Προσωπικά, ουδόλως με εμπνέει ως υπουργός Παιδείας ο κ. Στυλιανίδης . Δεν νομίζω ότι διαθέτει τις γνώσεις, το όραμα και το πάθος που απαιτείται για να δοθεί κάποια βοήθεια στην πολύπαθη και σαρακοφαγωμένη ελληνική παιδεία. Εχει όλα τα χαρακτηριστικά ενός κομματικού «απαράτσικ» και καμία σχέση με την άτυχη κα Γιαννάκου που ήταν ίσως η πιο αξιόλογη υπουργός της προηγούμενης κυβέρνησης Καραμανλή, κάτι που ο υπογράφων υποστήριζε συνεχώς και επί υπουργίας της. Γι αυτό και δεν υπάρχει περίπτωση να αφήσει ο σημερινός υπουργός την σφραγίδα του περνώντας από το συγκεκριμένο υπουργείο.

Αυτό που όλοι στην Ελλάδα το αισθάνονται και κάποιοι το φωνάζουμε εδώ και καιρό, άρχισαν να το προβάλλουν και ξένες εφημερίδες, αν και κάποια σημεία του ρεπορτάζ τους δεν είναι στη σωστή κατεύθυνση και διακρίνονται για την... «κακία» τους. Μιλάμε για το παρόν και το μέλλον της ελληνική οικονομίας, που δεν είναι βέβαια ρόδινα, αφενός λόγω της διεθνούς συγκυρίας και αφετέρου, λόγω της αδυναμίας της κυβέρνησης να επέμβει για να ανακουφίσει τους πολίτες που ήδη νοιώθουν στο πετσί τους και στο πορτοφόλι τους την ξέφρενη ανοδική πορεία των τιμών.

Αυτή τη φορά τα πράγματα είναι πραγματικά σκούρα και όχι μόνο για τους φτωχότερους συμπολίτες μας. Αυτή τη φορά απειλείται ευθέως και η μεσαία εισοδηματική τάξη που αποτελεί την σπονδυλική στήλη κάθε χώρας, ακόμη και της Ελλάδας στην οποία κανείς δεν μπορεί να βγάλει άκρη, στη βάση οικονομικών θεωριών και εμπειρίας.

Η συμφωνία μας με τους Ρώσους για τον αγωγό φυσικού αερίου South Stream αποτελεί ίσως τη μοναδική επιτυχία της κυβέρνησης σε θέμα που σχετίζεται με την οικονομία. Και δεν ήταν εύκολη συμφωνία. Οι Αμερικανοί έκαναν τα αδύνατα δυνατά για να την αποτρέψουν και να διατηρήσουν τον ενεργειακό έλεγχο στη χώρα μας. Τώρα όμως που το θέμα αυτό έληξε, καλό θα είναι να σκύψει ο ίδιος ο Πρωθυπουργός προσεκτικά στα προβλήματα της οικονομίας και να επανεξετάσει την πολιτική του, διότι απ' ό,τι φαίνεται ως σήμερα δεν έχει αντιληφθεί πως τα πράγματα δεν πάνε καθόλου καλά.

Το ότι η ελληνική κυβέρνηση πανηγυρίζει διαρκώς για τα επιτεύγματα της προκειμένου να κοιμίσει την κοινή γνώμη και να μην την αφήσει να δει την δυσάρεστη πραγματικότητα, δεν μας εκπλήσσει. Αυτό που μας προβληματίζει όμως είναι ότι πέραν των πανηγυρισμών, δεν κάνει τίποτα για να αντιμετωπίσει τα μεγάλα και συσσωρευμένα προβλήματα τα οποία διαρκώς επιδεινώνονται.

Από σήμερα όλη η χώρα βρίσκεται σε κατάσταση απόλυτης σχεδόν χαλαρότητας, αν εξαιρέσουμε τον παραδοσιακό εκνευρισμό που αποτελεί βασικό χαρακτηριστικό των ελλήνων όταν πρόκειται να ταξιδέψουν ή ταξιδεύουν. Εδώ και πολλά χρόνια οι ελληνικές οικογένειες γίνονται μαλλιά – κουβάρια επειδή κάποιο μέλος αργείς και κινδυνεύουν να χάσουν το τρένο, το πλοίο, το αεροπλάνο, επειδή το ταξί περιμένει και κάποιος βρίσκεται ακόμη στην τουαλέτα, επειδή παίρνουν τόσα πολλά ρούχα και τζουμπελέκια που δεν χωράνε στο αυτοκίνητο και πρέπει να αφήσουν τα μισά πίσω και για χίλιους δυο ακόμη λόγους. Αυτό βέβαια δεν πτοεί κανένα και έτσι τα καραβάνια φεύγουν από τις πόλεις για το πολυπόθητο έρμο χωριό κυρίως, που οι μισοί έλληνες ισχυρίζονται ότι έχουν μετανιώσει που το άφησαν και οι άλλοι μισοί διαβεβαιώνουν ότι μόλις πάρουν τη σύνταξη εκεί θα πάρουν να αράξουν!

Με την ίδια περιοδικότητα που γιορτάζουμε το Πάσχα, τα Χριστούγεννα, τον Δεκαπενταύγουστο, η τους τρεις Ιεράρχες, ακριβώς με την ίδια περιοδικότητα και στις ανάλογες εποχές, τα ελληνικά μήντια ασχολούνται με κάποια συγκεκριμένα θέματα. Τα ίδια πάντα και χωρίς καμία διάθεση αλλαγής ή πρωτοτυπίας, λες και θέλουν να αποδεικνύουν ότι ανήκουν χωρίς καμιά αμφιβολία σε ένα βαρετό κατεστημένο.