Οι συνεχείς και εκθαμβωτικές ανατροπές στις εκλογικές αναμετρήσεις που διεξάγωνται τα τελευταία χρόνια σε διάφορα κράτη του Δυτικού Κόσμου, πιστοποιούν την αυξανώμενη απόγνωση μεγάλων στρωμάτων των δυτικών λαών να βρούν ένα πολιτικό σωτήρα που θα τους σώσει από τα όλο και πιο ανησυχητικά αποτελέσματα της Παγκοσμιοποίησης στο βιοτικό τους επίπεδο και στην λειτουργικότητα των δημοκρατικών θεσμών τους.

Ακόμα μία φορά, λες και υπήρχε καμία αμφιβολία, η Γερμανία επέβαλε την αισχροκερδή πολιτική της εναντίον της πιο αδύνατης χώρας του ευρώ.

Όταν οι θερμοί υποστηρικτές του παγκοσμιοποιημένου Καπιταλισμού καταφέρονται με πλήρη απαξίωση εναντίον της παλαιάς και ακόμη εν ζωή κουμουνιστικής ιδεολογίας και πολιτικής, και όταν σε αέναη αντιπαράθεση μέχρι εσχάτων, τα αδυνατισμένα, έως και απαξιωμένα, κουμμουνιστικά κόμματα της Ευρώπης, π.χ., αντιστέκονται εναντίον της Παγκοσμιοποίησης, χαρακτηρίζοντας την σαν εργαλείο του διαόλου, εμείς οι πολλοί, εντυπωσιαζόμαστε παρακολουθώντας αυτόν τον θανάσιμο πόλεμο, και μας διαφεύγει το οφθαλμοφανές γεγονός ότι και οι δύο αυτές οικονομοκοινωνικές ιδεολογίες, αυτά τα δύο πολιτικά και οικονομικά καθεστώτα, ο φαινομενικά ξεπερασμένος Κουμμουνισμόςκαι η ανθούσα καπιταλιστική Παγκοσμιοποίηση πάντοτε είχαν, και ακόμα τώρα έχουν, ταυτόσημους, απόλυτα ίδιους και κοινούς στόχους για την δύστυχη Υφήλιο.

Ακόμα ένας φιλόδοξος και ελπιδοφόρος Ευρωπαίος πολιτικός έρχεται στην ηγεσία μιας από τις τρείς καθολικές, λατινικές, και μεσογειακές χώρες της Ευρωζώνης, Γαλλίας, Ιταλίας και Ισπανίας, υποσχόμενος να αλλάξει και την χώρα του προς το γερμανικό μοντέλο υποτακτικής και συνεργάσιμης εργατικής τάξης, αλλά και να αλλάξει και την Γερμανία προς μια πιο συνεργάσιμη, αλληλέγγυα και βιώσιμη ηγεμονική πολιτική. Και ακόμα ένας τέτοιος πολιτικός ηγέτης, ο νεοεκλεγείς Μανωλάκης Μακρόν, μέλλει, κατά πλείστη πιθανότητα, να αποτύχει, όπως και όλοι οι προκάτοχοι του, Ολάντ, Σαρκοζί, Ρέντσι, Μόντι, Μπερλουσκόνι, Ραχόη, εάν πάει στο Βερολίνο εκλιπαρώντας.

Οι δύο από τους τέσσερεις επικρατέστερους υποψηφίους για τις γαλλικές προεδρικές εκλογές, η ακροδεξιά Λε Πεν και ο ακροαριστερός Μελανσόν, λένε ΟΧΙ στην Ευρώπη όπως έχει αυτή εξελιχθεί κάτω από την οικονομική και πολιτική κυριαρχία της Γερμανίας. Είναι άξιο παρατήρησης ότι κανένας από τους δύο δεν κατονομάζει την κυρίαρχη δύναμη της Ευρωζώνης, παρόλο που αναφανδόν και οι δύο δηλώνουν αποφασισμένοι να εγκαταλείψουν την Ευρωφάκα με κάθε θυσία. Ελπίζει κανείς ότι, όπως παρατήρησε και ο Μελανσόν, δεν θα πράξουν σαν τον Τσίπρα, εάν κερδίσουν την προεδρία της χώρας, παρά θα διαπραγματευτούν σκληρά εναντίον της γερμανικής ηγεσίας, και ή θα αλλάξουν την Ευρώπη ριζικά και εκ βάθρου, είτε θα εγκαταλείψουν το υφιστάμενο γερμανοκρατούμενο καθεστώς της.

Ανάμεσα στο ευρώ και στην συνεχιζόμενη απειλή του Grexit, υπάρχει ίσως μία μεσαία θέση, ένας συμβιβασμός ανάμεσα στα δύο άκρα.  Ένα νέο ελληνικό νόμισμα, παράλληλο στο ευρώ, εντός της Ευρωζώνης, και απόλυτα ηλεκτρονικό. Η Ευρωδραχμή!

Στις αρχές του 21ου αιώνα, ο απερίγραπτος Μπους ο νεώτερος, φωτογενής υιός απόλυτα εμπεδωμένου πολιτικού πατρικίου πατέρα, εξήγγειλε την πολύνεκρη στρατιωτική εισβολή και κατοχή του Ιράκ με το μεγαλεπήβολο και εξίσου υποτιθέμενο όσο και ευγενέστατο στόχο να εισάγει και να εμπεδώσει στην “καθυστερημένη” κοινωνία του Ιράκ την ….Δημοκρατία, (με κεφαλαίο Δέλτα).Δύο οκτάχρονες αμερικανικές προεδρίες αργότερα, βρισκόμαστε στο σωτήριο έτος 2017, και παρατηρούμε έκπληκτοι μία καταζαλισμένη, άκρως αγανακτισμένη, και απόλυτα διχασμένη κοινωνία των πρώην εισβολέων, των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, να ψάχνει απεγνωσμένα να διασώσει ίχνη δημοκρατικών θεσμών μέσα στην ίδια της την επικράτεια, και μόλις στο πρώτο μήνα θητείας του περίλαμπρου νέου προέδρου της, του κ. Ντόναλντ Τραμπ. Οποία Θεία Δίκη! Κάτι στο Σύμπαν πρέπει να δουλεύει σωστά….