Μετά τις εκλογές του Ιουνίου, τις τελευταίες ημέρες δηλαδή, δύο είναι οι απορίες που με απασχολούν. Πως και γιατί ο Τσίπρας αντιμετωπίζεται από μέρος των μήντια και των δημοσιογράφων σαν πολιτικός που σφράγισε με την παρουσία του τον ιδεολογικό χώρο του και τη χώρα, αφήνοντας πια δυσαναπλήρωτο κενό στο κόμμα του και πως και με ποιο τρόπο ο Μητσοτάκης θα καταφέρει να κάνει τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις στους τομείς που τις χρειάζονται για να πάει την Ελλάδα πιο μπροστά από εκεί που είναι σήμερα. Θα μπορούσα να προσθέσω και μία τρίτη απορία για το μυαλό που κουβαλάνε όσοι ψάχνουν πολιτικές και μεθόδους για να επαναφέρουν στο «σωστό δρόμο» τους νεοναζιστές και τους ποικίλους ψεκασμένους, που έφεραν με την ψήφο τους στη Βουλή το κατάλληλο προσωπικό για να τη μετατρέψουν σε τσίρκο.

Σε ένα (μεγάλο) βαθμό στις χθεσινές εκλογές επισφραγίστηκε το αποτέλεσμα των προηγούμενων της 21^ης Μαίου με κάποιες αυξομειώσεις που ενδεχομένως να οφείλονται και στην μεγάλη αύξηση της αποχής. Με την έννοια ότι η Ν.Δ. έφτασε στην πολυπόθητη αυτοδυναμία διατηρώντας σχεδόν τα ποσοστά της και αυξάνοντας την διαφορά από τον Σύριζα, ο οποίος αφενός πιστοποίησε την κατάρρευσή του, αφετέρου την εμβάθυνε όπως άλλωστε διαφαινόταν, το ΠΑΣΟΚ από την πλευρά του εδραίωσε και έδειξε τάσεις αύξησης (αν και η αδυναμία του στα μεγάλα αστικά κέντρα αποτελεί μεγάλο πονοκέφαλο), κάτι που πέτυχε και το ΚΚΕ (που όμως πάει καλύτερα στις πόλεις από την περιφέρεια). Προσθέτοντας το οφθαλμοφανές ότι η διαφορά Σύριζα – ΠΑΣΟΚ μειώνεται, αλλά με την επισήμανση πως αυτή τη φορά διαπιστώθηκε ότι η διασύνδεση της εκλογικής βάσης του Σύριζα ήταν στενότερη με τα κόμματα που μπήκαν από αριστερά και δεξιά στη νέα Βουλή, παρά με το ΠΑΣΟΚ. Εξ ου και η αύξηση του ΠΑΣΟΚ δεν ήταν εντυπωσιακή.

Στη σκιά της φοβερής τραγωδίας στα ανοιχτά της Πύλου, θέλω να διατυπώσω μία απορία, αν και αμφιβάλλω κατά πόσον υπάρχει κάποιος που μπορεί να δώσει πειστική απάντηση. Εντάξει οι λογικές διαπιστώσεις, ακόμη και από διεθνείς οργανισμούς (ΟΗΕ) και media ότι το προσφυγικό / μεταναστευτικό δεν είναι -και δεν πρέπει να είναι - πρόβλημα μόνο των χωρών υποδοχής, εκείνων δηλαδή που βρίσκονται στα ευρωπαϊκά σύνορα, δηλαδή της Ελλάδας, της Κύπρου, της Ιταλίας, της Μάλτας, της Ισπανίας. Αντιληπτές, οι επικρίσεις σε βάρος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και πολλών χωρών που την αποτελούν, ότι αρνείται ή αδυνατεί να βρει λογική λύση. Κατανοητές και οι καταγγελίες των πραγματικά ευαίσθητων –όχι των δήθεν και εκείνων που προσπαθούν να αποκομίσουν κομματικά οφέλη – κατά των κυβερνήσεων που αδιαφορούν για το πρόβλημα ή υιοθετούν απάνθρωπες σε βάρος των δυστυχισμένων που ψάχνουν μία καλύτερη ζωή.

Προβάλλει σταθερότητα και υπόσχεται συνέχιση των μεταρρυθμίσεων ο Κυρ. Μητσοτάκης, προκειμένου να πετύχει την αυτοδυναμία στις 25 Ιουνίου. Ούτε το ένα, ούτε το άλλο είναι παράλογα ως ποθούμενα με μία διαφορά. Τουλάχιστον στην Ελλάδα, η  σταθερότητα συνδέεται αυτόματα σχεδόν στο μυαλό του μέσου ψηφοφόρου με την εκλογή μονοκομματικής κυβέρνησης, άρα είναι εύκολα αντιληπτό ως ζητούμενο,  οι μεταρρυθμίσεις όμως είναι κάτι «ασαφές», παρ’ όλο που ο όρος είναι ελκυστικός ως υπόσχεση. Και ποιος δεν θέλει μεταρρυθμίσεις, έτσι γενικώς…

Δεν  προλάβαμε να πάρουμε ανάσα από την μακρότατη προεκλογική περίοδο  -ούτε και να καταλάβουμε / χωνέψουμε πλήρως το απροσδόκητο αποτέλεσμα της νίλα του Τσίπρα και του Σύριζα – και μπαίνουμε κατευθείαν στην επόμενη  των εκλογών  της 25^ης Ιουνίου. Άλλωστε τα αποτελέσματα της 21^ης Μαίου δεν άφησαν κανένα περιθώριο για διερευνήσεις μήπως και προκύψει κυβέρνηση συνεργασίας, κάτι που κατάλαβαν Μητσοτάκης, Τσίπρας και Ανδρουλάκης , οπότε οι διαδικασίες προχωρούν ήδη ταχύτατα.