«Τι έγινε;», ρώτησε ανοιγοκλείνοντας τα μάτια για να συνηθίσει στο φως.

«Τίποτε. Απλά, θέλω να σε ρωτήσω... Τι σημαίνει ότι η ελληνική οικονομία θα μπει σε επιτήρηση;».

Ο Μάκης ανασηκώθηκε στα μαξιλάρια του καναπέ και με κοίταξε απορημένος (και λίγο... ενοχλημένος, ίσως;)

«Αυτό θέλεις να με ρωτήσεις; Γι’ αυτό με ξύπνησες;»

«Ναι, γι’ αυτό. ’λλωστε είναι νωρίς. Λοιπόν, λέγε. Τι σημαίνει, ξέρεις;»

«Αντί να με πιλατεύεις, δε μου λες πού το πας για να τελειώνουμε;»

«Αφού ρωτάς θα σου πω», είπα και πήρα μια μεγάλη εισπνοή πριν ξεκινήσω. Ο Μάκης πήρε μια εξίσου μεγάλη εισπνοή για να μη με βρίσει. Τον αγνόησα και άρχισα:

«Ξέρεις τι σκεφτόμουν; Αντί να μας απειλούν πως θα μας βάλουν σε επιτήρηση –που τι να μας κάνει εμάς, εμείς θέλουμε χύσιμο και ξαναφτιάξιμο- μήπως πρέπει από μόνοι μας να αποταθούμε σε τίποτε ανθρώπους που ξέρουν τι τους γίνεται και να τους ζητήσουμε να έρθουν εδώ, να μας σουλουπώσουν;»

«Δεν εννόησα», είπε ο Μάκης αρχίζοντας να χάνει την υπομονή του.

«Να. Ποιος είναι ο λόγος που η οικονομία μας είναι για τα μπάζα;»

«Είναι μόνο ένας;»

«Οχι. Αλλά ο κυριότερος είναι ένας: Οτι οικονομική πολιτική και διαχείριση ασκεί η κυβέρνηση. Οι άνθρωποι δηλαδή που εξ ορισμού είναι οι πλέον ακατάλληλοι».

«Τι λες;» είπε με ψεύτικο ενδιαφέρον ο Μάκης.

«Ναι. Γιατί: Η ήθελαν να βγουν για να «φάνε», οπότε θα κλέβουν. Ή θα βγήκαν από προσωπική ματαιοδοξία, οπότε θα θέλουν να ξαναβγούν και άρα θα αποφεύγουν κάθε απόφαση και μεταρρύθμιση που θα έχει πολιτικό κόστος, ή που θα ζημιώνει τα συμφέροντα της τάξης ή των τάξεων που αποτελούν την εκλογική βάση του δικού τους κόμματος. Η θα το έκαναν επειδή δεν είχαν τίποτε άλλο να κάνουν, οπότε είναι απλώς ανίκανοι. Οποιο και να ισχύει, είμαστε καταδικασμένοι σε έναν αιώνιο κύκλο χωρίς αρχή και τέλος. Σκέψου όμως: Αν προσλαμβάναμε, ως κράτος εννοώ, μια εταιρεία που κάνει οικονομική διαχείριση. Από αυτές τις επώνυμες που προσφέρουν τις υπηρεσίες τους σε προβληματικές επιχειρήσεις. Και τους λέγαμε: ‘Να τα βιβλία εσόδων-εξόδων, δες τι κάνω στραβά, από που χάνω, βρες τις ατασθαλίες, τις σπατάλες, τα λάθη, βρες τη λύση, από πού να κόψω, ποιους να διώξω, τι ν’ αλλάξω’. Και υπήρχε μια διαδικασία εντελώς διαφανής και ειλικρινής, και μετά έπρεπε υποχρεωτικά να ακολουθήσουμε τις συμβουλές τους.Να μας έλεγαν ας πούμε: ‘Θέλετε υγιή ταμεία, κάντε αυτό. Πιο πολλά λεφτά στην παιδεία, στην υγεία; Κόψτε από εκεί. Εδώ κλέβουν, εκεί περισσεύουν, ετούτοι είναι άσχετοι, πάψετέ τους’. Και να το κάναμε. Γιατί δε γίνεται αυτό;»

«Φαντάζομαι, για πολλούς λόγους... Πάντως σε συγχαίρω για τους προβληματισμούς σου. Και μια που είμαστε σ’ αυτό το πνεύμα, να σε παρακαλέσω να στρέψεις αυτή την κριτική σου ματιά και λίγο προς τα του οίκου μας και να κάνεις καμιά περικοπή στις δικές μας δαπάνες;»

Ομολογώ δεν είχα προβλέψει αυτή τη νέα τροπή που έπαιρνε η συζήτηση, αλλά, μαθημένη πια, δεν αιφνιδιάστηκα κι απάντησα αστραπιαία:

«Αδύνατον. Το 95% είναι ανελαστικές. Και με το 5 δε σωνόμαστε, οπότε γιατί να δυσαρεστήσεις ανώφελα τους ψηφοφόρους σου;»

Και μ’ αυτή την ατάκα, το εκλογικό σώμα έγειρε γλυκά στον ώμο του «πρωθυπουργού» του και μ’ έναν – αμοιβαίο – αναστεναγμό, συνέχισαν κι οι δύο... τον ύπνο του δικαίου.

Μαρία Τσάκου Κουιμάνη
[email protected]

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr