Όταν έχεις αποφασίσει να ανατρέψεις μια τάξη πραγμάτων χωρίς να έχεις ακριβώς υπόψιν με τι θα την αντικαταστήσεις, τότε η μόνη προβλέψιμη κατάληξη είναι η παραγωγή πολιτικής οξύτητας και θεσμικής ασυναρτησίας.

Μπορεί και να είναι ένας ακόμα αστικός μύθος, αλλά στον Βίκτορα Ουγκώ αποδίδεται από ορισμένους η φράση: «ο Έλληνας με το ένα χέρι αγγίζει τα άστρα και με το άλλο ανακατεύει τη λάσπη».

Έχοντας ασκηθεί πλέον στην χαμηλής ποιότητας πολιτική διαχείριση που ασκεί ο πρωθυπουργός Α. Τσίπρας και το περιβάλλον του σε υποθέσεις που υπερβαίνουν την προσωπική τους μοίρα, ήταν προβλέψιμο το αποτέλεσμα αυτής της ανόητης διαπραγμάτευσης.

Μερικές φορές, τίποτε στον κόσμο δεν βρίσκεται στη θέση του. Ούτε καν ο ίδιος ο κόσμος.

Στην περίπτωση του πρόσφατου μεταμεσονύχτιου Eurogroup, επαναλήφθηκε το γνώριμο πλην ζοφερό τελετουργικό, μιας τυπικής ελληνικής κηδείας.

Θα γραφούν πολλά για την ψυχιατρικά ενδιαφέρουσα και πολιτικά αποκρουστική και υπότροπη συμπεριφορά του Κασιδιάρη και των ομοϊδεατών του που εκφράζουν το ναζιστικό μόρφωμα της Χρυσής Αυγής, εξαιτίας της οποίας υποχρεώνεται το πολιτικό σύστημα να επανεξετάσει τα όρια των πειθαρχικών αρμοδιοτήτων της Βουλής, απέναντι στους θρασύδειλους αρνητές της αστικής Δημοκρατίας. (σ.σ: 15νθήμερος αποκλεισμός από τις κοινοβουλευτικές εργασίες και στέρηση μισού μηνιάτικού, είναι αστεία ποινή…)

Έχουν περάσει αρκετές ώρες από τη δημοσίευση στο «Βήμα» της συνέντευξης του Αμερικανού πρέσβη στην Αθήνα Τζέφρι Πάϊατ και τα απόνερα παραμένουν ακόμα ισχυρά.