Την Άννα Ψυχογιού τη γνώρισα ενάμιση περίπου χρόνο πριν κάτω από αντίξοες και για τις δυο μας συνθήκες. Λεπτοκαμωμένη, μελαχρινή, αγέρωχη κι ονειροπόλα με όλη την καλή έννοια που μπορεί να περιέχει ο όρος, έτσι θα την περιέγραφα. Μου είπε πως τραγουδάει. Αυτό θυμόμουν έντονα. Εκφράζεται, πονάει, αγαπά και ζει μέσα από τα τραγούδια της. Και έτσι θα ήθελε πάντα να πορεύεται. Κάπου εκεί την άφησα. Κάτι λιγότερο από δύο χρόνια μετά τη συνάντησα να ξετυλίγει το κουβάρι του ονείρου της πιο όμορφη από ποτέ. Έμφανίζεται στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο στις 30 του μήνα για να μας ταξιδέψει με την όμορφη φωνή της. Μέσα από αυτό το κείμενο θα ήθελα να τη γνωρίσετε κι εσείς.