Το “τι κάνει νιάου νιάου στα κεραμίδια” δεν είναι αρκετό για να αποδείξει μία υπόθεση υποκλοπής όπως αυτή της τηλεφωνικής συνομιλίας Τόμσεν και Βελκουλέσκου, γι’ αυτό ακόμη ψάχνουν να βρουν ποιος την έκανε.

Μυρίζει και μυρίζει άσχημα αυτή η υπόθεση της δημοσίευσης του περιεχομένου τηλεφωνικής συνομιλίας των στελεχών του ΔΝΤ Τόμσεν, Βελκουλέσκου και Πέτροβα στις 19 Μαρτίου, 2016, από το γνωστό Γουίκιλικς., το οποίο ειδικεύεται στο να βγάζει στη φόρα απόρρητα.

Με μία μέτρια δόση δημοσιογραφικής φαντασίας, μπορούμε να πιθανολογήσουμε ότι ο Δημήτρης Παπαδημούλης, που έπαιξε καίριο επικοινωνιακό ρόλο στην προσπάθεια αναρρίχησης του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. στην εξουσία, γνώριζε πολύ καλά την ποιότητα, τις δυνατότητες και την βούληση του κόμματός του και των συντρόφων του.

Να εξηγηθούμε από την αρχή. Η συμφωνία που επετεύχθη στις Βρυξέλλες για το προσφυγικό μεταξύ Ευρωπαϊκής Ένωσης και Τουρκίας είναι ασφαλώς καλύτερη από τη μη επίτευξη συμφωνίας.

Οι άνθρωποι είναι σατανικοί και δεν παίζονται, εννοώντας βέβαια τον τομέα της επικοινωνίας, που είναι όμως πολύ σημαντικός για μία κυβέρνηση, αλλά και γενικά στην πολιτική.

“Μέρκελ ελπίδα μας, πήδα μας, πήδα μας”. Δεν το έχει πει ακριβώς έτσι ως τώρα ο Τσίπρας, αλλά είναι έτοιμος να το βροντοφωνάξει, όταν χρειαστεί. Και αυτό το “όταν χρειαστεί” μπορεί να μην είναι πολύ μακριά, εκτός και αν έχει αναβιώσει ο σχεδιασμός εξόδου από την ΟΝΕ και ίσως και από την Ευρωπαϊκή Ένωση -αν τα καταφέρει η τελευταία να επιβιώσει, καθώς τα σύννεφα που έχουν συσσωρευτεί από πάνω της είναι πολλά, πυκνά και βαριά - με τη βούληση του σοφού λαού. Δηλαδή με ένα δημοψήφισμα του τύπου “θέλετε μείωση συντάξεων (ή κάτι ανάλογο) ή έξοδο από την Ευρώπη”, παρά την προηγούμενη ομολογία του πρωθυπουργού ότι η έξοδος θα δυναμίτιζε τη χώρα.

Για όσους δεν το έχουν καταλάβει ακόμη, η χώρα του νταλά - μπαλά, δηλαδή η Ελλάδα μας, βρίσκεται εντελώς κολλημένη στον τοίχο.