Τους κολλήσαμε, τους τρελάναμε ή πάντα έτσι ήταν και δεν το είχαμε πάρει μυρωδιά; Οποια και να είναι η εξήγηση, η κακοφωνία και η χασμωδία που επικρατούσε χθες στην Ευρωζώνη και όχι μόνο, ήταν απερίγραπτη. Δηλώσεις επί δηλώσεων ευρωπαίων αξιωματούχων, σε συνδυασμό με τηλεγραφήματα διεθνών πρακτορείων και από πάνω οι εκτιμήσεις διαφόρων πλευρών και αναλυτών δημιουργούσαν ένα απερίγραπτο σκηνικό από το οποίο δεν έβγαινε άκρη, εν όψει του Γιούρογκρουπ της Δευτέρας. Γι΄ αυτό και οι δικοί μας, κυβερνητικός εκπρόσωπος και αρχηγοί εξέφραζαν συγκρατημένη, πολύ συγκρατημένη, αισιοδοξία.

Η αλήθεια είναι ότι ο Σόιμπλε και γενικά οι γερμανοί το έχουν παρακάνει με τις καθημερινές παρεμβάσεις τους. Άλλο να θέτουν όρους για να προσφέρουν και πάλι στήριξη, άλλο να απαιτούν δεσμεύσεις γιατί δεν εμπιστεύονται ότι θα εφαρμόσουμε τους νόμους και θα τηρήσουμε τον λόγο μας και άλλο να παρεμβαίνουν ευθέως στις πολιτικές εξελίξεις. Δεν έχει άδικο ο Σόϊμπλε που ζητάει παράταση της κυβέρνησης Παπαδήμου, αφού ανασχηματισθεί με τεχνοκράτες αλά Μόντι και άλλο να εμφανίζεται σαν να το υπαγορεύει με ωμότητα. Και ο ιταλός πρωθυπουργός έκανε το ίδιο, αλλά με φινέτσα. Φυσικά ο γερμανός δεν μπορεί να τα λέει με φινέτσα, αλλά σε κάθε περίπτωση, η ωμή παρέμβασή του δεν βοηθάει. Απόδειξη ότι ο γερο-Παπούλιας θεώρησε υποχρέωσή του να απαντήσει «ποιος είναι ο Σόιμπλε;» και να ξαναθυμηθεί τους αγώνες των ελλήνων για την ελευθερία της Ευρώπης και ο Σαμαράς επανέλαβε ότι θέλει εκλογές άμεσα, γιατί του αρέσει να εγκλωβίζεται σε γωνίες.

Το νέο πολιτικό τοπίο που προέκυψε από την ψηφοφορία της Κυριακής στη Βουλή είναι πολύ σύνθετο. Ανάμεσα στα δύο μεγάλα κόμματα προβάλλει πλέον ένας σημαντικός αριθμός βουλευτών που προέρχονται από τις διαγραφές στις οποίες προχώρησαν οι Γ. Παπανδρέου και Α. Σαμαράς με ένα κοινό χαρακτηριστικό. Στον ένα ή τον άλλο βαθμό τάχθηκαν κατά της ψήφισης του νέου μνημονίου, αλλά δεν ταυτίζονται με τα κόμματα της Αριστεράς και μόνο είκασίες μπορούμε να κάνουμε για τη συνέχειά τους.

Είναι άξιο απορίας πως και γιατί, ακόμη και την ύστατη τούτη στιγμή που παίζεται κυριολεκτικά η τύχη της χώρας, η πολιτική τάξη δεν μπορεί να «διαβάσει» σωστά τη στάση και τις προθέσεις των δανειστών μας. Δεν διαβάζουν αυτοί οι άνθρωποι, -οι τρεις αρχηγοί των κομμάτων και οι βουλευτές- τις δηλώσεις που κάνουν διάφοροι ευρωπαίοι αξιωματούχοι; Δεν διαβάζουν ξένο τύπο και δεν καταλαβαίνουν τις πιέσεις που δέχονται οι κυβερνήσεις των εταίρων μας; Δεν παρακολουθούν τι λένε η Μέρκελ και ο Σόϊμπλε; Εν αντιλαμβάνονται ότι η σκληρή στάσης της Τρόϊκας εκπορεύεται από το ΔΝΤ και τα ευρωπαϊκά κέντρα εξουσίας; Εν μαθαίνουν ποτέ και τίποτα, που να τους πάρει...;

Ολο λέμε ότι τελειώνει και όλο προκύπτουν ζητήματα για να συνεχιστεί η διαπραγμάτευση. Σαν τη Λερναία Ύδρα, όπως είπε και ο Βενιζέλος και ενώ έχει δημιουργηθεί ένα εξαιρετικά αντιμνημονιακό κλίμα με τη βοήθεια του λαϊκισμού των μήντια, μας πολιτικής τάξης που αρνείται να αναλάβει τις ευθύνες της και να οδηγήσει τη χώρα προς τη σωστή κατεύθυνση και μίας κοινής γνώμης που αδυνατεί να σκεφθεί στοιχειωδώς ορθολογιστικά. Υπάρχει η αίσθηση ότι η Ελλάδα έχει πάρει διαζύγιο από τη λογική και σε αυτό βοηθούν οι τρομακτικές πιέσεις και οι άστοχες δηλώσεις -σχεδόν προβοκατόρικες αρκετές από αυτές- πολλών αξιωματούχων της Ευρώπης. Βρισκόμαστε στα πρόθυρα νευρικής κρίσης, αν δεν την έχουμε πάθει ήδη.

Τι Κυριακή και αυτή η χθεσινή. Δεν ξέρω πόσοι έλληνες κατάλαβαν τι παιζόταν και συνεχίζεται να παίζεται, αλλά σίγουρα αρκετοί ήταν κρεμασμένοι στα ραδιόφωνα και τις τηλεοράσεις για να μάθουν τι έβγαλε η δραματική και μαραθώνια συνάντηση των πολιτικών αρχηγών με τον Παπαδήμο. Θα συνεχισθεί και σήμερα, ίσως και αύριο, αλλά η εκτίμηση του υπογράφοντος είναι ότι έχουν φτάσει σε συμφωνία, και απλά τώρα παίζονται οι εντυπώσεις και ένα στημένο θέατρο για να μην φανούν οι κωλοτούμπες και να μειωθεί το κομματικό κόστος.

Η κρίση αναδεικνύει ένα-ένα ή και πολλά μαζί τα προβλήματα της Ελλάδας. Φαινομενικά τα περισσότερα από αυτά οφείλονται στην οικονομική δυσπραγία, αρκετά στην έλλειψη οργάνωσης και στην ανεπάρκεια της δημόσιας διοίκησης, άλλα τόσα στις στρεβλώσεις που χαρακτηρίζουν το μόρφωμα που έχουμε φτιάξει και ονομάζουμε «ελληνική πραγματικότητα», αν και συνήθως όλα προέρχονται από συνδυασμό παραγόντων. Το βέβαιο είναι όμως ότι τα προβλήματα πληθαίνουν, ενώ η δυνατότητα λύσεων μικραίνει.