Ήρθε ίσως ο καιρός, να χαρίσουμε στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, κάμποσες δόσεις από δαύτην και να δούμε κι εμείς τι θα κάνουμε.

Προσφιλές ρεπερτόριο κάθε κυβερνητικής πριμαντόνας όταν η κουβέντα έρχεται στην πολιτική ατιμία ενός κόμματος που πλέον, προσβάλλει βάναυσα το αριστερό ήθος, είναι το επιχείρημα, ότι, σε αντίθεση με τον Ιανουάριο του 2015, ο λαός γνώριζε καλά τι ψήφιζε τον επόμενο Σεπτέμβριο, ενόσω δηλαδή, είχε προηγηθεί εκείνο το δραματικό 18ωρο του Αυγούστου, όπου ο Α. Τσίπρας παρέδωσε καταρρακωμένος τη χώρα στις απόλυτες ορέξεις των δανειστών.

Είναι όμως έτσι; Όποιος ανακαλέσει στη μνήμη το προεκλογικό συναξάρι του ΣΥΡΙΖΑ, εκείνων των ημερών, θα διαβάσει, μεταξύ άλλων ηρωϊκών και πένθιμων για την «υπεράσπιση της δημόσιας περιουσίας», καθώς και «την πλήρη άρση των capital controls»… last year και την ρητή δέσμευση για: «αποτροπή του προηγούμενου σχεδίου για την πώληση 23 περιουσιακών στοιχείων, μεταξύ των οποίων επιχειρήσεις στρατηγικού ενδιαφέροντος και υψηλής κοινωνικής σημαντικότητας (sic), όπως, τα ΕΛΠE, η ΔEΠA, η ΕΥΔAΠ και η ΕΥAΘ».

Η εμμονή στο ψέμα περνά στην αρμοδιότητα της παθολογίας. Διότι, πώς να εξηγήσει τώρα ο Αλέξης Τσίπρας ότι στο πολυνομοσχέδιο με τα νέα προαπαιτούμενα οι εταιρείες ύδρευσης υπάγονται για 99 χρόνια (σ.σ: είναι σαν τις παραπλανητικές τιμές στις εκπτώσεις, για να μην σκεφτόμαστε ότι μιλάμε για έναν αιώνα!)στο χαρτοφυλάκιο του Εποπτικού Συμβουλίου το οποίο θα ελέγχεται απολύτως από τους δανειστές;

Δεν εξηγείται αυτό. Διότι το κουτόχορτο στη χώρα, δεν μπορεί να εισάγεται εσαεί ατελώνιστο…

«Όσο είμαι εγώ υπουργός αυτό δεν πρόκειται να συμβεί» αποπειράθηκε να διασκεδάσει τις αλγεινές εντυπώσεις ο υπουργός Οικονομικών Ευκλείδης Τσακαλώτος. Σκοπεύει να ζήσει άλλα 99 χρόνια; Τι σόϊ χιούμορ είναι αυτό από έναν απόφοιτο της Οξφόρδης;

Και αλήθεια, πως γίνεται να πουλάει κανείς το νερό; Ακόμα και κάποιος ξεσκολισμένος μονεταριστής, θα δυσκολευόταν να το δεχθεί αυτό. Με ποιο δικαίωμα μια κυβέρνηση μπορεί να παραχωρήσει στην κυνική ιδιωτική εκμετάλλευση ένα φυσικό αγαθό που δεν της ανήκει; Και γιατί λόγου χάρη, παρέλειψε κάποια σχετική πρόβλεψη και για τον αέρα που αναπνέουμε; Η μήπως δεν το βρήκε αρκετά φρόνιμο…

Η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ και αυτή η παράταιρη και αντιαισθητική συγκυβέρνηση, χωρίς καμία βεβαίως φιλοσοφική διάθεση- παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του κ. Μπαλτά…- υποκύπτοντας ατιμωτικά στις υποδείξεις των δανειστών που θέλουν να οικειοποιηθούν την ίδια τη χώρα, νομοθετεί το μύθο του Σίσυφου. Ώστε να νοιώθουμε σκληρά στο πετσί μας την οργή των Θεών, ότι δεν υπάρχει πιο φοβερή τιμωρία, από την χωρίς όφελος και ελπίδα προσπάθεια.

Ακόμα και στις προηγούμενες χρεοκοπίες, οι κυβερνήσεις που μας έβαλαν σε καθεστώς Διεθνούς Επιτροπείας, παραχώρησαν τις μονοπωλιακές προσόδους, π.χ από τα σπίρτα, τις τράπουλες και το οινόπνευμα- όχι τους ίδιους τους Οργανισμούς.

Αυτό που στην πραγματικότητα, συμβαίνει τώρα, είναι ότι εκχωρείται η στρατηγική δυνατότητα της Ελλάδας, να διαμορφώνει στοιχειωδώς το μέλλον της, με εθνικούς όρους. Αλλά, τότε γιατί να ψηφίζουμε και να διορίζονται υπουργοί, αφού υπάρχει το σιδηρούν, Εποπτικό Συμβούλιο;

Το ωραίο είναι ότι ο κ. Τσίπρας συνεχίζοντας με σπασμένα φρένα στην κατηφόρα του ψεύδους, υπόσχεται ότι θα φέρει τη νέα εθνική Αναγέννηση του 2021, όταν θα συμπληρώνονται λέει, 200 χρόνια Εθνικής Ανεξαρτησίας. Ας καταδυθούμε στα καθαρά νερά του Σεφέρη, αντί άλλης απαντήσεως κι ας αναρωτηθούμε μαζί του: «μα τι γυρεύουν οι ψυχές μας ταξιδεύοντας (…) μέσα σε μια πατρίδα που δεν είναι πια δική μας…».

Ή εν κατακλείδι, ας σκεφτούμε παρέα με τον πλάνητα Καμύ, αν, αποδεχόμενοι τη μοίρα του Σίσυφου, ορίσουμε το πεπρωμένο μας και εξεγερθούμε, σπρώχνοντας το βράχο μας πέρα από αυτήν την ανελέητη αγριότητα.

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr