Εδώ και πολλά χρόνια διάφοροι πολιτικοί και οικονομικοί παρατηρητές έχουν επισημάνει το πολυετές πάγωμα στην προώθηση μίας ευρύτερης και βαθύτερης ενοποίησης της Ευρωζώνης, παρατηρώντας ότι αφενός οι επικρατούσες πολιτικές ηγεσίες των διαφόρων κρατών ουδόλως διέπονται από ενωτικό πάθος, και αφετέρου στους διάφορους λαούς αυξάνεται συνεχώς ο ευρωσκεπτικισμός. Οι μεν ψηφοφόροι των πλουσίων κρατών εξοργίζονται όταν οι φόροι τους στέλνονται στα κράτη της περιφέρειας, και οι ψηφοφόροι των κρατών του μνημονίου δυσανασχετούν με τις πολιτικές αυστηρής οικονομικής λιτότητας.

Μέσα σε αυτό το πολιτικοοικονομικό πλαίσιο του Ευρώ, η Ελλάδα, πάντα πρωτοποριακή, και διαμέσου της τωρινής εθνικής μας ανεπάρκειας, ξεχωρίζει και κάνει ότι μπορεί, σταδιακά και βήμα προς βήμα, για να προωθήσει μία ενοποίηση της Ευρωζώνης, αναγκάζοντας την ευρωπαϊκή ηγεσία να συνδράμει, κάθε τρίμηνο, στην εκάστοτε επείγουσα δανειακή χορήγηση, επιβάλλοντας όλο και περισσότερο ευρωπαϊκές παρεμβάσεις στην διαχείριση της χώρας, ποσοτικά αλλά και ποιοτικά. Βλέπουμε λοιπόν ότι στη βασική δημοσιονομική διαχείριση που επέβαλε το αρχικό μνημόνιο στην χώρα, προστίθενται τώρα δύο ακόμα σοβαρές παρεμβάσεις, μία στο πολιτικό τομέα δια της επιβολής της πολιτικής συναίνεσης των δύο κομμάτων εξουσίας προκειμένου να εγκριθεί το επόμενο δάνειο των 60 δις, και στον οικονομικό τομέα, επιβάλλοντας την ανεξάρτητη διαχείριση της αξιοποίησης της εθνικής περιουσίας, μέσω ενός ειδικού οργανισμού υπό την εποπτεία της Ευρωζώνης. Υποτίθεται ότι επίσης συζητείται η εγκαθίδρυση ενός ευρωπαίου επίτροπου, με βαθμό υφυπουργού, σε κάθε υπουργείο της κυβέρνησης του Γ. Παπανδρέου, για να βοηθήσει το ελληνικό κράτος να δουλέψει πιο αποτελεσματικά για τη διάσωση της οικονομίας μας.

Η σχέση λοιπόν μεταξύ της Ελλάδας και της Ευρωζώνης, αναγκάζει και την Ελλάδα και την Κομισιόν, να προωθήσουν, εκ των ενόντων, παρεμβάσεις δημοσιονομικού, οικονομικού και πολιτικού χαρακτήρα, να υιοθετούν σημαντικές θεσμικές αλλαγές, και να δημιουργούν πολιτικοοικονομικές καταστάσεις, οι οποίες, στο σύνολό τους, αποτελούν ξεκάθαρα βήματα προς μία πιο ενοποιημένη Ευρωζώνη, έστω και εάν και οι δύο πόλοι, η χώρα Ελλάδα, και η ηγεσία του ευρώ, «βρίζουνε» (η μία την άλλη) και αντιστέκονται στην ιδέα την επερχομένης (και αυξανόμενης) εξ ανάγκης αλληλεξάρτησης.

Μιλάμε, φυσικά, για ένα γάμο αλλά ελληνικά, αναγκαστικό δηλαδή, πού θυμίζει, για να προσπαθήσουμε να φέρουμε και ένα χαμόγελο στα πικραμένα μας χείλη, τους γάμους υπό την απειλή όπλου, τον παλιό εκείνο τον καιρό, όταν ένας άντρας και μία γυναίκα αναγκαζόντουσαν να παντρευτούν, όταν η σύλληψη ενός παιδιού, είχε πραγματοποιηθεί εκ των προτέρων. Στην προκειμένη περίπτωση, φυσικά, το «εξώγαμο», αντιπροσωπεύεται από το τεράστιο ιδιωτικό και δημόσιο χρέος πού η Ελλάδα έχει φορτώσει στις πλούσιες χώρες του Ευρώ, ως προϊόν «συνουσίας», η οποία όπως η ηγεσία της Ευρωζώνης, δια στόματος Γιούνκερ, είχε παραδεχθεί το 2010, ήταν σε πλήρη γνώση της και την υποστήριζε για πολλά χρόνια για να διευκολύνει την κατανάλωση των βιομηχανικών προϊόντων του βορρά από την Ελλάδα και τις άλλες φτωχές χώρες της περιφέρειας.

Βλέπουμε λοιπόν, ότι οι κινητήριες δυνάμεις του Παγκοσμιοποιημένου Καπιταλισμού, η απληστία της (ελληνικής) κατανάλωσης ζευγαρωμένη με την απληστία της (γερμανικής) κερδοσκοπίας, έδρασαν συμπληρωματικά και έσπρωξαν τις δύο αυτές χώρες (Ελλάδα και Γερμανία, π.χ.) στην αγκαλιά η μία της άλλης, έως ότου ήταν πια πολύ αργά. Το κακό είχε γίνει και ο «παράνομος» δεσμός είχε δημιουργήσει το τεράστιο χρέος των ελληνικών ομολόγων, και όχι μόνο. Κατά παρόμοιο τρόπο, η κινητήρια δύναμη του ερωτικού πάθους, έσπρωχνε παλιά έναν έλληνα και μία ελληνίδα σε έναν εκτός γάμου δεσμό, που είχε σαν αποτέλεσμα ένα παιδί, αναπάντεχο, και συχνά ανεπιθύμητο, του οποίου όμως η παρουσία, εν κατακλείδι, νομιμοποιούσε, αναγκαστικά, τον «παράνομο» δεσμό.

Κατά τη γνώμη του υπογράφοντος, αυτή είναι η άλλη όψη του νομίσματος, η οποία αποτελεί, πιθανόν, μία πολύ θετική συνέπεια και παράγει ένα εξίσου δυνατό θετικό αποτέλεσμα εξαιτίας της τραγικής εξαθλίωσης της ελληνικής οικονομίας. Είναι δεδομένο ότι η ελληνική οικονομία θα χρειαστεί σημαντική οικονομική βοήθεια για πάρα πολλά χρόνια ακόμα. Εάν η Ευρώπη συνεχίσει να μας παραστέκεται, επιβάλλοντας συνεχώς τους δικούς της όρους για την βοήθειά της, και εάν ο ελληνικός λαός δεν επαναστατήσει εναντίον αυτών των όρων, κάποια στιγμή στο μέλλον, η επιχείρηση της διάσωσης της Ελλάδας, θα έχει διαμορφωθεί ίσως σε ένα επιτυχημένο μοντέλο. Μά διαδικασία δηλαδή μέσω της οποίας διάφορες χώρες της Ευρωζώνης, ξεκινώντας από τις οικονομικά φτωχότερες, μπορούν να εισαχθούν, η μία μετά την άλλη, δημοσιονομικά, οικονομικά και, εν κατακλείδι, πολιτικά, κάτω από την ομπρέλα της Κομισιόν και της ΕΚΤ. Όπως οι τωρινές καταστάσεις δείχνουν ότι τα κράτη της Ευρωζώνης δεν θέλουν να ενωθούν με το καλό, ίσως η ένωση να μπορεί να επέλθει και να επιβληθεί μόνο με το στανιό. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι στην προκειμένη περίπτωση, ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.