Από την πορεία των εξελίξεων των τελευταίων εβδομάδων, ένα συμπέρασμα που μπορεί να βγάλει κάποιος είναι μάλλον προφανές: οι δανειστές της Ελλάδος έχουν μελετήσει σε βάθος την παθογένεια του πολιτικού συστήματος της χώρας και έχουν βρει την σωστή (και αναμενόμενη) τακτική για την διαχείρισή της.

Η προηγούμενη εβδομάδα ήταν από την άποψη των εξελίξεων καταιγιστική, κατατοπιστική και μάλλον καταλυτική. Οι διαπραγματεύσεις της κυβέρνησης με την τρόικα πλησίασαν στο σημείο καμπής, οι επαφές του ΣΥΡΙΖΑ με τους εκπροσώπους των αγορών ήταν τουλάχιστον προβληματικές και η εικόνα που συντίθεται από όλα αυτά διαμορφώνουν με ορατές πλέον ενδείξεις την στάση όλων των εμπλεκομένων.

Έως και την Τρίτη, η κυρίαρχη αντίληψη στους πολιτικούς κύκλους της χώρας ήταν ότι «ο Χαρδούβελης δεν είναι πολιτικός, είναι άλλος ένας λογιστής που διεκπεραιώνει προειλημμένες αποφάσεις».

Φτάνει λοιπόν η ώρα που πριν από πέντε χρόνια έμοιαζε ότι δεν θα φτάσει ποτέ. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, με όποια διατύπωση και αν επιλεγεί, η Ελλάδα ολοκληρώνει μία επίπονη φάση προσαρμογής (κατά βάση στην πραγματικότητα) και στους επόμενους μήνες, όπως όλα δείχνουν, θα υπογράψει μία νέα συμφωνία για μια διαφορετική σχέση με τους εταίρους-δανειστές της.

«Βαίνουμε λοιπόν προς εκλογάς»... Με βάση τα στοιχεία που προέρχονται από κυβέρνηση και αντιπολίτευση, οι κάλπες τον Μάρτιο φαντάζουν ως ένα αναπόφευκτο σενάριο και το μόνο ερώτημα είναι τι θα εξυπηρετεί μία τέτοια περιπέτεια.

Έπειτα και από την ολοκλήρωση των τεστ αντοχής των ελληνικών τραπεζών, τα οποία τις έβγαλαν λίγο πολύ «λάδι», φαίνεται ότι ξεκινά μία νέα περίοδος.

Τείνει να γίνει απογοητευτικά κουραστικό. Οι πολιτικές κοκκορομαχίες που συνεχίζονται στη χώρα - και τις οποίες είδαμε να μαίνονται το Σαββατοκύριακο - δείχνουν ότι τα χειρότερα όχι μόνον δεν έχουν περάσει, αλλά αντιθέτως βρίσκονται μπροστά μας.