*Η κυβέρνηση που ήθελε να διαμορφώσει ένα φιλικότερο τηλεοπτικό περιβάλλον, επιτίθεται στους δικαστές, κυνηγώντας πολιτικούς ανεμόμυλους, με το επιχείρημα ότι βάλλεται πανταχόθεν, από τις δυνάμεις της διαπλοκής

*Η αξιωματική αντιπολίτευση, που έκανε φιλότιμα ό,τι μπορούσε για να βραχυκυκλώσει την ανάδειξη νέου ΕΣΡ, ζητεί κουραστικά και πάλι εκλογές για «να φύγουν οι ψεύτες!».

Και ποιος να έλθει; Εδώ αρχίζουν τα δύσκολα…

Καμία αστική πολιτική δύναμη στη χώρα, δεν διαθέτει σήμερα σχέδιο εξόδου από την δίνη της κρίσης, πέρα από τις Μνημονιακές κατευθύνσεις που, πράγματι εντάσσονται σε κάποιο συγκεκριμένο σχέδιο, μόνο που αυτό δεν συμφέρει τη χώρα και επιδεινώνει το πρόβλημα. 

Σε κανονικές Δημοκρατίες δυτικού τύπου, η αντιπολίτευση αξιοποιεί το διάστημα της παραμονής της εκτός των ενδιαιτημάτων της εξουσίας, σαν άσκηση αυτογνωσίας, μέχρι να βρει τι πήγε στραβά και να επεξεργαστεί μια νέα, συνεκτική και ελκυστικότερη πολιτική πρόταση. Στο δικό μας βιότοπο, απλώς ζητά από την επομένη κάλπες και αλλαγή φρουράς, με τους ίδιους πάντα φθαρμένους εκπροσώπους… (Ίσως ο όρος της εξάντλησης της τετραετίας, όπως έχει προτείνει ο Αλέκος Παπαδόπουλος, θα έπρεπε να περιβληθεί με το κύρος Συνταγματικής επιταγής- άλλη λύση, όπως φαίνεται, δεν υπάρχει…). 

Μέσα στα λίγα χρόνια της κρίσης, η Ελλάδα, έχασε σωρευτικά το 26% του ΑΕΠ που αντιστοιχεί σε πάνω από 62 δις ευρώ και καταγράφει ιστορικά επίπεδα ανεργίας και ένα νέο αιματηρό μεταναστευτικό κύμα, νέων και εξειδικευμένων επιστημόνων που στερεί από τη χώρα πολύτιμους ανθρώπινους πόρους.

Στο μεταξύ, τα πράγματα δεν λιμνάζουν, σαπίζουν, σε μια αλλοπρόσαλλη πατρίδα (σ.σ: έχασε κι αυτή η λέξη τη σημασία της στα χείλη πατριδοκάπηλων πολιτικών) που φθίνει δημογραφικά, μέσα στην οικονομική της καχεξία, εξαιτίας της οποίας μετατρέπεται ραγδαία σε αμελητέα γεωπολιτική οντότητα και με έναν λαό ασυνάρτητο, σαν αποσβολωμένο έκθετο στην εξώπορτα της Ιστορίας. 

Πιάνουμε όλοι με αγωνία στασίδι για τη συνάντηση με το μοιραίο, με ταξιθέτες τους εθνικούς αντιπροσώπους που αδυνατούν να συνεννοηθούν στα βασικά, μιας και βρίσκονται στην ίδια (μνημονιακή) πλευρά του γηπέδου και αναζητούν πλαστές διαχωριστικές γραμμές, που ικανοποιούν μόνο τα εμπαθή κομματικά ακροατήρια. 

Η Ελλάδα σήμερα, με στοιχεία του ΕΒΕΑ, είναι από τις χώρες της Ευρώπης με το πιο εχθρικό φορολογικό περιβάλλον για τις επιχειρήσεις. Η συνολική επιβάρυνση φθάνει σχεδόν το 52% των εσόδων τους, ενώ το αντίστοιχο ποσοστό σε γειτονικές ανταγωνίστριες χώρες της ΕΕ, όπως η Βουλγαρία και η Κύπρος, δεν ξεπερνά το 27%. 

Οι εργοδοτικές ασφαλιστικές εισφορές (24,6%) είναι σχεδόν 10% μεγαλύτερες από τον μέσο όρο των όμορων χωρών, ενώ και ο ΦΠΑ είναι 3% υψηλότερος από τον μέσο όρο των Βαλκανίων. 

Η υψηλή φορολογία σε συνδυασμό με την ύφεση, την έλλειψη ρευστότητας και τα εμπόδια που δημιουργούν οι κεφαλαιακοί έλεγχοι, δημιουργούν περιβάλλον ασφυξίας. 

Ένα εθνικό σχέδιο, υπό την αιγίδα του κράτους και τη σύμπραξη ιδιωτών και με αποκρυσταλλωμένους στόχους και παραγωγικές-ερευνητικές προτεραιότητες, σε συνδυασμό με την διοικητική αναδιοργάνωση σε όλα τα επίπεδα- δεδομένου ότι πρέπει να επινοήσουμε τη χώρα εξαρχής, με μια κοινή διακήρυξη αρχών που θα τηρήσουμε αυτήν τη φορά όλοι- φαίνεται πως θα αργήσει να διαμορφωθεί. 

Κάποιοι νομίζουν, ότι έχουνε την πολυτέλεια να ερίζουν για τη σύνθεση του ΕΣΡ και την ανακατανομή ισχύος στα ΜΜΕ, την ώρα που μας γνέφουν οι στάχτες… 

Δεν οφείλεται αυτό μονάχα στην ανικανότητα του πολιτικού προσωπικού. Φταίει που δεν μπορούν οι άνθρωποι αυτοί να λειτουργήσουν έξω από τις παληές ιδιοτέλειες και εξυπηρετήσεις, έχοντας στο μεταξύ διαπαιδαγωγήσει στο ευτελές τους ήθος, εύκαμπτους και ασπόνδυλους πολίτες, που δυσκολεύονται τώρα να σηκωθούν από την απωθητική τους απάθεια και να διεκδικήσουν-που αλλού; Στους δρόμους και με στάση ατομικής ευθύνης- μια καλύτερη μοίρα. 

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr