Στην χθεσινοβραδινή έκτακτη συνεδρίαση περί της διαπραγματευτικής προσπάθειας της κυβέρνησης με τους δανειστές, η Βουλή παρουσίασε ένα πρώτο ενδιαφέρον ή όχι προφίλ της νέας της σύστασης μετά από τις πρόσφατες εκλογές. Παρακάτω παραθέτω τις λίαν υποκειμενικές μου εντυπώσεις.

Η κοινή γνώμη και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη θέλει να πιστεύει ότι η γερμανοκρατούμενη Ευρωζώνη κρατάει τους τρεις βασικούς άσους στην διαπραγμάτευση εναντίον της ελληνικής κυβέρνησης, 1) την παντοδυναμία της Γερμανικής πολιτικής και οικονομίας, 2) την συντροφικότητα όλων των υπολοίπων κρατών του ευρώ, πίσω από την Γερμανία, και εναντίον της λίαν αμαρτωλής Ελλάδας, 3) και τον τρίτο, και ίσως κορυφαίο, άσο, τα κλειδιά της ρευστότητας που κρατάει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, και τα οποία έχουν χρησιμοποιηθεί αποτελεσματικότατα, τουλάχιστον δύο  φορές, πρώτα εναντίον της Ιρλανδίας από τον Τρισέ και αργότερα εναντίον της Κύπρου από τον Ντράγκι.

Ο Γιάνης Βαρουφάκης, με ένα ν, έχει βρεθεί εκ των πραγμάτων, και λόγω της ιδιαίτερης προσωπικότητας του, στο επίκεντρο του κυκλώνα που μαίνεται πάνω από την Ελλάδα, αλλά και πάνω από την Ευρωζώνη, λόγω της κοινοβουλευτικά δημοκρατικής εκλογής της πρώτης ριζοσπαστικά αριστερής εθνικής κυβέρνησης μέσα στην απόλυτα και ριζοσπαστικά νεοφιλελεύθερη κοινότητα του κοινού νομίσματος.

Η πρώτη μάχη ανάμεσα σε μία αριστερή κυβέρνηση κράτους της Ευρωζώνης, και της υπόλοιπης Ευρωζώνης, της πλήρως εμπεδωμένης, ψυχή τε και σώματι, στην, επιβεβλημένη από την Γερμανία, ακραία νεοφιλελεύθερη πολιτική της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής αγοράς, έληξε με την αριστερόφρονη Ελλάδα να έχει υποστεί αρκετές κακώσεις, αλλά, παραδόξως πως και σαν θαύμα, να στέκεται στα πόδια της, για  να παλέψει και να αγωνιστεί μία άλλη μέρα, ένα άλλο μήνα, και, ελπίζω, ίσως και ένα άλλο χρόνο.

Ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας, και άρτι πρώην πρωθυπουργός της χώρας, Αντώνης Σαμαράς, επισφράγισε με την τελευταία του χειρονομία, σαν απερχόμενος δημόσιος υπάλληλος από το Μέγαρο Μαξίμου, τον νάρκισσο χαρακτήρα του, αρνούμενος να υποδεχθεί τον νέο πρωθυπουργό, Αλέξη Τσίπρα, και να του παραδώσει τα κλειδιά της ηγεσίας της Ελλάδας.

Όσο υπάρχει ενεργή η δημοκρατική διαδικασία σε ένα λαό, θα υπάρχει πιθανότητα να τιμωρείται η πολιτική αναισθησία απέναντι στις βασικές ανθρώπινες ανάγκες και αξίες, όπως έγινε και τον περασμένο μήνα με την απόρριψη της κυβερνητικής επιλογής για πρόεδρο της ελληνικής δημοκρατίας. Πέραν από τα διάφορα σενάρια και αναλύσεις που οι αντικρουόμενες πολιτικές παρατάξεις αντιπαραθέτουν ασταμάτητα για την πτώση της Συγκυβέρνησης και για τα πιθανά αρνητικά ή θετικά αποτελέσματα αυτής της πολιτικής εξέλιξης, το βασικό παραμένει ένα. Δεν μπορείς να επιβάλεις μία επιτυχημένη οικονομική πολιτική σε μία, δημοκρατική τουλάχιστον, χώρα της Ευρώπης όταν αφήνεις τελείως απροστάτευτα τα πιο αδύναμα οικονομικά στρώματα της κοινωνίας και όταν καταστρέφεις τα αστικά όνειρα, και την οικονομική πραγματικότητα, μεγάλου μέρους του λαού. Και όταν ένας πολίτης δεν έχει πια τίποτα να χάσει, τότε οιαδήποτε υπόσχεση ελπίδας, αληθινή ή κάλπικη, θα προτιμηθεί στην κάλπη.

Μόνο κατά διαόλου μπορεί, και της αξίζει, να πάει μία χώρα, της οποίας το πολιτικό σύστημα εμπεριέχει κατά ακολουθίαν, και σε διάφορα πολιτικά κόμματα, «παράγοντες» σαν τον αξιότιμο κ. Αποστολόπουλο, της πρόσφατης προσωρινής φήμης και δυσφημίας, που αδίκως παρεξηγήθηκε στις αγαθότατες κινήσεις του την στιγμή κατά την οποίαν, όπως διαβεβαίωνε ο δικηγόρος του, τα έδινε όλα για να υπερασπισθεί την ηθική και την υπόληψη του κόμματος των Ανεξάρτητων Ελλήνων.