευση και τους μετανάστες, αν κρίνουμε από τις τελευταίες δηλώσεις της Άνγκελα Μέρκελ.

Ετσι που πάμε, με τις αδυναμίες και τις αστοχίες της κυβέρνησης από τη μία πλευρά, με τους λαϊκισμούς των κομμάτων της Αντιπολίτευσης, τις κραυγές διαφόρων «αστέρων» της δημοσιογραφίας, αλλά και την λυσσαλέα αντίσταση συντεχνιών που θέλουν να κρατήσουν προνομιακά κεκτημένα, σε λίγο θα πειστούμε ότι για όλα φταίει το τρισκατάρατο…μνημόνιο. Δεν αποκλείεται  αυτό να αποτυπωθεί και στο αποτέλεσμα των εκλογών της αυτοδιοίκησης.

Οπότε στην Αττική θα έχουμε περιφερειάρχη τον «βασιλιά» του «μελό» και αντάξιο συνεχιστή της παράδοσης του Νίκου Ξανθόπουλου, τον Γιάννη τον Δημαρά, που το έργο και η παρουσία του στη Βουλή ισοδυναμούν με το απόλυτο μηδέν (ούτε μία ερώτηση, ελάχιστες ή και καθόλου ομιλίες), στην Αθήνα δήμαρχο τον εκφραστή της κακογουστιάς και της αθλιότητας Κακλαμάνη, στην Κεντρική Μακεδονία περιφερειάρχη τον διασκεδαστή Π. Ψωμιάδη και δήμαρχο Θεσσαλονίκης τον Κ. Γκιουλέκα, βγαλμένο από τα σπλάχνα του Παπαγεωργοπουλισμού  και πάει λέγοντας.

Ευχάριστα ακούγονται όλα αυτά τα καλά λόγια για την οικονομία που λένε τώρα διάφοροι στο εξωτερικό. Ωστόσο δεν πρέπει να μας αποκοιμίζουν, ούτε να νομίζουμε ότι ξεπεράσαμε τους κινδύνους και τα βάσανα. Τα χρόνια που έχουμε μπροστά μας θα είναι δύσκολα και πολλά. Τον περασμένο Μάϊο μπήκαμε σε μία μακρά μεταβατική περίοδο, που κάποιοι βιάζονται να την επικρίνουν και ακόμη περισσότερο, να την τελειώσουν μέσα σε έξη μήνες, αλλά που δεν πρόκειται να το κατορθώσουν, ό,τι και να λένε, όσα και να υπόσχονται. Το οικονομικό και κοινωνικό μοντέλο που δημιουργήσαμε και βιώσαμε για αρκετές δεκαετίες ολοκλήρωσε τον κύκλο του και δεν πρόκειται να το ξαναζήσουμε. ΄Αγνωστο πότε και πως θα βγούμε από την παρατεταμένη παρακμή και οικονομική δυσπραγία, αλλά δεν θα είναι σύντομα. Θα απαιτηθεί πολύ κόπος, πόνος και ιδρώτας για να τα καταφέρουμε, αν τα καταφέρουμε! 

Άγνωστο αν είμαστε τρελοί από κούνια ως έλληνες, πέρα από το ότι είμαστε…ωραίοι ως έλληνες. Άγνωστο επίσης αν η τρέλα έχει περάσει στο DNA μας ή αν οφείλεται στον τόπο και το κλίμα του. Το σίγουρο είναι ότι έχουμε φτάσει πλέον στην κορύφωση. Πουλάμε τρέλα όχι μόνο στους άλλους, αλλά και στους ίδιους τους εαυτούς μας. Και το πιο καταπληκτικό είναι ότι πιστεύουμε ως λογικά τα τρελά που λέμε και κάνουμε ή που συμβαίνουν σ΄ αυτή τη χώρα, οπότε γινόμαστε πιο πειστικοί και πιο πετυχημένοι ως πωλητές τρέλας!

Είμαστε η μοναδική χώρα της Ευρώπης που το υπουργείο Παιδείας είναι ταυτόχρονα και Θρησκευμάτων. Μας είναι δηλαδή αδύνατο να διαχωρίσουμε την Εκκλησία από το Κράτος, να πορευθούμε σαν κανονική κοσμική κοινωνία, όπως όλοι οι υπόλοιποι στην ήπειρο που ζούμε, όπως όλα σχεδόν τα χριστιανικά κράτη, στο κάτω, κάτω της γραφής.  Αντίθετα, εμείς φροντίζουμε να είμαστε δεμένοι με την Εκκλησία, αφού στο Σύνταγμα τονίζεται ότι «επικρατούσα θρησκεία στην Ελλάδα είναι η θρησκεία της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας του Χριστού».

Η χειρότερη πρόβλεψη του προσχεδίου του προϋπολογισμού του 2011 είναι η αύξηση της ανεργίας στο 14,5%. Πρόκειται για φοβερό ποσοστό με εξαιρετικά επώδυνες κοινωνικές επιπτώσεις, όχι μόνο γι΄ αυτούς που μένουν χωρίς δουλειά, αλλά και για εκείνους που διατηρούν τη θέση εργασία τους. Φυσικά οι άνεργοι βρίσκονται σε χειρότερη μοίρα, καθώς χάνουν την πηγή του εισοδήματός του και μαζί με αυτήν, την αυτοπεποίθηση και τον αυτοσεβασμό τους, η ανασφάλειά τους βαίνει αυξανόμενη καθώς δυσκολεύονται να βρουν νέα δουλειά τις δύσκολη αυτή εποχή και αντιμετωπίζουν οι ίδιοι και οι οικογένειές τους θέμα επιβίωσης.

Κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα από τώρα με ποια κριτήρια θα ψηφίσει ο κόσμος στις περιφερειακές και δημοτικές εκλογές του Νοεμβρίου. Μακάρι να ψηφίσει με γνώμονα το συμφέρον της περιφέρειας ή της πόλης του, αλλά το πιθανότερο είναι ότι δεν θα γίνει έτσι. Θα πρυτανεύσουν ο κομματισμός, οι διαπλοκές με πρόσωπα και πράγματα, η αναγνωρισιμότητα, οι συμπάθειες και οι αντιπάθειες, ο τοπικισμός και άλλα συναφή. Αν οι πολίτες  και ιδιαίτερα οι Έλληνες ψήφιζαν με τη λογική και το συμφέρον τους, ο Π. Ψωμιάδης θα έπρεπε να σβήσει σαν πολιτικός από το χάρτη και ο Κακλαμάνης να φάει το μαύρο της ζωής του, αντί να προβάλλουν και οι δύο ως φαβορί.