Μαραμένοι, λέει, εμφανίζονται οι βουλευτές των Συρανέλ μετά το Γιούρογκρουπ της 24ης Μαίου. Περίμεναν ολοκλήρωση της αξιολόγησης και στη συνέχεια... ανεξαρτησία και έξοδο από το μνημόνιο (Καμένος) και τους ήλθαν συμπληρωματικό μνημόνιο, προϋποθέσεις και διορθώσεις. Περίμεναν δόση με πολλά δις να τα κάνουν ό,τι θέλουν και πέρα από το πρώτο πακέτο των 7,5 δις για να ανταπεξέλθει η κυβέρνηση στις διεθνείς υποχρεώσεις της, τους ήλθαν προαπαιτούμενα και έλεγχοι. Περίμεναν λόγια παρηγορητικά και προφητικά για το χρέος και τους ήλθαν παραπομπές σε ελληνικές καλένδες, αφού η ρύθμισή του θα αποφασιστεί ουσιαστικά τους ευρωπαίους δανειστές και το ΔΝΤ και πάντως όχι πριν το 2018. Περίμεναν γενικά ότι θα μπορούν να πανηγυρίσουν εντός Ελλάδας και τελικά εκείνος που πανηγυρίζει εντός Γερμανίας είναι ο Σόϊμπλε.

Περιμένοντας την 24η Μαίου για να διαπιστώσουμε αν και πως θα καθίσει η μπίλια σε αυτή την αξιολόγηση, ενώ ήδη οι κυβερνητικοί δημιουργούν κλίμα ευφορίας και μιλούν για δισεκατομμύρια που θα πέσουν στη χώρα μέσα σε ελάχιστο χρόνο, η ιστορία της κάθετης άρνησης των υπαλλήλων του υπουργείου Οικονομικών να μετακομίσουν σε νέο κτίριο -και με όλα τα κομφόρ παρακαλώ - στην οδό Πειραιώς, δείχνει αφενός γιατί η Ελλάδα δεν ήταν κράτος και μάλλον δεν πρόκειται να γίνει στο ορατό μέλλον.

Μπορεί κάποιοι, ή πολλοί, να απογοητεύθηκαν (κακώς) που ο Τσίπρας πέρασε αλώβητος το ασφαλιστικό νομοσχέδιο από τη Βουλή, αλλά θα πρέπει -αν διαθέτουν ακόμη χιούμορ- να διασκέδασαν τουλάχιστον από την κορυφαία ατάκα της ομιλίας του “μπορείτε να μας κατηγορήσετε για αυταπάτες, αλλά δεν μπορείτε να μας κατηγορείτε ότι είπαμε ψέματα”, την οποία μάλιστα την επανέλαβε!

Πάλι τα πράγματα έφτασαν στο αμήν, πάλι πολιτική λύση αναζητά ο Τσίπρας, ελπίζοντας να ξαναφέρει τους ευρωπαίους δανειστές σε αντιπαράθεση με το ΔΝΤ, ή ακόμη και να βγάλει το τελευταίο από τη μέση.

Όλο το αλισβερίσι που γίνεται μεταξύ Αθήνας, ΔΝΤ και ευρωπαίων δανειστών, σημαίνει ένα πράγμα, όπου και να καταλήξει, αν καταλήξει.