Δεν χρειάζεται να πω τι νεύρα έχω που πρέπει το Σαββατοκύριακο να τρέχω στη Χίο για τις εκλογές. Δηλαδή, αυτό το πράγμα σ’ αυτή τη χώρα καταντάει ιδεοληψία. Κάθε τρεις και λίγο στις κάλπες. Κάθε τρεις και λίγο να τρέχουμε στις ιδιαίτερες πατρίδες και να μαλλιοτραβιόμαστε με τους συγχωριανούς μας.

Εχω τόσο καιρό να στρωθώ να γράψω δυο αράδες που το ελληνικό πληκτρολόγιο πρέπει να το μάθω εξ’ αρχής (μια ώρα τώρα έψαχνα το «ξ»). Εμ, δεν έκατσα και καθόλου σπίτι μου όλο το καλοκαίρι. Αφηνίασα. Δουλειά - παραλία, δουλειά - παραλία, το πήγα. Μετά από λίγο καιρό άρχισα να μπερδεύομαι και πήγαινα στη δουλειά με σαγιονάρα και στο μπάνιο με χαρτοφύλακα.

Είμαστε στις πρώτες καλοκαιρινές μας διακοπές. Εχουμε νοικιάσει ένα υπέροχο παραδοσιακό σπίτι στο γραφικότατο Καλάμι της Κέρκυρας, το κύμα ‘σκάει’ κυριολεκτικά στο ‘πόδι’ του κρεβατιού μας, κινητό δεν πιάνει, τηλεόραση δεν έχει, τι άλλο να θελήσει κανείς για να... 'ζήσει τον μύθο' του;

''Θα αυτοκτονήσω, δε τη γλυτώνω,'' είπα με αγανάκτηση και πέταξα με βία το φορητό τηλέφωνο πάνω στον καναπέ. Μετά έκατσα κι η ίδια, με φόρα, πάνω στον ίδιο καναπέ – που «βόγγηξε» απ’ τα απανωτά χτυπήματα που του κατάφερνε η μοίρα. «Τι έπαθες;», ρώτησε ο Μάκης που έμπαινε στο δωμάτιο ακριβώς εκείνη τη στιγμή.

Σήμερα το μεσημέρι είχα επαγγελματικό γεύμα μ' έναν Αγγλο, τον Τιμ. Δεν τον είχα συναντήσει ποτέ από κοντά αλλά ευτυχώς, ήταν συμπαθέστατο παλικάρι, όχι κανένας ξεπαγιασμένος Αγγλάρας, και τα πήγαμε μια χαρά.

Εχω αρχίσει να τρέμω τις Κυριακάτικες εφημερίδες. Τις τρέμω. Κάθε φορά που θ’ανοίξω μια, γυρίζω κάθε φύλλο με φόβο και καχυποψία να δω αν από πίσω κρύβεται πάλι καμιά δυσάρεστη έκπληξη που πρέπει να κρύψω από τον Μάκη. Οταν διαβάζω τις εφημερίδες μόνη μου τα πράγματα είναι πιο εύκολα γιατί προλαβαίνω και σκίζω τις επικίνδυνες σελίδες πριν τις δει εκείνος

Αυτή την εβδομάδα η σχέση μου με τους υπαλλήλους των καταστημάτων σημείωσε νέο αρνητικό ρεκόρ. Με δύο βριστήκαμε -με το γάντι, πάντα, γιατί δεν μου το επιτρέπει η ανατροφή μου-, δύο με αγνόησαν επιδεικτικά κι ένας δεν μπορούσε να με εξυπηρετήσει γιατί ήταν πολύ απασχολημένος με τα κουμπάκια του κομπιούτερ του -είχαν κολλήσει, δε μπορούσε να μεταφέρει τα «καρά» στη σωστή στήλη και δεν του έβγαινε η πασιέντζα. Τέτοια ήταν η αγένεια και η επιδεικτική αδιαφορία μερικών που έπαθα σύγχυση και νόμιζα πως είμαι στο ΙΚΑ ή στην εφορία. (Αλλο απωθημένο από ‘κει: Εκανα 12 χρόνια να βγάλω βιβλιάριο υγείας γιατί δεν ήθελα να απασχολήσω τους δημόσιους λειτουργούς μ’ ένα τόσο «ανάξιο» της προσοχής τους θέμα).