Αποκλείεται, πάντα κατά την γνώμη του γράφοντα, να προσφέρει η γερμανοκρατούμενη Ευρωζώνη μία συμφωνία προς την Ελλάδα που να της προσφέρει πραγματικές πιθανότητες ανάπτυξης, χωρίς η Γερμανία να υποστεί ένα σοβαρό εκβιασμό από την Ελλάδα. Αυτός ο εκβιασμός, όπως οι Βαρουφάκης και Τσίπρας, πολύ ξεκάθαρα έχουν προαναγγείλει για όσους ήταν διατεθειμένοι να ακούσουν τις προαναγγελίες τους, δεν έγκειται σε μία απειλή αποχώρησης της Ελλάδας από το κοινό νόμισμα, αλλά το ακριβώς αντίθετο.

Ο ισχυρότερος εκβιασμός και η πιο αποτελεσματική απειλή εναντίον της Ευρωζώνης είναι η επιμονή της Ελλάδας να παραμένει μέλος της Ευρωζώνης, την ίδια στιγμή που θα αρνείται να συντηρήσει τις δανειακές της υποχρεώσεις, αλλά να εξακολουθεί όπως μπορεί καλύτερα «business as usual”, ακόμα και εφαρμόζοντας, εάν χρειαστεί, οιουσδήποτε αναγκαίους περιορισμούς στην διακίνηση κεφαλαίων από τις ελληνικές τράπεζες, με παρόμοιο τρόπο που αυτοί οι περιορισμοί πολύ αποτελεσματικά και ευεργετικά πραγματοποιήθηκαν για την εγχώρια οικονομία στην Κύπρο. 

Οι λόγοι για τους οποίους μία εκβιαστική ρήξη με τους δανειστές μας είναι αναγκαία για την επίτευξη των διαπραγματευτικών στόχων της Ελλάδας έχουν ως εξής:

1. Η Ελλάδα βρίσκεται βασικά ολομόναχη απέναντι στην χρηματοπιστωτική κεφαλαιαγορά, σε σχέση με τα υπόλοιπα κράτη του ευρώ. Ένεκα της κρίσης, και του μηδενισμού των επιτοκίων, όλα τα άλλα κράτη του ευρώ μπορούνε και δανείζονται από την αγορά, με ρεκόρ μειωμένα επιτόκια, κάτω από 2% την στιγμή που η Ελλάδα δανείζεται με τουλάχιστον 10% και περισσότερο.
2. Η Γερμανία μόνο εάν αντικρύσει την πιθανότητα καταστροφής του ευρωζωνικού οικοδομήματος υπάρχει περίπτωση να επιτρέψει αλλαγή στην πολιτική λιτότητας. Τα άλλα κράτη, και ειδικά η Ιταλία και η Γαλλία, που και τα δύο έχουν το μέγεθος να αντισταθούν στην Γερμανία, και τους δικούς τους λόγους να μισούν την πολιτική λιτότητας, δεν πρόκειται να προσφέρουν πραγματική αντίσταση για όσο καιρό εξακολουθούν να δανείζονται στην αγορά με σχεδόν μηδενικά επιτόκια.
3. Ο λόγος που η Γερμανία δεν θέλει με κανένα τρόπο να αλλάξει πολιτική, είναι διότι κερδοσκοπεί συνεχώς και αδιαλείπτως εις βάρος όλων των άλλων κρατών της Ευρωζώνης, από την ίδρυση του ευρώ, και έως την σήμερον ημέρα. Στην πρώτη δεκαετία της ευημερίας του ευρώ, η Γερμανία ήταν βασικός συντελεστής της φούσκας στην Ευρωζώνη, πλημμυρίζοντας τα πιο αδύναμα κράτη με φτηνά δάνεια από το πλεόνασμα ρευστότητας που είχε από τα τεράστια πλεονάσματα εμπορικών συναλλαγών που πραγματοποιούσε εντός της Ευρωζώνης, και λόγω του κοινού νομίσματος. Σε αυτήν την πρώτη δεκαετία, πάνω από 700 δισεκατομμύρια ευρώ πλούτου μεταφέρθηκαν από τα υπόλοιπα κράτη του ευρώ συνολικά στην Γερμανία, λόγω των συστημικών διαφορών στις εμπορικές συναλλαγές ανάμεσα στην Γερμανία και στα άλλα κράτη.
4. Στα πέντε χρόνια της κρίσης, μέσω της επιβεβλημένης λιτότητας σε όλη την Ευρώπη, η Γερμανία στέρεψε την κοινότητα από επενδυτική ρευστότητα, και εξανάγκασε την οικονομία της Ευρωζώνης σε στασιμότητα, εάν όχι σε ύφεση, την ίδια στιγμή που η ίδια η Γερμανία πραγματοποιούσε ετήσια συνεχή ρεκόρ στο μέγεθος των εξαγωγών της και των εμπορικών της πλεονασμάτων, έχοντας καταφέρει να μεταφέρει την εξαγωγική της παραγωγή από τα κράτη του ευρώ προς τα κράτη εκτός της Ευρώπης. Η Γερμανία είναι η μόνη χώρα της Ευρωζώνης, που, παρόμοια με τις ΗΠΑ, έχει μπορέσει να επαναφέρει το ΑΕΠ της στο επίπεδο πριν από την κρίση του 2008. Από φέτος, η Ευρωζώνη εισήλθε επισήμως σε μία περίοδο γενικής οικονομικής στασιμότητας, έως και αποπληθωρισμού. Και πάλι, η Γερμανία, είναι η μόνη χώρα που δεν διαφαίνεται να απειλείται σοβαρά από κίνδυνο αποπληθωρισμού.
5. Οι περισσότεροι διεθνείς αναλυτές προλέγουν για την Ευρωζώνη μία ή και δύο δεκαετίες οικονομικής στασιμότητας, ή και αποπληθωρισμού, (στο στυλ της Ιαπωνίας), παρόλη την πρόσφατη έναρξη των μέτρων ποσοτικής χαλάρωσης που έβαλε μπροστά η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Υπάρχει ένας πολύ καλός λόγος για τον οποίον η Γερμανία έχει οδηγήσει εξαναγκαστικά την Ευρωζώνη σε αποπληθωριστική κατάσταση, πέραν της φημισμένης ιδεολογίας που την διέπει. Η Γερμανία είναι ο βασικός πιστωτής ολόκληρης της Ευρωζώνης, με μοναδική εξαίρεση την Ολλανδία. Όλα τα υπόλοιπα κράτη χρωστάνε στην Γερμανία, και η τελευταία έχει να λαμβάνει τοκοχρεολύσια από όλα τα κράτη του ευρώ. Από την άλλη μεριά, και ο Γερμανικός λαός έχει τεράστιες καταθέσεις. Ο συνολικός πλούτος των Γερμανών πολιτών υπολογίζεται σε 5 τρισεκατομμύρια ευρώ. Εφόσον τα τραπεζικά επιτόκια έχουν μηδενιστεί λόγω της παγκόσμιας κρίσης, ο καλύτερος τρόπος για την Γερμανία, να διατηρήσει και να επαυξήσει τον πιστωτικό της πλούτο, και τον δημόσιο αλλά και τον ιδιωτικό, είναι μία παρατεταμένη περίοδος αποπληθωρισμού, κατά την οποίαν περίοδο, όπως οι τιμές αλλά και τα ΑΕΠ των κρατών του ευρώ θα μειώνονται σταδιακά, τα πιστωτικά κεφάλαια που κρατάει η Γερμανία θα αυξάνονται συγκριτικά με την μείωση του κόστους ζωής. Ο αποπληθωρισμός βοηθάει τον πιστωτή, και αποδυναμώνει τον χρεώστη, διότι το μέγεθος του χρέους παραμένει υψηλό την ίδια στιγμή που, μέσω της πτώσης του ΑΕΠ, ο χρεώστης έχει μεγαλύτερη δυσκολία να συντηρήσει το χρέος του.

Η Γερμανία δηλαδή έχει κλειδώσει την υπόλοιπη Ευρωζώνη σε μία οικονομική, χρηματοπιστωτική και δημοσιονομική φυλακή, μια Ευρωφάκα, από την οποία κανένα κράτος δεν μπορεί να ξεφύγει εύκολα μόνο του, και δυστυχώς, τα μεγαλύτερα κράτη, Γαλλία, Ιταλία και Ισπανία, διστάζουν να ενωθούν και να αναστρέψουν την γερμανική πολιτική. Ο μεν Ραχόη ελπίζει ότι οι Ισπανοί θα τον κρατήσουν στην εξουσία στις επόμενες εκλογές, κάτι που φαίνεται απίθανο, οι δε Ρέντσι και Ολάντ, προσπαθούν με μεγάλη δυσκολία να επιφέρουν αλλαγές στις κοινωνίες τους. Ο πρώτος με περισσότερο θάρρος, ο δεύτερος άνευ σταγόνας θάρρους.

Και εδώ έρχεται ο ρόλος της Ελλάδας, της μεγάλης συνένοχης χώρας, μαζί με την Γερμανία, στην δημιουργία και στην συντήρηση της κρίσης. Η Ελλάδα έχει φτάσει σε σημείο εθνικής απελπισίας. Και η δύναμη του απελπισμένου είναι πολύ ισχυρή, διότι, ακριβώς λόγω της απελπισίας, δεν φαίνεται να έχει να χάσει πολλά περισσότερα ακόμα από όσα έχει ήδη χάσει. Αντιθέτως, η Γερμανία είναι το κράτος που θα βγει το περισσότερο χαμένο από μία διάλυση του ευρώ. Παραδόξως πως, το πιο ισχυρό κράτος, η Γερμανία, έχει πιο πολλά να φοβάται από μία ρήξη με την Ελλάδα, από ότι η Ελλάδα, διότι έχει τα μέγιστα να χάσει. Αντιθέτως, η Ελλάδα, έχει φτάσει σε τόσο απελπιστική κατάσταση, τουλάχιστον ο μισός της πληθυσμός, που οι διάφορες πολιτικές και οικονομικές επιλογές εντός ή εκτός του ευρώ, έχουν χάσει πια το φόβητρο τους. Αυτός είναι και ο βασικός λόγος που η προεκλογική εκστρατεία του Σαμαρά βγήκε τόσο αποτυχημένη. (Στου κουφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα…). Και το θέμα της εθνικής αξιοπρέπειας, έχει αναζωογονηθεί επίσης , ακριβώς διότι η φτώχια έχει μεγαλύτερη υπαρξιακή ανάγκη την προσωπική αξιοπρέπεια από ότι ο πλούτος. 

Και το παράδοξο της όλης ιστορίας είναι ότι η μεγάλη αλλαγή στην μοίρα της Ευρωζώνης, είτε προς την καταστροφή, είτε προς μία σημαντική διόρθωση της γερμανικής παγίδας μέσα στην οποία έχει εγκλωβιστεί η κοινότητα του κοινού νομίσματος, μπορεί να πραγματοποιηθεί δια μέσου του πιο προβληματικού κράτους του ευρώ, της χώρας μας, δηλαδή ο πιο αδύναμος κρίκος της Ευρωζώνης μπορεί ή να την διαλύσει ή να την διορθώσει, αναλόγως με το αποτέλεσμα της διαπραγμάτευσης που μόλις άρχισε. 

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr