Ζούμε στιγμές…υστερικές! Το Ανώτατο Δικαστήριο της χώρας ακυρώνει έναν νόμο- μιας και αν μας διαφεύγει, αυτή είναι μεταξύ άλλων η δουλειά του- και συμβαίνουν συμμετρικά τα εξής:

Δώδεκα χρόνια από τότε που αμερικανική κυβέρνηση των Ρεπουμπλικάνων υπό το δίδυμο Μπούς (του νεότερου) και Τσέϊνι επιχείρησε να επιβάλλει το απαράδεκτο «Σχέδιο Ανάν» η Κύπρος σύρεται και πάλι κυνικά από την Ουάσινγκτον να αποδεχθεί τα κατοχικά τετελεσμένα.

Η αλήθεια ειρωνεύεται τις άτεχνες σκοπιμότητες.

Ποιοι αλήθεια νομίζουν πως είναι; Ποιο είναι αυτό το τσούρμο των «αδικαίωτων» που τυραννεί την θλιβερή ζωή μας, νομίζοντας ότι η ιστορία τους χρωστάει μια δεύτερη ευκαιρία; Στον ξύπνο τους, τρέφονται με τη φενάκη του εθνικού μεγέθους…

Επτά χρόνια από τότε που άρχισε για τη χώρα η άγρια περιδίνηση στα σκοτεινά νερά της κρίσης και μετά από τρία Προγράμματα διάσωσης, οι δύο βασικοί πολιτικοί σχηματισμοί και οι δορυφόροι τους, επιμένουν να περιφέρονται ασκόπως στις περιοχές μιας πληκτικής και αδιέξοδης πρόζας.

Έπρεπε να  'ρθουν τα πάνω κάτω. Έπρεπε για πρώτη φορά επιτέλους να πληρώσουν για τις συχνότητες που παράνομα κατείχαν οι καναλάρχες με αντιπαροχή στον δικομματισμό επί 27 χρόνια και σηκώθηκε μπουχός. Έπρεπε όμως να γίνει! Μόνο που το πράγμα δεν έγινε καλά…

Το πρόβλημα με τον Αλέξη Τσίπρα δεν είναι ότι συντρίφθηκε πάνω στο σκαιό τείχος των γερμανικών αρνήσεων. Είναι ότι αυτός δεν πληρώνει το ίδιο τίμημα με μας. Και δεν το καταλαβαίνει. Επειδή νομίζει πως έδωσε τις μάχες του. Και γιατί έχει το ίδιο αυτάρεσκο ύφος για κάθε περίσταση.