Είναι πρόωρο ακόμη να βγάζει κανείς συμπεράσματα, αλλά τα ευρήματα των πρώτων δημοσκοπήσεων για την Αθήνα είναι παρηγορητικά. Δείχνουν να προηγείται ο Καμίνης με ένα σταθερό 20% περίπου, γεγονός που οδηγεί στη σκέψη ότι υπάρχει ακόμη ένα ποσοστό πολιτών που διαθέτει λογική, κρίση και δεν παρασύρεται από τις επιλογές που προσπαθούν να επιβάλλουν τα κόμματα, ούτε από πρόσωπα που έχουν διακριθεί στο παρελθόν για τις αποτυχίες τους στη διοίκηση, για τις αμφιλεγόμενες, από κάθε άποψη, αποφάσεις τους, για τις συμπεριφορές τους σε δημόσια αξιώματα και τώρα για τον λαϊκισμό τους.

Για ένα περίεργο λόγο, τίποτα σχεδόν από όσα αποφασίζονται και όσα γίνονται σε αυτόν τον τόπο δεν έχει σοβαρότητα. Ή ακόμη και αν αρχίζει ως σοβαρό, στη συνέχεια πολτοποιείται και ξεφτιλίζεται. Από το πρωτογενές πλεόνασμα, που κανείς ακριβώς δεν καταλαβαίνει πως μετριέται και τι θα προκύψει στο τέλος, ως την σταυροδοσία στις ευρωεκλογές και από περιφερειακές εκλογές ως το ποδόσφαιρο. Ολα αλέθονται και στρεβλώνονται σε σημείο που είναι πια αγνώριστα, αφήστε τις αθλιότητες και τις βλακείες που λέγονται, για να υπονομευθούν κινήσεις και να εξουδετερωθούν ή να λασπωθούν πρόσωπα.

Είναι φανερό ότι επικρατεί ασάφεια και ανασφάλεια γύρω από τις πολιτικές και ακόμη περισσότερο, τις οικονομικές εξελίξεις στην Ελλάδα. Οι θριαμβολογίες της κυβέρνησης για τη βελτίωση διαφόρων δεικτών δεν πείθουν, καθώς το αλαλούμ με τους φόρους, η δυσπραγία της αγοράς και η ανεργία δεν επιτρέπουν την αναπτέρωση ελπίδων, αλλά ούτε και μεγάλες προσδοκίες για το ορατό μέλλον.

Έχουμε τα δικά μας, που αναμφισβήτητα είναι τρανά και δύσκολα, αλλά καλό κάνει να ρίχνουμε και μία ματιά έξω. Αν μη τι άλλο, για να μην εδραιώνεται -όσο γίνεται με τη νοοτροπία που επικρατεί - ότι είμαστε μόνοι σε αυτό τον κόσμο, ή ότι μπορούμε να πάρουμε όποια απόφαση θέλουμε χωρίς συνέπειες, ή ότι είμαστε σε θέση να πορευτούμε μόνοι αν γουστάρουμε, ή τέλος, ότι είμαστε μεγάλη δύναμη και το κέντρο της γης.

Τα ξέραμε και από άλλες έρευνες και αντίστοιχα δημοσιεύματα, αλλά αυτά τα ευρήματα της Oxfam -όπου Oxfam μη κυβερνητική οργάνωση για την ανάπτυξη και την εξάλειψη της φτώχειας - είναι εξοργιστικά. Δεν είναι αποδεκτό το πλουσιότερο 1% του παγκόσμιου πληθυσμού να έχει στα χέρια του το 50% του πλούτου του πλανήτη και μάλιστα οι 85 πλουσιότεροι άνθρωποι του μάταιου τούτου κόσμου να ελέγχουν τόσο πλούτο, όσο τα φτωχότερα 3,5 δισεκατομμύρια των συνανθρώπων τους. Και αν θέλετε και άλλα συναφή στοιχεία από την ίδια έκθεση, ο πλούτος που ελέγχεται από το πλουσιότερο 1% φτάνει τα 110 τρισεκατομμύρια δολάρια και είναι 65 φορές μεγαλύτερος από τον πλούτο του φτωχότερου 50% του πληθυσμού της γης.

Το δεδομένο γύρω από όλη τη φιλολογία για τη μετακίνηση του Γιάννη Στουρνάρα στην Τράπεζα της Ελλάδας είναι ότι κάποια στιγμή θα φύγει από το υπουργείο Οικονομικών. Το ξέρει ο ίδιος, το γνώριζε όταν ανέλαβε και είναι βέβαιο ότι ποτέ δε νόμιζε ότι θα είναι υπουργός Οικονομικών εφ' όρου ζωής. Άλλωστε κανείς από όσους παίρνουν τέτοιες θέσεις δεν περιμένει κάτι τέτοιο, εφόσον είναι στα καλά του. Τώρα, το αν ο σημερινός υπουργός θα αντικαταστήσει ή όχι τον Γ. Προβόπουλο όταν λήξει η θητεία του τελευταίου, είναι άλλου παπά ευαγγέλιο. Πάντως, ό,τι και να γίνει θα το μάθουμε περί τον Μάρτιο.

Ευτυχισμένο, αίσιο, δημιουργικό και πάντως καλύτερο από το 2013, το 2014, και μακάρι όλες αυτές οι ευχές να πιάσουν τόπο. Σε συλλογικό όμως επίπεδο είναι πολλοί οι παράγοντες που παίζουν ρόλο για να πραγματοποιηθούν οι ευχές και η βασική πρόβλεψη είναι ότι το πολιτικό κλίμα θα χαρακτηρίζεται από μεγάλη ρευστότητα.