Ολοι όσοι τον άκουγαν ήξεραν ότι δεν είναι έτσι. 

Οσο δε ο κ. Τσίπρας μιλούσε στον ΟΗΕ για το προσφυγικό και το πώς καμία χώρα δεν μπορεί να το αντιμετωπίσει μόνη της, ο άθλιος προσφυγικός καταυλισμός στην Μόρια παραδινόταν στις φλόγες, συνεπεία των συνθηκών που επικρατούν επί μήνες, της έντασης μεταξύ των διαφόρων εθνικοτήτων που στιβάζονται εκεί και της αδυναμίας της κυβέρνησης να διαμορφώσει κατάλληλους χώρους για την υποδοχή και φιλοξενία των ανθρώπων αυτών.

Στην συνάντησή του με τον αντιπρόεδρο των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν, ο κ. Τσίπρας υποτίθεται – σύμφωνα με τις πηγές πληροφόρησης που έχει υπό τον έλεγχό του – ότι «έκλεισε» την συμφωνία για μείωση του ελληνικού χρέους εντός των επομένων εβδομάδων.

Παρά ταύτα, τίποτε τέτοιο δεν συνέβη. Στην σχετική, επίσημη ανακοίνωση του Λευκού Οίκου, αναφερόταν: «Ο Ανντιπρόεδρος υπογράμμισε και πάλι την σημασία που έχει η προσήλωση της Ευρώπης στην δέσμευσή της για δρομολόγηση της βιωσιμότητας του χρέους, μέσω μίας σημαντικής ελέφρυνσης του». Η διπλωματική αυτή γλώσσα μεταφράζεται: «Το χρέος είναι θέμα της Ευρώπης, ας δει πώς και πότε θα αποφασίσει για κούρεμα».

Επίσης, ο κ. Τσίπρας έκανε και αυθαίρετες τεχνικές προβλέψεις για το ύψος του πλεονάσματος την επόμενη διετία, προσδιορίζοντάς το στο 0,2-0,4%.

Δεν θα έπρεπε κανείς δε να λησμονεί την συνάντηση Τσίπρα – Ερντογάν και τις διαβεβαιώσεις που παρείχε ο Πρωθυπουργός στον Τούρκο Πρόεδρο σε ό,τι αφορά στην (μη) παροχή ασύλου στους 8 φερόμενους ως πραξικοπηματίες που βρίσκονται στην Ελλάδα από τα μέσα Ιουλίου. Ο,τι δηλαδή ήθελε να ακούσει ο Σουλτάνος.

 Δεν είπε όμως ο Πρωθυπουργός όσο βρισκόταν στην Νέα Υόρκη το σημαντικότερο από όλα, το οποίο όσοι τον άκουγαν γνωρίζουν και γι’ αυτό απορούσαν - έως και αδιαφορούσαν ακούγοντάς τον : Η Ελλάδα είναι μία χώρα σε ύφεση, με καθεστώς capital control, με τραπεζικό σύστημα διασωληνωμένο, υπερφορολόγηση και ένα προσφυγικό ζήτημα να υπονομεύει την σταθερότητα σε πολλά επίπεδα.

Σε ένα τέτοιο περιβάλλον, το να συζητεί κανείς για επενδύσεις και ανάπτυξη είναι μάλλον αστείο και μάταιο.

Κατόπιν όλων αυτών, ο πρωθυπουργός φύλαγε το καλύτερο για το τέλος. Σε μία συνέντευξη που έδωσε στην Wall Street Journal θέλησε να καλοπιάσει την καγκελάριο Μέρκελ. «Η Ανγκελα Μέρκελ πληρώνει το κόστος της γενναίας απόφασης που πήρε το περασμένο έτος [...] αλλά η Μέρκελ πήρε την απόφασή της ως Ευρωπαία ηγέτης. Σε αντίθετη περίπτωση, η Ευρώπη θα ήταν διχασμένη», είπε ο Πρωθυπουργός.

Μία ερμηνεία της αναζωπύρωσης αυτού του πολιτκού έρωτα θα μπορούσε να είναι πως ο κ. Τσίπρας έχει χιούμορ και εκτελεί ένα σατανικό σχέδιο: εγκωμιάζοντας αυτός, ένας αριστερός, την κυρία Μέρκελ, υποδαυλίζει τις αντιδράσεις εναντίον της από την συντηρητική μερίδα ψηφοφόρων στην Γερμανία, οι οποίοι ούτε θέλουν να ακούν πλέον για την Ελλάδα και πού πάντως για αυτήν ακριβώς την στάση της στο προσφυγικό θέλουν να την τιμωρήσουν εκλογικά. Αυτό μοιάζει με θεωρία συνωμοσίας, και γι’ αυτό το λόγο καλύτερα να μην λαμβάνεται σοβαρά υπόψη ως εκδοχή. Επιπροσθέτως, ο κ. Τσίπρας δεν έχει χιούμορ...

Το πιθανότερο είναι πως ο πρωθυπουργός τρέμει μία αλλαγή στην γερμανική πολιτική και μία ένταση της πίεσης προς την Ελλάδα, με αποτέλεσμα τον εγκλωβισμό στην χώρα δεκάδων χιλιάδων ή και περισσότερων μεταναστών. Είναι αυτή μία από τις παραμέτρους που έχουμε αγνοήσει όσο ασχολούμαστε με τον Παππά και τον Καλογρίτσα.