Από τη μια η «ξενοφοβία» κι από την άλλη η καταγγελία του «ρατσισμού».

Στο μεσοδιάστημα, η ουσία παραπατούσε ξέμπαρκη.

Αν εξαιρέσεις ένα ιστορικά και πολιτικά ανθεκτικό ποσοστό που στεγαζόταν κομματικά στον ακάλυπτο της Δεξιάς, οι Έλληνες δεν φημίζονται για την εχθρότητα προς του ξένους.

Το αντίθετο. Ξέρουνε πολύ καλά, πόσο βολικό είναι σήμερα να τους έχεις στη δούλεψή σου, για τις οικιακές υπηρεσίες ή την βαρειά δουλειά στην οικοδομή και τα χωράφια…

Υπάρχει από την άλλη, μια ορισμένου είδους «οικόσιτη» και «κατοικίδια»  Αριστερά, η οποία ανέκαθεν βολεμένη στους αρμούς του συστήματος- γατάκια στους καναπέδες της εξουσίας- και ζώντας σε καλά φρουρημένες συνοικίες, έριχνε ξύλα στο τζάκι και σχολίαζε δραματικά και γλυκανάλατα μέσα στην θαλπωρή της, την ξένη ανέχεια…

Το ψωμί της δεν το έβγαζε ποτέ με την ατομική στάση της, είτε, συλλογικά στους δρόμους και στους αγώνες, αλλά, επινοώντας κοινωνικούς αντιπάλους που της έδιναν συμμετρικά, μέσω του διαρκώς υψωμένου δείκτη, το δικαίωμα να υπάρχει. Κατέστησαν έτσι, ένας ηθικός δοσομετρητής, με πρόδηλα, αναντίστοιχο πολιτικό και εκλογικό βάρος. Μόνο που τώρα το ήθος τους ήρθε στα πράγματα…

Πολλοί από αυτούς και ορισμένοι μάλιστα στα ψηλά πατώματα, λέρωσαν και κηλίδωσαν το ήθος της Αριστεράς- που ναι, σε πείσμα του ΣΥΡΙΖΑ και των πολιτικών του αντιπάλων, που θέλουνε παρέα στο βάλτο, υπάρχει! Δεν είναι να παίζεις εύκολα με αυτά…- μέσα στις φθαρμένες συναναστροφές και τα μεθυστικά συμπόσια της εξουσίας.

Βεβαίως, η ανθρωπιά, η αλληλεγγύη και ο πατριωτισμός, δεν είναι προνόμια καμιάς παράταξης στη χώρα. Κι αυτό αποδείχθηκε επίσης ιστορικά. Πως αλλοιώς θα έκανε τον θρυλικό ΕΛΑΣ ο Βελουχιώτης; Μόνον με αριστερούς; Όμως οι άνθρωποι σήμερα βάλλονται περισσότερο από ποτέ. Κι οι αντοχές τους κάμπτονται ραγδαία.

Είναι ακραίο να αποκαλείς τους πάντες ρατσιστές, επειδή ανησυχούν και φοβούνται ότι εκτός από την κακή μοίρα τους, θα έχουν να διαχειριστούν κι ένα ασήκωτο καινούργιο πρόβλημα, όπως τα προσφυγικά/ μεταναστευτικά ρεύματα, για το οποίο δεν ήταν έτοιμοι και νοιώθουν και εν πολλοίς έτσι είναι, ότι το αντιμετωπίζουν ολότελα μόναχοι και εκ των ενόντων, στην απογοητευτική απουσία της κυβέρνησης, που το αξιοποιεί σαν αντίβαρο στις δημοσιονομικές δυσκολίες.

Το πρόβλημα της Ασφάλειας για τους σκοτισμένους ανθρώπους, είναι ζωτικής σημασίας. Κι όχι επειδή το είπε η Κική Δημουλά που εξομολογήθηκε η «καημένη» πως δεν έχει παγκάκι να σταθεί στην Κυψέλη κι έπεσαν χυδαία πάνω της να την φάνε.

Μόνο το ΚΚΕ από τα κοινοβουλευτικά κόμματα, δείχνει να αντιλαμβάνεται τις ρεαλιστικές διαστάσεις του και να το θέτει- τι να κάνουμε;- στην σωστή ταξική και πολιτική του βάση. Τα υπόλοιπα παίζουν στην ατζέντα της ναζιστικής «Χρυσής Αυγής», όπου είναι από χέρι χαμένα…  

Για να μην σταθούμε- που πρέπει να σταθούμε!- στις καταγγελίες του μέχρι πρότινος Γραμματέα μεταναστευτικής πολιτικής Οδυσσέα Βουδούρη, που πλανώνται αναπάντητες ακόμα στον πολιτικό αέρα, ότι η οικονομική διαχείριση του όλου προβλήματος, τείνει να γίνει από οργανώσεις και δημόσιες υπηρεσίες, μια πολύ ακριβή υπόθεση…

Δεν φταίει, συνελόντι ειπείν το Ωραιόκαστρο. Φταίει που μας έχει πάρει για τα καλά ο άνεμος και δεν έχουμε τώρα καιρό να σταθούμε, λίγο μακριά απ΄ τα καθημερινά βάσανά μας και το μόνο μήνυμα που μας έρχεται από τα ψηλά, είναι, ο σώζων εαυτόν σωθήτω.  

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr