Ο Αλ. Τσίπρας ξεκινά, υποτίθεται, μία νέα προσπάθεια γαι την ρύθμιση του ελληνικού χρέους, έναν «μαραθώνιο» επαφών και συναντήσεων, όπως γλαφυρά αναφέρεται στα προπαγανδιστικά δελτία που εκδίδει το Μέγαρο Μαξίμου.

Οι επόμενοι μήνες προδιαγράφονται καθοριστικοί για το μέλλον της Ευρώπης, όπως την ξέρουμε σήμερα.

Η συζήτηση είναι γνωστή και ανακυκλώνεται ήδη επί έξι-επτά χρόνια. «Το πρόγραμμα δεν βγαίνει», «δεν υπάρχει ανάπτυξη χωρίς κούρεμα του χρέους», «πόσο ακόμη να περικοπούν οι συντάξεις;» και άλλα τέτοια που περιγράφουν πτυχές του ελληνικου προβλήματος,το οποίο σε συνδυασμό με την πολιτική ανεπάρκεια και την κοντόφθαλμη σκοπιμότητα διαμορφώνει το αδιέξοδο στο οποίο βρίσκεται η χώρα. 

Από τις αρχες της εβδομάδος και έπειτα από την καθυστερημένη κατάθεση ενός νομοσχεδίου που προέβλεπε κάποιες αλλαγές στο καθεστώς της Υπηρεσίας Πολιτικής Αεροπορίας, η χώρα αναστατώθηκε.

Θα μπορούσε κάποιος να αρκεστεί στα δημοσκοπικά ευρήματα και την κοινωνική παρατήρηση, ώστε να διαπιστώσει πως η κυβέρνηση έχει φτάσει στα όρια της πολιτικής της αντοχής.

Όλα αρχίζουν να μοιάζουν με το φθινόπωρο του 2014. Τότε που η κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου έχοντας υποστεί την πρώτη ήττα από τις λαϊκιστικές ορδές του Τσίπρα στις ευρωεκλογές, υπέκυψε στους ούτως ή άλλως προϋπάρχοντες λαϊκιστικούς πειρασμούς της, διεμήνυσε στην Μέρκελ ότι «ως εδώ ήταν με το μνημόνιο» και όδευσε προς τον προδιαγεγραμμένο θάνατό της εν όψει αδυναμίας εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας. 

Ο σημερινός υπουργός Πολιτισμού Αρ. Μπαλτάς ήταν ένας από τους θεωρητικούς που περιέβαλαν τον Αλέξη Τσίπρα στην πορεία του ΣΥΡΙΖΑ προς την κατάληψη της εξουσίας. Διακινούσε θεωρητικούρες, εμφανιζόταν ως ένας από εκείνους που προσπαθούσαν να καθησυχάσουν τις ανησυχίες για την ανικανότητα και την προπέτεια που εξέπεμπε το κόμμα και εν γένει ήταν ένα πρόσωπο που περιβαλλόταν από μία αχλύ αριστερίστικης νεωτερικότητας.