Στο σκηνικό της έντασης που δημιουργήθηκε από τις πρώτες ημέρες της νέας διακυβέρνησης, ένα στοιχείο παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Από την πρώτη στιγμή, η κυβέρνηση Τσίπρα αναλαμβάνει πρωτοβουλία, ανοίγει τα χαρτιά της και ξεκινά μία συζήτηση με τους ξένους. Η συζήτηση έχει χαρακτηριστικά σύγκρουσης, οι ξένοι δανειστές και κυρίως οι Γερμανοί εμφανίζονται αιφνιδιασμένοι, θυμωμένοι και έξαλλοι, όμως κάτι είναι διαφορετικό. Η συζήτηση έχει περιεχόμενο και την παρακολουθούν όλοι. Αυτό φάνηκε ήδη από τις πρώτες επαφές του Βαρουφάκη στο Παρίσι, την προσεκτική κίνηση της γαλλικής κυβέρνησης και φυσικά από τις δηλώσεις Ομπάμα, ο οποίος έχει επανειλημμένως διαμηνύσει ότι στην παγκόσμια οικονομική σκακιέρα δεν είναι πλέον διατεθειμένος να πληρώνει την ανορθολογική και κοντόφθαλμη οικονομική πολιτική της Γερμανίας.

Είναι πολιτικό αξίωμα: ουδείς ψηφίζει με κριτήρια ευγνωμοσύνης. Οι πολίτες λαμβάνουν τις αποφάσεις τους στις εκλογές κατά βάση με συναισθηματικά κριτήρια και ακολουθώντας μάλλον τον Πιραντέλο· «έτσι είναι αν έτσι νομίζετε».

Το να επιχειρήσει κάποιος να πλέξει εγκώμιο στον Γ. Παπαπνδρέου υπό τις παρούσες συνθήκες και με δεδομένες τις συλλογικές εμπειρίες είναι από περιττό έως και βλακώδες. Το να κατηγορεί κάποιος τον Παπανδρέου ότι διασπά το κόμμα του πατέρα του είναι από γελοίο έως άστοχο. Το γιατί ο ΓΑΠ αποφάσισε να ιδρύσει τώρα ένα κόμμα είναι προφανές.

Την Δευτέρα 29 Δεκεμβρίου η Eλληνική Dημοκρατία έπεσε θύμα του εαυτού της. Η κυβέρνηση - που σχηματίστηκε όπως σχηματίστηκε όταν σχηματίστηκε και αφότου προηγήθηκαν όσα προηγήθηκαν - έπεσε χωρίς κανείς να έχει καταλάβει ουσιαστικά τον λόγο.

Πρέπει να το παραδεχθούμε: οι ερμηνείες Λαζόπουλου - Χαϊκάλη όσο κατήγγειλαν την απόπειρα δωροδοκίας του δεύτερου από το πρωί της Παρασκευής, ήταν καλές.

Μόνο που δεν τους έπεισαν όλους!