Η κυβέρνηση που θα εκλέξουμε σε δύο εβδομάδες θα είναι κυβέρνηση με μικρή πλειοψηφία στη Βουλή. Οι πολιτικοί αναλυτές εκτιμούν ότι η δύναμή της δεν θα ξεπερνά τους 154-155 βουλευτές. Υπάρχει και σενάριο με πλειοψηφία 151 βουλευτών. Σε κάθε περίπτωση πάντως αυτή η κυβέρνηση δεν θα διαθέτει την ισχυρή πλειοψηφία που απαιτείται για να αγγίξει τέτοια ζητήματα. Ισχυρή είναι και η πιθανότητα να μη συγκεντρώνει αυτοδυναμία, οπότε θα χρειαστεί αναγκαστικά συνεργασία με κάποιο άλλο κόμμα για να κυβερνήσει.

Και εδώ εμφανίζεται η ευκαιρία. Ολα τα μικρότερα κόμματα δηλώνουν τώρα ότι δεν θα συνεργαστούν με κανένα από τα μεγάλα. Δείχνει φυσικά αυτό αδικαιολόγητη αλαζονεία. Οι ψηφοφόροι τους δεν τα ψηφίζουν για τα ωραία μάτια ούτε της κυρίας Παπαρήγα ούτε των κυρίων Αλαβάνου και Καρατζαφέρη. Τα ψηφίζουν αφενός για να μην ψηφίσουν τα δύο μεγάλα κόμματα, αφετέρου για να τους δώσουν την ευκαιρία να προβάλουν τις απόψεις τους στη Βουλή. Αν ένα μικρό κόμμα έχει την ευκαιρία να συγκυβερνήσει με μεγαλύτερο και έτσι να υλοποιήσει και κάποιες από τις προτάσεις του, πρέπει να αντιμετωπίσει αυτή την ευκαιρία ως θείο δώρο. Δεν υπάρχει καμία λογική στην άρνηση των αρχηγών τους για μετεκλογικές συνεργασίες. Μόνο εγωπαθείς νάρκισσοι μπορούν να τηρούν τέτοια βλακώδη στάση. Βεβαίως από μια άλλη οπτική γωνία καλύτερα να μη συνεργαστούν τα μικρά κόμματα με κανένα από τα δύο μεγαλύτερα, διότι αφενός η συνεργασία αυτή θα είναι εκβιαστική, αφετέρου είναι και τα τρία ακραία.

Το ΚΚΕ τηρεί αρνητική στάση έναντι όλων των επί μέρους πολιτικών των δύο μεγάλων κομμάτων. Ο Συνασπισμός της Ριζοσπαστικής Αριστεράς έχει υιοθετήσει, για να κερδίσει ψήφους περιθωριακών, ακραίες θέσεις, το δε ΛΑΟΣ είναι ένα εθνικιστικό, λαϊκιστικό, χριστιανικό και άλλα αντ' άλλων κόμμα με το οποίο κανένας σώφρων πολιτικός δεν θα ζητήσει να συνεργαστεί.

Τι μένει; Μια συνεργασία των δύο μεγάλων κομμάτων. Και ίσως αυτό να είναι το καλύτερο που μπορούμε να περιμένουμε από αυτές τις εκλογές. Το ζήτημα είναι να μπορέσουν τα δύο μεγάλα κόμματα, που έχουν εξάλλου και την ευθύνη για τη μέχρι σήμερα πορεία της χώρας, να καταφέρουν να συνεννοηθούν. Αν «τα βρουν» ο Καραμανλής και ο Παπανδρέου και εφόσον οι βουλευτές τους αντιληφθούν την αναγκαιότητα αυτής της συνεργασίας, τότε μπορεί να υπάρξει ουσιαστική αντιμετώπιση των μεγάλων προβλημάτων. Βεβαίως μια τέτοια συνεργασία μπορεί να φαντάζει ουτοπική. Και σε μεγάλο βαθμό είναι ουτοπική, αλλά για έναν μόνο συγκεκριμένο λόγο. Διότι τα κόμματα είναι περιχαρακωμένα στην ιστορία τους και στις έννοιες Αριστεράς και Δεξιάς, τις οποίες όμως σήμερα η κοινωνία έχει ξεπεράσει. Επί της ουσίας οι στόχοι της πολιτικής των δύο κομμάτων είναι κοινοί. Τα επί μέρους μέτρα επίτευξής τους και τα πρόσωπα διαφέρουν.

Ο κ. Καραμανλής έχει ασφαλώς αντιληφθεί - αφού το έχουν καταλάβει όλοι ανεξαιρέτως οι Ελληνες - ότι δεν διαθέτει αρκετά ικανά στελέχη για να εφαρμόσει αποτελεσματική διαχείριση και να προχωρήσει σε σοβαρές μεταρρυθμίσεις. Αυτούς που του λείπουν τους έχει το ΠαΣοΚ. Ο κ. Παπανδρέου επίσης γνωρίζει πως αν εκλεγεί δεν θα μπορέσει να υλοποιήσει όσα θα ήθελε χωρίς την ανοχή ή την υποστήριξη ευρύτερης λαϊκής πλειοψηφίας, την οποία μπορεί να του την προσφέρει η Νέα Δημοκρατία.

Ούτως ή άλλως, η εκλογή οποιουδήποτε από τους δύο θα είναι «με την ψυχή στο στόμα». Δεδομένου μάλιστα ότι σε δυόμισι χρόνια, δηλαδή το 2010, ενδέχεται να έχουμε πάλι εκλογές με αφορμή την εκλογή νέου Προέδρου της Δημοκρατίας, δεν υπάρχει καλύτερη συγκυρία από τη σημερινή για να ανακατευτεί η πολιτική σκηνή και να δοκιμαστεί μια συγκυβέρνηση των δύο μεγάλων κομμάτων. Ολα τα άλλα σενάρια συνεργασίας με τα μικρά κόμματα, ή ακόμη και το σενάριο οριακής αυτοδυναμίας του ενός εκ των δύο μεγάλων, δεν μπορούν να εξασφαλίσουν την πρόοδο.

Γρ. Νικολόπουλος

[email protected]

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr