Όλα αυτά κάπου κατέρρευσαν όταν ανέλαβε υπουργική θέση και αποκαλύφθηκε - ειδικώς κατά την θητεία του στο υπουργείο Παιδείας («αριστεία», νόμοι υπέρ της συνδικαλιστικής παλινόρθωσης στην εκπαίδευση κλπ.). 

Μιλώντας στην Βουλή την Τετάρτη, ως κύριος εισηγητής του νομοσχεδίου για την σύμβαση παραχώρησης του Ελληνικού, άφησε τους περισσότερους από τους (λίγους) παρευρισκόμενους με ανοιχτό το στόμα, όσο προσπαθούσε με θεωρητικές κατασκευές να απολογηθεί για τις κωλοτούμπες του ΣΥΡΙΖΑ. 

Στο σχετικό απόσπασμα της αγόρευσής του ανέφερε:  

«Ο ΣΥΡΙΖΑ μιλάει εκ γενετής για μία έννοια που λέγεται δημοκρατικός δρόμος του σοσιαλισμού, ένας δρόμος που είναι μακρύς και όχι στιγμιαίος και έχει υποχωρήσεις, συμβιβασμούς, νίκες και ήττες. Όταν σε αυτό το δρόμο βρισκόμαστε μπροστά σε υπέρτερους συσχετισμούς που μας αναγκάζουν να υποστούμε μία αναγνωρισμένη ήττα δεν σημαίνει ότι μετά την ήττα λέμε άλλα από αυτά που λέγαμε πριν» και προσέθεσε: «λέμε κάτι που αναγνωρίζει το γεγονός μιας ήττας, ότι πρέπει να προσαρμοστούμε να κάνουμε το συμβιβασμό που απαιτεί η ήττα για να συνεχίσουμε τον αγώνα».

Ομολογουμένως - και πέραν της παραδοχής περί εγκαθίδρυσης σοσιαλιστικού καθεστώτος - η προσπάθεια θεωρητικής τεκμηρίωσης της πολιτικής κωλοτούμπας, του καιροσκοπισμού και της αφερεγγυότητας ήταν φιλότιμη, αν και δεν φάνηκε να συγκινεί. Μάλλον φάνηκε να διασκεδάζει κάποιους από τους ακροατές. 

Η απεγνωσμένη αυτή προσπάθεια φέρνει στο μυαλό μία από τις επισημάνσεις του Μίλοβαν Τζίλας, ενός από τους συνοδοιπόρους και μετέπειτα σκληρους επικριτές του Τίτο και του κομμουνιστικού καθεστώτος εν γένει (ήδη από την δεκαετία του 1950). 

Εξηγώντας την… τρυφερή ψυχοσύνθεση του καθεστωτικού κομμουνισμού ο Μαυροβούνιος διανοητής ανέφερε σε κάποιο σημείο στο έργο του «Η Νέα Τάξη»: 

«Γεγονός είναι πολύ απλά ότι (οι κομμουνιστές) ήταν ανίκανοι να φέρουν σε πέρας αυτό στο οποίο πιστευαν με φανατισμό. Δεν είναι σε θέση να το αναγνωρίσουν και να το παραδεχθούν αυτό, ακόμη και όταν είναι αναγκασμένοι να ασκήσουν μία πολιτική αντίθετη προς ό,τι είχαν υποσχεθεί πριν και κατά την διάρκεια της επανάστασης. Από την δική τους οπτική γωνιά, μία τέτοια αναγνώριση θα ισοδυναμούσε με παραδοχή του γεγονότος ότι η επανάσταση ήταν αχρείαστη. Και επίσης του ότι η ύπαρξή τους ήταν περιττή. Οτιδήποτε σε αυτήν την κατεύθυνση είναι αδύνατο γι’ αυτούς».  

Αξίζει υπό αυτό το πρίσμα να θυμηθεί κανείς κάτι άλλο χαριτωμένο που είχε αναφέρει ο κ. Μπαλτάς σε συνέντευξή του στο Βήμα το 2014: «οι ίδιοι που σήμερα δυσκολεύονται εξαιρετικά να πληρώσουν τους φόρους τους, θα κάνουν τα πάντα για να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους αν γίνει κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ»…

Είναι βέβαιον ότι ο κ. Μπαλτάς έχει μελετήσει τον Τζίλας. Είναι πάντως  αμφίβολο αν έχει διδαχθεί κάτι από αυτόν. Μακάρι πάντως να μιλά συχνότερα στην Βουλή, σίγουρα θα αποκτήσει φανατικό κοινό σιγά σιγά…

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr