Ο Μακρόν κέρδισε χθες τη μάχη, όχι όμως και τον πόλεμο, τουλάχιστον ακόμη. Είναι πολλές μάλιστα οι ενδείξεις ότι αν τελικά τα καταφέρει την μεθεπόμενη Κυριακή, η νίκη του θα είναι πύρρεια και όχι περίπατος. Κανείς δεν προβλέπει περίπατο, όπως στις προηγούμενες προεδρικές εκλογές. Άλλωστε, το ενδεχόμενο να κερδίσει η Λεπέν είναι πραγματικό και δεν πρέπει να διαφεύγει της προσοχής ότι τον Ιούνιο θα ακολουθήσουν βουλευτικές εκλογές, που μπορεί να δημιουργήσουν καινούργια δεδομένα, όποιος και να βρεθεί στην προεδρεία.

Είναι αναμφισβήτητο πια ότι όλη η Ευρώπη ζει μέρες πολέμου. Μπορεί στο πεδίο της μάχης να συγκρούονται ευθέως Ρώσοι με Ουκρανούς, στην πραγματικότητα όμως πρόκειται για ακήρυχτο μεν, θερμό δε, πόλεμο μεταξύ Ρωσίας και ΝΑΤΟ/Δύσης. Το ΝΑΤΟ μάχεται με τους Ουκρανούς στην πρώτη γραμμή, παρέχοντας σε αυτούς πλήρη επιμελητειακή, πολιτική και επικοινωνιακή/προπαγανδιστική κάλυψη, διαθέτοντας ταυτόχρονα στις ουκρανικές δυνάμεις όλες τις δυνατότητες που έχει στη συλλογή πληροφοριών με τεχνητά (κυρίως) μέσα, ενώ οι Ρώσοι αυτή τη φορά (σε αντίθεση με πρακτικές επί Ψυχρού Πολέμου) πολεμούν οι ίδιοι. Μέρος του πολέμου είναι επίσης ο οικονομικός αποκλεισμός της Ρωσίας, με τις συνέπειες πάντως να γίνονται γενικά αισθητές, σε τους  Ρώσους και Ευρωπαίους, όχι όμως τους Αμερικανούς που παραμένουν αλώβητοι και κυρίαρχοι. Αν θέλουμε μάλιστα να ψάξουμε για έναν πρώτο ηττημένο, αυτός είναι η Γερμανία για πολλούς και διάφορους λόγους.

Οι δηλώσεις του πρωθυπουργού στο FORUM του «Οικονομικού Ταχυδρόμου» προχθές έδωσαν ευκαιρία και κίνητρο στους δημοσιογράφους και τα μήντια για να ξεφύγουν για λίγο από τον πόλεμο στην Ουκρανία και τις καταστρεπτικές συνέπειές του (ούτε λόγος πια για την πανδημία και ας συσσωρεύονται δεκάδες νεκρών κάθε μέρα…). Μεταξύ μας βέβαια, η μοναδική είδηση που βγήκε ήταν ότι ο Κυρ. Μητσοτάκης καθόρισε με πολύ συγκεκριμένη διατύπωση, «στο τέλος της άνοιξης του ΄23» είπε, την διενέργεια των επόμενων εκλογών και επομένως το θέμα έκλεισε. Όχι ότι δεν είχε άλλες εισηγήσεις για διεξαγωγή τους φέτος το φθινόπωρο και πιο πρόσφατα να γίνουν αυτή την άνοιξη, ούτε ότι δεν «έπαιξε» με την τελευταία ιδέα ιδιαίτερα λόγω της ρωσικής εισβολής, αλλά τα μέτρησε και αποφάσισε τελικά να μην αλλάξει ρότα και να εξαντλήσει (σχεδόν) την τετραετία.

Μπορεί να μη γνωρίζουμε ποια είναι ακριβώς η κατάσταση στο πεδίο των επιχειρήσεων στην Ουκρανία, καθώς η προπαγάνδα δίνει και παίρνει. Και ας μη μπλέξουμε με το πώς και το γιατί ο Πούτιν αποφάσισε την εισβολή στη διπλανή του χώρα, αφού έχουν γραφεί –και συνεχίζουν να γράφονται – χιλιάδες σχετικές αναλύσεις από ειδικούς και γνώστες, μέχρι αερολόγους, αγνούς ή όχι ιδεολόγους και συνειδητούς ή ασυνείδητους προπαγανδιστές. Άλλωστε στους καιρούς που ζούμε οι ρετσινιές που εκτοξεύονται είναι τζάμπα…

Αν ισχύει  – και προς το παρόν δεν υπάρχει διάψευση από την επίσημη αμερικανική πλευρά, μόνον άρνηση σχολίου, ούτε βέβαια από την τουρκική -, πρόκειται για πραγματικά «σατανική» ιδέα. Ο λόγος για  το ρεπορτάζ των New York Times, σύμφωνα με το οποίο η Ουάσινγκτον ζήτησε από τον Ερντογάν να δώσει τους πολυσυζητημένους S – 400 στην Ουκρανία σε αντάλλαγμα της επανένταξης της Τουρκίας στο πρόγραμμα των F – 35. Πιο απλά, να δώσει η Άγκυρα τους ρωσικούς S – 400 που έχει προμηθευτεί στους Ουκρανούς για να ενισχύσουν την αντιαεροπορική και αντιπυραυλική άμυνά τους, για να της δώσουν οι Αμερικανοί τα πολυπόθητα F – 35, από τα οποία την έχουν αποκλείσει, ακριβώς επειδή πήρε τέτοια προηγμένα οπλικά συστήματα από τον Πούτιν.

Η αρχική εκτίμηση ότι η εισβολή των Ρώσων στην Ουκρανία προκάλεσε αντιδράσεις στη Δύση που αντικειμενικά απομακρύνουν -χρονικά τουλάχιστον – την τουρκική απειλή φαίνεται να ήταν σωστή. Στο κλίμα που διαμορφώθηκε τόσο σε επίπεδο κοινής γνώμης όσο  και κυβερνήσεων, ξαναέγινε του συρμού ο σεβασμός του διεθνούς δικαίου με ταυτόχρονη καταδίκη των αναθεωρητικών μεγαλοϊδεατικών πολιτικών. Άρα, δημιουργήθηκε διεθνώς μία κατάσταση που ανάγκαζε τον Ερντογάν να μαζευτεί και να αποσύρει κάπως από την κοινή θέα το περιβόητο δόγμα της «Γαλάζιας Πατρίδας».

Γνωστή και από το βιβλίο του Μαζάουερ ως «Σκοτεινή ‘Ηπειρος» η Ευρώπη ξαναζεί σκοτεινές στιγμές. Η ρωσική εισβολή και ο πόλεμος στην Ουκρανία έχει αναμφίβολα αναδείξει τον Πούτιν σε «κακό» της ιστορίας, αλλά τα πράγματα είναι πιο περίπλοκα αν αναζητήσουμε εξηγήσεις στο παρελθόν, πολύ πιο επικίνδυνα στο παρόν και εξαιρετικά δυσοίωνα ατενίζοντας το μέλλον. Για την ίδια την Ουκρανία, δεν το συζητάμε βλέποντας τα θύματα και τις καταστροφές, για τη Ρωσία που υφίσταται τον στραγγαλισμό της οικονομίας της και για την Ευρώπη ολόκληρη, περιλαμβανομένης της Ελλάδας,  που θα σηκώσει τις συνέπειες του πολέμου. Ειδικά για την Ευρώπη, όχι για τις ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο, δηλαδή για τις αγγλοσαξονικές χώρες στο σύνολό τους.