Προχθές κινδύνευσε η συνοχή της κυβέρνησης με αφορμή ένα νομοσχέδιο που έφερε ο υπουργός Δικαιοσύνης Μ. Παπαϊωάννου που προέβλεπε την αποφυλάκιση καταδικασμένων μέχρι 10 χρόνια. Εξαιρούσε αρκετές κατηγορίες και στόχος ήταν η αποσυμφόρηση των φυλακών, όπους επικρατεί το αδιαχώρητο. Η Ν.Δ. και ο ΛΑ.Ο.Σ. αποχώρησαν, αντιδρώντας στο νομοσχέδιο και την αποφυλάκιση εγκληματιών που είχαν εκτίσει μέρος μόνο της ποινής τους και αποχώρησαν από τη Βουλή, αν και άλλες πληροφορίες λένε ότι σε προσυνεννοήσεις που είχαν γίνει το είχαν δεχθεί και ο Μ. Παπαϊωάννου είχε κάνει δεκτές όλες τις τροποποιήσεις που επιθυμούσαν. Άρα, ή ήθελαν να διαρτηρήσουν το προφίλ τους, που περιλαμβάνει τη διατήρηση του νόμου και της τάξης, ή ήθελαν να υπονομεύσουν την κυβέρνηση, ή το ένα κόμμα παρέσυρε το άλλο, που είναι η πιο αθώα ερμηνεία.

Το νομοσχέδιο πέρασε τελικά και προβλέπει την αποφυλάκιση κατηγορών καταδικασμένων μέχρι πέντε χρόνια, αλλά και αυτό ακόμη δεν ακούγεται καλά στα αυτιά της κοινής γνώμης στη σημερινή συγκυρία, που αυξάνεται θεαματικά η εγκληματικότητα. Από την άλλη πλευρά όμως υπάρχει μία αντικειμενική ανάγκη αποσυμφόρησης των φυλακών, όπου η κατάσταση είναι αφόρητη και υπάρχει ο φόβος έκρηξης. Εξαιτίας ακριβώς της αύξησης της εγκληματικότητας, της λαθρομετανάστευσης, των αυξανόμενων συλλήψεων για χρέη στο δημόσιο ή στο ΙΚΑ, ο πληθυσμός των φυλακών υπερβαίνει κατά πολύ την χωρητικότητά τους, ενώ οι δύο – τρεις καινούργιες που έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια δεν λειτουργούν ακόμη, είτε γιατί δεν έχουν αποπερατωθεί, είτε γιατί το προσωπικό έχει συρρικνωθεί πάρα πολύ. Λεφτά δεν υπάρχουν ούτε για τα στοιχειώδη, η υγειονομική καθαριότητα έχει καταρρεύσει και οι αρρώστειες θερίζουν. Αντίθετα, θεριεύουν διάφορα κυκλώματα μέσα στο εσωτερικό των φυλακών, όπου οι μισοί σχεδόν είναι αλλοδαποί και οι περισσότεροι από αυτούς πλέον προέρχονται από χώρες της Ασίας και της Αφρικής.

Αυτή είναι η πραγματικότητα που υπαγορεύει «λύσεις» όπως αυτή της αποφυλάκισης εγκληματιών κάποιων κατηγοριών που έχουν εκτίσει μέρος της ποινής τους. Δεν είναι λύσεις δόκιμες, δεν είναι λύσεις κοινωνικά αποδεκτές, είναι λύσεις αναγκαστικές. Πρόκειται για τεράστιο πρόβλημα, που μπορεί να εκραγεί ανά πάσα στιγμή και αποτελεί παράδειγμα των δοκιμασιών που υφίσταται η κοινωνία μας. Δυστυχώς στην Ελλάδα «οι φυλακές είναι για τους λεβέντες», αλλά οι συνθήκες είναι απάνθρωπες.

Άγγελος Στάγκος

[email protected]