Καλό είναι λοιπόν να ρίχνουμε και μια ματιά παραπέρα, όπως στην Αργεντινή, ας πούμε και στα παθήματά της που συνεχίζονται αμείωτα. Την Αργεντινή, την πλούσια, την τεράστια, που κήρυξε πτώχευση και είπε "δεν πληρώνω" πριν 13 χρόνια, που χρωστούσε το ένα τέταρτο περίπου από όσα χρωστάμε εμείς και από τότε δεινοπαθεί. Δεινοπαθεί οικονομικά καθώς το νόμισμά της υποτιμάται συνεχώς, δεινοπαθεί κοινωνικά καθώς η κοινωνία της έχει μετατραπεί σε ζούγκλα. Και να σκεφθεί κανείς ότι μέχρι πριν λίγο καιρό κάποιο φωστήρες εδώ την έδειχναν σαν το καλό παράδειγμα που έπρεπε να ακολουθήσει και η Ελλάδα. Ή όχι τώρα πια Τσίπρα;

Τέλος πάντων, ο στόχος δεν ήταν να φτάσουμε τόσο μακριά, αλλά ρίξουμε μία ματιά σε όσα συμβαίνουν στην Ουκρανία. Που δεν μας αφορούν άμεσα, ούτε έχουν σχέση με τα δικά μας δεινά, αλλά εκεί γίνεται μία σύγκρουση μεγάλων διαστάσεων που θυμίζει τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Η συνάντηση Σαμαρά, ως προεδρεύοντος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με τον Πούτιν χθες και την Ουκρανία είχε σαν αντικείμενο, όχι μόνο ελληνορωσικά θέματα. Άλλο αν αλλού λαμβάνονται οι αποφάσεις για την κατάσταση στην Ουκρανία.

Στην Ουκρανία λοιπόν παίζεται χοντρό παιχνίδι και είναι μέρος της έντασης που παρατηρείται εδώ και αρκετό καιρό στις σχέσεις Γερμανίας - Ρωσίας. Φαίνεται ότι η συμφωνία πριν από χρόνια μεταξύ των δύο χωρών να ξεπεράσει ο αγωγός αερίου την Ουκρανία και την Πολωνία για να μην έχουν προβλήματα, δεν είχε συνέχεια σε άλλους τομείς, όπως κάποτε νομίζαμε. Ο αγωγός λειτούργησε αλλά στο μεταξύ ανέκυψαν και άλλα προβλήματα. Να θυμηθούμε ότι πέρα από το ιδεολογικό, ο στόχος της ναζιστικής Γερμανίας κατά την εισβολή στη Σοβιετική Ένωση το 1941 ήταν ο ζωτικός χώρος της Ουκρανίας, οι βαλτικές χώρες και τα πετρέλαια του Καυκάσου κυρίως. Και να θυμηθούμε επίσης ότι στην Ουκρανία υπήρχε έντονη η παρουσία του καθολικισμού, του ουκρανικού εθνικισμού με ανάμειξη ισχυρής δόσης ακροδεξιάς και η σχέση ενός μέρους του πληθυσμού με την Πολωνία, με δεδομένη την εχθρότητα της τελευταίας προς την Ρωσία και τούμπαλιν.

Ολα αυτά τα στοιχεία υπάρχουν και τώρα και δεν είναι τυχαίο ότι όταν άρχισαν οι διαδηλώσεις και οι ταραχές στην Ουκρανία εμφανίστηκε ο τότε υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας, ο Βεστερβέλε στο πλευρό των αντικυβερνητικών διαδηλωτών. Όχι ότι υπάρχει θέμα εισβολής από πλευράς Γερμανών τώρα, αλλά είναι σαφές ότι θέλουν να αποσπασθεί η Ουκρανία από την αγκαλιά της Ρωσίας, εξ ου και η πρόθεση υπογραφής συμφωνίας σύνδεσης της Ουκρανίας με την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Αυτή ήταν η προτεραιότητα της Λιθουανικής προεδρίας αλλά τελικά δεν έγινε. Δεν έγινε γιατί ο πρόεδρος της Ουκρανίας, ο Γιανουκόβιτς πρόσκειται στη Ρωσία, το ίδιο και η κυβέρνηση, όπως και ο μισός τουλάχιστον πληθυσμός, ιδίως των ανατολικών περιοχών. Και δεν έγινε επίσης γιατί έσπευσε ο Πούτιν να δώσει ένα δάνειο 15 δις για να ανταπεξέλθει η Ουκρανία στα προβλήματά της. Για την Μόσχα, η Ουκρανία είναι ζωτικός χώρος, τόσο για την οικονομία της , όσο και για την άμυνά της. Θέλει να υπάρχει μία ζώνη με βάθος μεταξύ αυτής και της Δύσης, για να αισθάνεται ασφαλής.

Με λίγα λόγια το παιχνίδι είναι πολύ χοντρό και δεν ξέρουμε πότε και πως θα καταλήξει. Ανάμεσα στους διαδηλωτές είναι πολλοί εκείνοι που δεν αγωνίζονται για μία καλύτερη ζωή ή για δημοκρατία, αλλά για τους δικούς τους σκοπούς, που δεν είναι ούτε διαφανείς, ούτε αθώοι.

Αγγελος Στάγκος

[email protected]

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr