Πάνω από τη... «Γραμμή Μαζινό» των 520-525 μονάδων επιχείρησαν χτες να «οχυρωθούν» όσα χαρτοφυλάκια προσπαθούν να διατηρήσουν τα... τελευταία «τεχνικά κεκτημένα» του Γενικού Δείκτη και του Χρηματιστηρίου της Αθήνας, πριν μπούνε σε κίνδυνο αρχικά τα κρίσιμα τεχνικά, όσο και ψυχολογικά όρια των 500 μονάδων και σε επόμενο στάδιο τα χαμηλά 4ετίας, ήτοι οι 470 μονάδες του 2012.

Η χθεσινή «αναλαμπή», ενδεχομένως τεχνικής φύσης και υποκινούμενη από τις ανάσες που πήραν οι διεθνείς αγορές (λόγω Κίνας και πετρελαίου), του Χ.Α. ανέκοψε το πτωτικό σερί ωστόσο ίσως είναι ακόμα νωρίς για να ισχυριστεί κάποιος ότι καθησύχασε τις ανησυχίες και επιφυλάξεις των επενδυτών, ιδίως των ξένων που ελέγχουν σχεδόν το 60%-64% της συνολικής κεφαλαιοποίησης.

Από τη στιγμή που ολοκληρώθηκε η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών στο Χρηματιστήριο στο τέλος του 2015, οι υπόλοιπες μετοχές της πραγματικής οικονομίας άρχισαν να κατρακυλούν. Όχι ότι ο τραπεζικός κλάδος «γλύτωσε» από τις πιέσεις.

Στην αγορά προεξοφλείται πως η διαπραγμάτευση Αθήνας - δανειστών και για το θέμα της αξιολόγησης θα πάρει τον χρόνο της. Όσο δε συνεχίζεται η "μεταβλητότητα" στα ξένα χρηματιστήρια, το Χ.Α. δύσκολα θα μπορέσει να κινηθεί πάνω από σημαντικές αντιστάσεις.

Δεν ήταν λίγοι οι αναλυτές και οι άνθρωποι της αγοράς που ήλπιζαν ότι, μετά από μια καταστροφική χρονιά για το ελληνικό Χρηματιστήριο, κι αφού είχε προηγηθεί πολυετής πτώση, το 2016 θα ξεκινούσε τουλάχιστον με καλύτερο τρόπο. Ωστόσο, όπως φάνηκε στην εκκίνηση της νέας χρονιάς, και παραφράζοντας την αρχαία ελληνική φράση, άλλες είναι οι προσδοκίες των επενδυτών και… «άλλαι αι βουλαί των αγορών».

Είναι παραπάνω από προφανές ότι, και λόγω του αυξημένου ειδικού βάρους που πλέον έχουν στους χρηματιστηριακούς δείκτες ένεκα της ανακεφαλαιοποίησης και του rebalancing που ακολούθησε, οι τραπεζικές μετοχές αποκτούν κυρίαρχο λόγο και ρόλο στη «Λεωφόρο Αθηνών».

Μια καταστροφική χρονιά ολοκληρώνεται για το ελληνικό χρηματιστήριο. Το 2015 το Χ.Α. βρέθηκε στη δίνη των περιπετειών της ελληνικής οικονομίας, των τραπεζικών αυξήσεων κεφαλαίου και βέβαια, των πολιτικών χειρισμών, χάνοντας έτσι μεγάλο μέρος της κεφαλαιοποίησής του.