Λέει ο Ευκλ. Τσακαλώτος, λίγες μόλις ημέρες έπειτα από το ναυάγιο του Eurogroup της 22ης Μαΐου: «Ευελπιστούμε με καλούς όρους για μια καλύτερη συμφωνία» και «νομίζω ότι οι εξελίξεις μετά από το Eurogroup της 22ης Μαΐου που ειδικά σε εφημερίδες εκτός Ελλάδας και σε συζητήσεις που γίνονται από τους πολιτικούς των χωρών μελών της Ευρωζώνης, φαίνεται ότι ήταν σωστή η απόφασή μας να μην δεχτούμε αυτή τη συμφωνία».

Η κατάληξη του Eurogroup της Δευτέρας έχει κάποιες προφανείς εξηγήσεις. Είναι αποτέλεσμα των ρητορικών και τακτικιστικών ακροβασιών στις οποίες κατέφυγε ο Αλ. Τσίπρας, προκειμένου να πείσει τους δικούς του να ψηφίσουν τα νέο μνημόνιο και να εμφανιστεί ότι τηρεί δεσμεύσεις έναντι των δανειστών, όμως την ίδια στιγμή να νομίζει ότι κρατά και πισινή για την περίπτωση που κάτι στραβώσει και χρειαστεί να κάνει κάποια πολιτική πιρουέτα. 

Ολα αυτά όμως είναι πλέον πολύ καλά γνωστά στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. 

Μιλώντας επί μία και πλέον ώρα στην Βουλή πριν από την ψήφιση του 4ου μνημονίου, ο Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας ξεπέρασε τον εαυτό του.

Η διακίνηση της φημολογίας ότι στο Μέγαρο Μαξίμου εξετάζουν το ενδεχόμενο δημοψηφίσματος, προκειμένου να ερωτηθούν οι πολίτες για το περιεχόμενο της συνταγματικής αναθεώρησης που σχεδιάζει ο ΣΥΡΙΖΑ, θέτει αυτομάτως μία σειρά ερωτήματα.

Η πρόσφατη συνέντευξη του αμερικανού πρεσβευτή Τζέφρι Πάιατ προκάλεσε πολλά σχόλια και ερμηνείες. Και ως συνήθως, πολλά από αυτά ήταν βιαστικά.

Δύο περιστατικά, δύο δημόσιες αναφορές, ένα πρόσωπο της Αριστεράς του 2017.

Την επόμενη Κυριακή 7 Μαΐου θα έχει φανεί προς ποια κατεύθυνση οδεύει η Ευρώπη. Είτε ο Εμανουέλ Μακρόν, με ένα τεράστιο πολιτικό ερωτηματικό πίσω του, θα έχει κερδίσει και θα αναλάβει την προεδρία της Γαλλίας, εν είδει ενός μεταμοντέρνου πειράματος, είτε η ακροδεξιά Μαρίν Λεπέν θα αναλάβει την διάλυση της Ευρώπης, με την στήριξη ενός συνονθυλεύματος εθνικιστών, συντηρητικής μπουρζουαζίας, αριστερών και αντιδραστικών.