Βαδίζουμε με βήμα γοργό προς τις πιο α-πολιτικές εκλογές της ιστορίας. Το ευνοούν οι καιροί, καθώς η πολιτική είναι«ντεμοντέ» ως ενασχόληση, το προωθεί με ζήλο η σημερινή κυβέρνηση γιατί θεωρεί ότι ευνοείται από την υποβάθμιση της πολιτικής , αλλά και γιατί ρίχνει όλο το βάρος της στην επικοινωνία, ενώ από την άλλη πλευρά, ούτε και τα κόμματα της αντιπολίτευσης κατορθώνουν να την φέρουν στο επίκεντρο των ζυμώσεων. Φυσικά, μεγάλη είναι και η ευθύνη των ΜΜΕ και ιδιαίτερα της τηλεόρασης, που στην πραγματικότητα αντιμετωπίζουν την πολιτική ως life-style.

Μπήκαμε στην τελευταία στροφή πριν τις εκλογές και οι συζητήσεις καλώς ή κακώς επικεντρώνονται εκεί με κύριο άξονα τις πυρκαγιές, και την παροχολογία. Οι συζητήσεις για τα σοβαρά θέματα που απασχολούν την ελληνική κοινωνία και τους πολίτες έρχονται σε δεύτερη μοίρα. Όσο λιγότερο συζητάμε γιαυτά τόσο καλύτερα. Κάπως έτσι φαίνεται να σκέφτονται τα κομματικά επιτελεία.

Η κυβέρνηση που θα προκύψει την 17η Σεπτεμβρίου θα κληθεί να αντιμετωπίσει πολύ σοβαρά προβλήματα. Η κατάντια του εκπαιδευτικού συστήματος και του συστήματος υγείας, το Ασφαλιστικό, η ανεργία, τα μεγάλα ελλείμματα και το καλπάζον χρέος, το ελλειμματικό εξωτερικό ισοζύγιο είναι από τα σημαντικότερα. Τα προβλήματα αυτά δεν έχουν αντιμετωπιστεί ικανοποιητικά από το 1974 που επανήλθε η δημοκρατία στη χώρα ως σήμερα. Είναι προβλήματα που απαιτούν κοινωνική συναίνεση και διακοματική συμφωνία.

Αν θέλουμε να το φιλοσοφήσουμε λίγο το πράγμα, η Ελλάδα είναι αυτή τη στιγμή η χώρα της αποθέωσης του αλαλούμ και της αντιφατικότητας της σκέψης. Ενώ οι εκλογές απέχουν λίγο περισσότερο από δύο εβδομάδες, από τη μία έχουμε μία κυβέρνηση που διακρίθηκε μόνο για την ανικανότητα και την φαυλότητά της –η φαυλότητα έχει πολλές μορφές- και από την άλλη πλευρά υπάρχει ένα κόμμα Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, που δεν συγκινεί, πείθει μόνο στον βαθμό που η κυβέρνηση αποτυγχάνει και πληρώνει για ένα ανεξήγητο εν πολλοίς λόγο την μακρόχρονη παρουσία του στην εξουσία στο παρελθόν, όταν μάλιστα οι τελευταίες του κυβερνήσεις δεν ήταν του .. πεταμού, κατά γενική ομολογία.

Η καταστροφή της μισής Πελοποννήσου και ενός μεγάλου μέρους της Εύβοιας –που προστίθενται βέβαια στις προηγούμενες καταστροφές της Πάρνηθας και της Αιγιαλείας- δεν επιτρέπουν δυστυχώς την δημιουργία ελπίδων και προσδοκιών ότι κάποια στιγμή στο προβλεπτό μέλλον τα πράγματα θα γίνουν καλύτερα. Ότι ο «Φοίνικας» θα αναγεννηθεί από τις στάχτες και οι άνθρωποι θα καταφέρουν να ξαναβρούν την ισορροπία τους. Πως άλλωστε να υπάρχει ίχνος αισιοδοξίας, όταν οι φωτιές συνεχίζουν να καίνε ό,τι απέμεινε και η καταμέτρηση των νεκρών δεν έχει ακόμη ολοκληρωθεί.

Ηταν αναμενόμενο ότι οι δημοσκοπήσεις που θα έβλεπαν το φως της δημοσιότητας αυτές τις πρώτες μέρες της προεκλογικής μάχης και εν μέσω διακοπών Αυγούστου για μεγάλο μέρος του πληθυσμού, θα προκαλούσαν συζητήσεις, διαμάχες και αμφισβητήσεις. Είναι βέβαιο ότι σε μία τόσο σύντομη προεκλογική περίοδο και με δεδομένη την απαγόρευση της δημοσιοποίησης αποτελεσμάτων σφυγμομετρήσεων μετά την προσεχή Παρασκευή, το κόμμα εξουσίας που εμφανίζεται δεύτερο, έστω και με μικρή διαφορά, δίνει τη μάχη του με μειονέκτημα. Ασχετα με την πραγματικότητα, αν δηλαδή οι σφυγμομετρήσεις απεικονίζουν τις διαθέσεις του εκλογικού σώματος την δεδομένη στιγμή ή όχι,του κόβουν τα φτερά και δημιουργούν εμπόδια στην προσπάθειά του να δημιουργήσει στους οπαδούς του την αίσθηση τα νίκης. Αρα και οι υποψήφιοί του δίνουν την μάχη με λιγότερη αυτοπεποίθηση, λιγότερο ενθουσιασμό και περισσότερη ηττοπάθεια.

Πρέπει να ομολογήσω ευθαρσώς και με παρρησία, ως δημοσιογράφος και ως άνθρωπος, ότι δεν το περίμενα αυτό από τον κ. Ζορμπά. Επεσα έξω και δεν περίμενα ότι θα ήθελε να ακολουθήσει τα παραδείγματα του Δελαπόρτα και του Σαρτζετάκη για να γράψει το όνομά του στην ιστορία ως ένας ακόμη θρυλικός αδέκαστος δικαστικός. Με την ιστορία που είχε, θεωρούσα ότι θα φρόντιζε να μην ταράξει τα νερά και έπεσα έξω. Mea culpa!