Οι Κυριακές είναι ιερές. Τουλάχιστον για τον Μάκη. Εχει αποφασίσει ότι τη μέρα αυτή θα κάνει ό,τι δεν κάνει τις υπόλοιπες έξι: Θα πηγαίνουμε το πρωί για καφέ. Θα αγοράζουμε ένα βουνό εφημερίδες. Θα καθόμαστε δυόμιση με τρεις ώρες στην καφετέρια και θα τις διαβάζουμε στα μουγκά. (Εκείνος, δηλαδή, γιατί εγώ κάθε τόσο του διαβάζω και κάποιο ενδιαφέρον άρθρο που βρίσκω σχετικό με ταξίδια, εξόδους ή αγορές, μήπως και του τα περάσω στο υποσυνείδητό του – ποτέ δεν ξέρεις). Στη διάρκεια αυτού του διαστήματος απαγορεύονται όλες οι συζητήσεις. (Οι δικές μου αναπάντητες απαγγελίες -βλέπε παραπάνω- δε λογαριάζονται).

Χθες βράδυ είχα πάλι μια αναλαμπή (μου συμβαίνει συχνά τώρα τελευταία, μήπως να το κοιτάξω;) Καθόμασταν ωραία και καλά με τον Μάκη και χαιρόμασταν ο ένας τη συντροφιά του άλλου, βυθισμένοι σ' εκείνη την άνετη σιωπή που προκύπτει αβίαστα ανάμεσα σε δύο ανθρώπους με ψυχική επαφή - ειδικά όταν τον έναν απ' αυτούς τους δύο τον έχει πάρει ο ύπνος. Εγώ υποτίθεται πως έβλεπα τηλεόραση αλλά κάποια στιγμή, άθελά μου, το μυαλό μου ξεστράτισε κι έμεινα να κοιτάω την οθόνη με κενό βλέμμα καθώς επεξεργαζόμουν την ιδέα μου πυρετωδώς. Συνεπαρμένη από ενθουσιασμό για την έμπνευσή μου, ένιωσα την ανάγκη να μοιραστώ το μεγαλείο της με ένα συνάνθρωπό μου και, για κακή του τύχη, ο Μάκης ήταν ο μόνος εύκαιρος. ’ρχισα να τον σκουντώ στον ώμο. «Μάκη. Ξύπνα λίγο να σου πω». Μου πήρε κάνα δυο σκουντιές.

Για τον Μπέρνι Μέιντοφ πρωτάκουσα κάπου στα μέσα Δεκεμβρίου, όταν, λέει, ομολόγησε ότι κάτι δισεκατομμυριάκια που είχε πάρει από κάτι επενδυτές, δεν τα είχε πια, κι έτσι, sorry κιόλας, αλλά δε θα μπορούσε να τους τα δώσει πίσω. Το άκουσα σε μια συζήτηση που έκανε ο Μάκης μ' έναν φίλο του ένα βράδυ που είχαμε βγει για φαγητό (τότε που ακόμα βγαίναμε για φαγητό).

Ειλικρινά είμαι πολύ ταραγμένη αυτή τη στιγμή που γράφω γιατί πριν από λίγο είχαμε μια μεγάλη και δυσάρεστη συζήτηση με τον Μάκη. Βέβαια, έπρεπε να το έχω καταλάβει, από την ώρα που πήρε το σοβαρό του και με κάλεσε στο σαλόνι, ότι για καλό δε θα ήταν. Για να μην τα πολυλογώ, ο Μάκης εξήγγειλε νέα οικονομικά μέτρα για το σπίτι και για τη ζωή μας. Πρέπει - λέει- να εφαρμόσουμε μια πιο «σφιχτή» πολιτική για τα έξοδα μας. Τέρμα -λέει - τα πολλά-πολλά ψώνια και οι έξοδοι σε καλά ρεστοράν και σε κέντρα μια και δυο φορές τη βδομάδα. (Αυτός, όπως το πάει, μέχρι σουβλάκι θα μας βάλει να καταργήσουμε).

Χτες πήγαμε με τον Μάκη να δούμε τους δικούς μου. Περάσαμε πολύ καλά και φάγαμε σαν να μην επρόκειτο να ξημερώσει ο Θεός άλλη μέρα - όπως το συνηθίζουμε - άλλα δεν πειράζει γιατί σήμερα είμαι με νηστεία και προσευχή και εξιλεώθηκα. Την ώρα του φαγητού ο πατέρας μου ρωτούσε πάλι τον άντρα μου τι γίνεται στη ναυτιλιακή που δουλεύει τώρα που έπεσαν τα ναύλα - δηλαδή τι έπεσαν, ξέπεσαν είναι η πιο κατάλληλη λέξη απ' ότι έχω καταλάβει. Τι θέλει και του το θυμίζει, δε του φτάνει που τ' ακούει όλη μέρα από τ' αφεντικό του που είναι όλο νεύρα, λες και μπορούν οι υπάλληλοί του να πάρουν τηλέφωνο έναν- έναν τους ναυλωτές να τους παρακαλέσουν να δώσουν κάτι τις παραπάνω γιατί η ζωή ακρίβυνε και τα βαπόρια δε βγαίνουν.