Οι παράμετροι που θα καθορίσουν τις εξελίξεις στο πολιτικό σκηνικό της Ελλάδας τους επόμενους μήνες είναι λίγο πολύ δεδομένες. "Θα κατορθώσει η κυβέρνηση να συγκεντρώσει την πλειοψηφία των 180 βουλευτών για την εκλογή Προέδρου της Δμοκρατίας ώστε να αποφύγει τις πρόωρες εκλογές;", είναι η μία και ίσως βασικότερη εκκρεμότητα. 

"Υπάρχει κίνδυνος απροόπτου που θα αλλάξει τους συσχετισμούς και θα ανατρέψει το σκηνικό;" είναι η άλλη. 
Και για τις δύο αυτές εκκρεμότητες, οι απαντήσεις δεν είναι οι προφανείς.

Μπορεί η είδηση του καλοκαιριού έως αυτή τη στιγμή να είναι η ανακάλυψη του τύμβου της Αμφίπολης, όμως είναι προφανές ότι όλοι ετοιμάζονται για μία πολιτική αναμέτρηση που πιθανώς να μην έχει προηγούμενο. Ως προς την σφοδρότητά της, ως προς την σύγχυση που θα επιφέρει και κυρίως, ως προς τις αλλαγές στους πολιτικούς συσχετισμούς.

Από τις εξελίξεις των τελευταίων ημερών καταλαβαίνουμε όλοι ότι τα σενάρια για το πολιτικό σκηνικό είναι εξαιρετικά ευμετάβλητα και εξαρτώνται από πολλά, απορόοπτα ή μη. 
Για παράδειγμα, οι εκκαθαρίσεις του νέου φόρου ακινήτων έκαναν πολλά σαγόνια να πέσουν, δημιούργησαν μία ακόμη κατηγορία δυσαρεστημένων και μία μάζα που ετοιμάζεται να εκδηλώσει την οργή της όποτε της δοθεί ευκαιρία.

Διαβάζοντας δύο συνεντεύξεις που έδωσε ο Αλ. Τσίπρας το Σαββατοκύριακο που πέρασε, μπορεί κάποιος να καταλήξει σε ένα συμπέρασμα: μάλλον μας δουλεύει.

Στα έξι χρόνια της κρίσης και στα τέσσερα του μνημονίου, ακόμη και ένας πρόχειρος απολογισμός έχει το ενδιαφέρον του.

Τι έχει πραγματικά αλλάξει στην Ελλάδα;

Η πολιτική σεναριολογία των ημερών οργιάζει, όμως τα πραγματικά δεδομένα μπορεί και να διαψεύσουν όλους όσους δραματοποιούν την κατάσταση.

Σταδιακά, και με διαφόρους τρόπους η προεδρική εκλογή του επόμενους έτους, παρουσιάζεται ως το απόλυτο τεστ αντοχής της κυβέρνησης και ως η κομβική ημερομηνία για το μέλλον της χώρας.

Μία προσεκτική παρατήρηση των κινήσεων του Αλ. Τσίπρα τους τελευταίους μήνες, ίσως να είναι χρήσιμη.