Τα έχει ακούσει όλα. Πόσο κόστισε η διαπραγμάτευση του ’15 και η καθυστέρηση (100 δισ. κατά τον Κλάους Ρέγκλινγκ), ότι καλή είναι η έξοδος στις αγορές, αλλά όχι πριν το τέλος του προγράμματος και πάντως όχι χωρίς να γίνουν οι μεταρρυθμίσεις που πρέπει να γίνουν, ότι τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. 

Ηταν Φεβρουάριος του 2014, λίγους μήνες πριν από τις εκλογές της τοπικής αυτοδιοίκησης, όταν η υποψήφια του ΣΥΡΙΖΑ για την περιφέρεια Αττικής Ρένα Δούρου είχε κάνει την εκπληκτική εκείνη δήλωση: «Αλλιώς μαζεύει τα σκουπίδια ένας μνημονιακός και αλλιώς ένας αντιμνημονιακός».

Οι αμαρτίες της ΠΟΕ – ΟΤΑ, των συνδικαλιστών στην τοπική αυτοδιοίκηση είναι πολλές στο βάθος των δεκαετιών.

Από τον τρόπο και τα λόγια με τα οποία η κυβέρνηση - ειδικότερα: ο Πρωθυπουργός - πανηγύρισε την συμφωνία μόνιμης επιτροπείας της χώρας που με τόσο κόπο και χαρά επέτυχε την προηγούμενη Πέμπτη, ένα τουλάχιστον κατέστη σαφές.

Το διήμερο συνέδριο που διοργάνωσε ο e κυκλος του Βαγγέλη Βενιζέλου, ανέδειξε την ανάγκη: στον πολιτικό χώρο μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ υπάρχει ένα έλλειμμα έκφρασης, αντιπροσώπευσης και πολιτικής πρότασης. 

Μπορεί να μοιάζει με σενάρο επιστημονικής φαντασίας, αλλά ποτέ δεν βλάπτει να τα λαμβάνουμε όλα υπόψη μας.

Κάπου εδώ φαίνεται ότι κλείνει ένας κύκλος. Αυτός που άνοιξε με τις θριαμβολογίες από τις εκλογικές νίκες του ΣΥΡΙΖΑ το 2014, τα ψέματα με το τέλος των μνημονίων το 2015, την υπερήφανη διαπραγμάτευση και τα πιο υπερήφανα μνημόνια και μεταμνημόνια του 2017, την διαγραφή του χρέους που πήγε περίπατο, την ένταξη στην ποσοτική χαλάρωση που δεν ήλθε ποτέ, την μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ σε δύναμη ευθύνης και αποτελεσματικής διακυβέρνησης, την μετατροπή του Τσίπρα σε νέο Ανδρέα.