Πριν ένα χρόνο, ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας πήρε δύο αποφάσεις που προκάλεσαν αρνητικότατες αντιδράσεις στην κυβέρνηση και σε όλη την χώρα. Χλευάστηκε επειδή πρότεινε την αξιοποίηση της εθνικής περιουσίας για την εξοικονόμηση 50 δισεκατομμυρίων Ευρώ αντί του μνημονίου και κατακρίθηκε σαν αρνητική αντιπολίτευση επειδή καταψήφισε το μνημόνιο γιατί θα προκαλούσε ύφεση στην ελληνική οικονομία. Ένα χρόνο αργότερα, τα δύο αυτά θέματα κυριαρχούν στο ερώτημα πως πρέπει να σωθεί η ελληνική οικονομία. Ο Αντώνης Σαμαράς προτείνει μία αναδιαπραγμάτευση του μνημονίου προσφέροντας μία εναλλακτική λύση για να σταματήσει την ύφεση που προκάλεσε η στρατηγική του μνημονίου, και πάλι η κυβέρνηση και τα πιο πολλά ΜΜΕ τον χλευάζουν, με την συναίνεση της Τρόικας. Είναι ο Σαμαράς ηλίθιος και τρελός και όλος ο άλλος κόσμος λογικός και συνετός, η μήπως είναι ο Σαμαράς ο έξυπνος και λογικός και όλοι οι άλλοι τρελοί, ηλίθιοι η ψεύτες.

Εάν έγινε μια σοβαρή αλλαγή στο σκηνικό της ελληνοευρωπαϊκής κρίσης την τελευταία εβδομάδα (και χρησιμοποιώ αυτό το σύνθετο επίθετο γιατί, ακόμα φέτος, η ευρωπαϊκή κρίση εξακολουθεί να παραμένει αλληλένδετη με την κρίση της ελληνικής οικονομίας), είναι ότι οι εκατέρωθεν, και μη ελ των προτέρων συμφωνημένες αλλά αλληλένδετες στάσεις του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και η Νέα Δημοκρατία, σαν δύο συμπληγάδες πέτρες, πιέζουν και από τις δυο πλευρές, ξαφνικά και ασφυκτικά, την Ευρώπη και την κυβέρνηση του Παπανδρέου να πάρουν δύσκολες, σοβαρές και μακροχρόνιες αποφάσεις για την σωτηρία της ελληνικής οικονομίας εντός του Ευρώ, και φυσικά για την εξυγίανση και σωτηρία της οικονομίας της Ευρωζώνης.

Η βαθύτατη κρίση της ελληνικής οικονομίας, συνυφασμένη με την διαιωνιζόμενη ανικανότητα του ελληνικού κράτους να κουμαντάρει αποτελεσματικά την οικονομία της χώρας, επιφέρει βαθμιαία, με πολύ αργό αλλά σταθερό ρυθμό, την πολυπόθητη δημοσιονομική, οικονομική και πολιτική ένωση της Ευρωζώνης.

Το κινέζικο ιδεόγραμμα για την λέξη ΚΡΙΣΗ, αποτελείται από το πάντρεμα δύο άλλων κινεζικών ιδεογραμμάτων, τα ιδεογράμματα ΚΙΝΔΥΝΟΣ και ΕΥΚΑΙΡΙΑ. Στην προκειμένη τραγική περίπτωση που μας αφορά όλους, για την τύχη της Ελλάδας και την τύχη της Ευρωζώνης (των οποίων οι τύχες είναι ενδεχομένως αλληλένδετες),  ο τεράστιος κίνδυνος που αντιπροσωπεύει η εξαθλίωση της ελληνικής οικονομίας, ίσως μεταφραστεί σε μία μοναδική ευκαιρία για την Ευρωζώνη, να προχωρήσει, «πολλές ώρες αρχύτερα», σε μία σοβαρή δημοσιονομική, οικονομική και πολιτική ένωση, στην απεγνωσμένη της προσπάθεια να αποφύγει την οικονομική και κοινωνική καταστροφή.

Οι αντιπαραθέσεις για το εάν και πότε η Ελλάδα θα πρέπει να ζητήσει μία αναδιάρθρωση του χρέους της, έχουν πλέον εστιάσει τη συζήτηση στο πραγματικό επίκεντρο του θέματος. Ποιος θα πληρώσει την (ελληνίδα) νύφη, οι επενδυτές που κρατάνε τα ελληνικά ομόλογα η οι ψηφοφόροι της Γερμανίας και των άλλων πλουσίων κρατών της Ευρωζώνης.