Η αλήθεια είναι ότι ο Ερντογάν επικράτησε στις προχθεσινές εκλογές στην Τουρκία «κόντρα» σε όλες τις ενδείξεις, προβλέψεις και επιθυμίες του λεγόμενου δυτικού παράγοντα που φρόντιζε να εκφράζεται μέσω εφημερίδων και μήντια. Το κατάφερε μέσω εκλογών με συμμετοχή που έφτασε το θηριώδες 90% των εγγεγραμμένων ψηφοφόρων –απίστευτο ποσοστό για τις δημοκρατίες της Δύσης, περιλαμβανομένης της Ελλάδας μας – και δίχως έντονες καταγγελίες περί αλλοιώσεων του λαϊκού φρονήματος μέσω βίας και νοθείας.

Δηλώνω εξ αρχής ότι δεν εκτιμώ, ούτε προσδοκώ τίποτα ουσιαστικό, τα λεγόμενα προεκλογικά «ντιμπέιτς» των πολιτικών αρχηγών. Τα θεωρώ «δήθεν» για να εξυπηρετηθεί  η υποτιθέμενη ανάγκη των πολιτών να κάνουν συγκρίσεις προκειμένου να αποφασίσουν που θα ρίξουν την ψήφο τους. Τα θεωρώ «δήθεν» ως δημοκρατική διαδικασία, καθώς η δομή τους δεν είναι ακριβώς δημοκρατική γιατί περιορίζει ασφυκτικά έναν ελεύθερο διάλογο.

Στο προηγούμενο πόνημα περί θολού τοπίου αν οι Νεοναζιστές μπουν στη Βουλή, είχα προειδοποιήσει ότι η ελληνική Δικαιοσύνη κρύβει πολλά «μπουμπούκια» στους κόλπους και αμαρτία ουκ έχω, αφού μάλιστα με δικαίωσε πανηγυρικά ο αντιπρόεδρος του Αρείου Πάγου και πρόεδρος του τμήματος που αποφασίζει για τη νομιμότητα κομμάτων και υποψηφίων που πρόκειται να λάβουν μέρος σε βουλευτικές εκλογές. Το κακό είναι ότι η κυβέρνηση – ο Μητσοτάκης, ο Βορίδης, ο Τσιάρας και οι υπόλοιποι – φάνηκαν να βαδίζουν «ξυπόλητοι στ΄ αγκάθια», καθώς δεν πρόβλεψαν το ναρκοπέδιο στην προσπάθειά τους να αποκλείσουν με νόμο τις εγκληματικές οργανώσεις από την συμμετοχή τους στην εκλογική διαδικασία. Όχι με την έννοια που λέει ο Σύριζα, αλλά με την έννοια της εξασφάλισης ότι ο νόμος θα περνούσε από τους δικαστές.

Για όποιον του έλειψα, άδεια από τη σημαία πήρα το τελευταίο δεκαήμερο –ως συνταξιούχος τη δικαιούμαι -, αλλά δεν έγινε και τίποτα σπουδαίο αυτό το διάστημα στην πολιτική ζωή του τόπου. Με τους σημερινούς πρωταγωνιστές, με τα σημερινά μήντια  και με την κουλτούρα που έχει επικρατήσει στη σημερινή κοινωνία, τα πράγματα εξελίσσονται όπως αναμενόταν, δηλαδή ανιαρά και με δημόσιο διάλογο που πολύ συχνά είναι μέσα στα όρια της γελοιότητας. Η προεκλογική περίοδος μάλιστα προσφέρει άφθονες ευκαιρίες ώστε η γελοιότητα και η δηθενιά να παίρνουν τη μορφή μόνιμων χαρακτηριστικών.

Είναι σαφές ότι ο Μητσοτάκης  έχει μπλέξει. Ενώ πριν από την τραγωδία στα Τέμπη φαινόταν ότι οι πιθανότητες να κάνει μέχρι και «περίπατο» στις εκλογές ήταν ισχυρές τώρα τα πράγματα δείχνουν  θολά. Κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα που και πως θα κάτσει «η μπίλια» τόσο στις πρώτες, όσο και στις δεύτερες εκλογές. Το μόνο σίγουρο πια είναι ότι δεν θα στηθούν κάλπες μέσα στον Απρίλιο – εννοώ τις πρώτες με την απλή αναλογική – και από εκεί και πέρα βλέπουμε, γιατί πολλά θα εξαρτηθούν από τα αποτελέσματα που θα προκύψουν. Ιδιαίτερα αν ο στόχος της αυτοδυναμίας δείχνει απρόσιτος στον δεύτερο γύρο.

Άβυσσος η ψυχή του Πολάκη και επομένως πολύ δύσκολο να εξηγηθεί τι ακριβώς νόμιζε και τι ακριβώς ήθελε επιδιώκοντας τη σύγκρουση με τον Τσίπρα. Διότι περί αυτού πρόκειται και γι αυτό έχασε το κεφάλι, τουλάχιστον προς το παρόν, ενδεχομένως και για πάντα, στο οικοδόμημα του Σύριζα. Και λέω «προς το παρόν», γιατί ποτέ δεν ξέρεις  ποια θα είναι η εξέλιξη αν η ηγεσία του κόμματος συμπεράνει ότι ο αποκεφαλισμός του Πολάκη σημαίνει χαμένη έδρα στα Χανιά, ή διαρροή ψήφων προς αποχή ή προς εξωκοινοβουλευτική Αριστερά διαφόρων μορφών και σφραγίδων…

Δέκα μέρες σχεδόν έχουν περάσει από τους τρομακτικούς σεισμούς που κατέστρεψαν πλήρως ένα μεγάλο τμήμα της Τουρκίας και της πολύπαθης Συρίας και ο τελικός απολογισμός της θεομηνίας δεν είναι ακόμη γνωστός. Ούτε και θα μπορούσε να είναι όταν δεν είναι δυνατόν να υπολογιστεί ο συνολικός αριθμός των θυμάτων, αφού είναι χιλιάδες οι οικογένειες που έχουν ξεκληριστεί πλήρως, άρα δεν υπάρχει κανείς για να τις αναζητήσει, όταν δεν έχει μείνει τίποτα όρθιο στην περιοχή που κτυπήθηκε και όταν έχει νεκρώσει κάθε δραστηριότητα, πέρα από τις προσπάθειες που γίνονται για ανεύρεση νεκρών (οι όποιες ελπίδες για επιζώντες κάτω από τα συντρίμμια ανάγονται στη σφαίρα των θαυμάτων πια) και την στοιχειώδη ανακούφιση όσων γλύτωσαν.