Το πρώτο παράδειγμα είναι η άνετη νίκη του Όρμπαν στις προχθεσινές εκλογές στην Ουγγαρία. Κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά ότι οφείλεται στη γραμμή του κατά την προεκλογική περίοδο -και γενικά -, αλλά ο ίδιος εμφανιζόταν ως φιλορώσος, κατά των κυρώσεων, αντιευρωπαϊστής σε μεγάλο βαθμό και εχθρός του Ζελένσκι. Την ίδια περίοδο εξαπέλυε επιθέσεις κατά της ενωμένης αντιπολίτευσης και του ηγέτη της που ακολουθούσαν την ακριβώς αντίθετη γραμμή. Και ενώ οι δημοσκοπήσεις έδειχναν ότι η αντιπολίτευση απειλούσε την παντοδυναμία του Όρμπαν, οι κάλπες έβγαλαν διαφορετικά αποτελέσματα καθώς ο ημιαυταρχισμός βγήκε νικητής.

Στη Γαλλία, ο πρώτος γύρος των προεδρικών εκλογών θα διεξαχθεί την προσεχή Κυριακή και ο δεύτερος στις 24 Απριλίου. Όταν άρχισε η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, οι δημοσκοπήσεις έδειχναν τον Μακρόν να ωφελείται και την Λεπέν να χάνει ποσοστά. Δεν ξέρουμε τι θα συμβεί τελικά, αλλά οι τελευταίες δημοσκοπήσεις δείχνουν την μεταξύ τους διαφορά να μειώνεται σημαντικά. Ό ίδιος ο Μακρόν που έδειξε μεγάλη δραστηριότητα για να αποτραπεί ο πόλεμος και κάθε τόσο συνομιλούσε με τον Πούτιν, μήπως και βρεθεί κάποια διέξοδος, τώρα έχει γίνει σφοδρός επικριτής του. Σε σημείο που αφενός επιδιώκει να ηγείται στην προσπάθεια για επιβολή νέων κυρώσεων κατά της Μόσχας, αφετέρου να ρίχνει και σπόντες κατά της Γερμανίας για την πολιτική της επί Μέρκελ και τους τωρινούς δισταγμούς της, σχετικά με την προμήθεια ρώσικου αερίου. Είναι φανερό ότι ο Γάλλος πρόεδρος έχει επιλέξει να αντιμετωπίσει την όποια δυσαρέσκεια λόγω της ανόδου των τιμών, επιχειρώντας να συσπειρώσει γύρω του, όχι απλά τη μεσαία τάξη, αλλά και τους πολίτες με δημοκρατικό, φιλελεύθερο και αντιρωσικό (αυτή την περίοδο τουλάχιστον) φρόνημα. Τη  ίδια ώρα ο Μακρόν προσπαθεί να εδραιωθεί ως ο βασικός πολιτικός εκφραστής της Ευρώπης, εκμεταλλευόμενος την περιδίνηση του Βερολίνου.

Η Γερμανία είναι σε μεγάλο βαθμό το πολιτικό «θύμα» των τραγικών γεγονότων στην Ουκρανία. Αναγκάστηκε από ένα μείγμα εξελίξεων και πιέσεων να εγκαταλείψει την «οστπολιτίκ» που λάνσαρε κάποτε ο σοσιαλδημοκράτης Μπραντ και ακολουθούσαν επιμελώς όλες οι κυβερνήσεις, προσέχοντας να διατηρούν ισορροπίες με τη Ρωσία, ιδιαίτερα μετά την πτώση του κομμουνισμού. Στο πλαίσιο αυτό, δηλαδή της στροφής, εγκατέλειψε τον Nord Stream 2, όπως ακριβώς επιθυμούσαν οι Αμερικανοί, άλλαξε το αμυντικό δόγμα της και αποφάσισε να ρίξει 100 δισ. ευρώ επιπλέον στις αμυντικές δαπάνες της, συμμετέχει πλήρως σχεδόν στις κυρώσεις, αλλάζει ενεργειακή πολιτική και το μόνο που ζητάει είναι κάποιο χρόνο για να προσαρμοστεί και να μην αυτοκτονήσει οικονομικά κόβοντας μεμιάς το αέριο από τη Ρωσία. Παρ’ όλ’ αυτά το Βερολίνο δέχεται κάθε τόσο ακόμη επιθέσεις πότε από τον Ζελένσκι, πότε από τους Πολωνούς άμεσα και σκληρά, πιο έμμεσα αλλά εξίσου επίμονα από τους Βαλτικούς, για την μέχρι πρότινος πολιτική του. Οι πιέσεις και η κριτική από τους Αγγλοσάξονες παραμένουν και είναι έντονες, πιο υπόγειες όμως, συχνά και μέσω τρίτων…

Η πολιτική σκηνή μέσα στη Γερμανία χαρακτηρίζεται από αμηχανία, περιδίνηση και τάση κριτικής ανάμεικτη με δόσεις αυτοκριτικής. Παρατηρείται συχνά το φαινόμενο να εμφανίζονται πιο επιθετικές οι υπουργοί Εξωτερικών και Άμυνας, η τελευταία φτάνοντας στο σημείο να συζητά άμεση διακοπή προμήθειας ρωσικού αερίου, ενώ ο καγκελάριος Σολτς και ο υπουργός Οικονομικών προσπαθούν να κρατήσουν τα μπόσικα, έχοντας επίγνωση του τι θα σημαίνει κάτι τέτοιο για τη γερμανική οικονομία και κοινωνία, μάλλον και για την Ευρώπη ολόκληρη. Που σημαίνει ότι δεν επικρατεί συντονισμός και ομοφωνία στη γερμανική κυβέρνηση. Αυτό διαπιστώνεται άλλωστε από την κριτική που ασκείται στη Μέρκελ, η οποία όμως ευθαρσώς βγήκε και είπε το 2008 (το ίδιο και οι Γάλλοι) να μη μπει η Ουκρανία στο ΝΑΤΟ, θεωρώντας και ότι το ξέσπασμα του πολέμου τη δικαιώνει, ενώ ο πρόεδρος Σταϊνμάιερ προτίμησε την αυτοκριτική λέγοντας ότι κακώς επέμεινε και του λόγου του στην κατασκευή του Nord Stream 2. Με λίγα λόγια, οι Γερμανοί ψάχνονται τρώγοντας χαστούκια από διάφορες πλευρές.

Στην Ελλάδα, ο Μητσοτάκης αμέσως και σωστά να ταχθεί με το ΝΑΤΟ, τη Δύση και την ηγεσία της. Δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς, έχοντας μάλιστα απέναντι η συνεχή απειλή από την Τουρκία και το καθεστώς Ερντογάν. Συνεχίζει να πορεύεται στην ίδια γραμμή, ίσως και πιο επιθετικά, δυσαρεστώντας  ίσως κάποιους που συμφωνούν μεν με τη στάση του, αλλά θα τον ήθελαν να αποφεύγει τις πολύ επιθετικές δηλώσεις κατά της Ρωσίας. Από την άλλη πλευρά, η επιλογή του ίσως εξηγείται. Στο εσωτερικό ακολουθεί την γραμμή Μακρόν θέλοντας να ξεχωρίσει από τα κόμματα της αντιπολίτευσης –πλην ΠΑΣΟΚ – και να εμφανίζεται ως εκφραστής και ηγέτης όλων των δημοκρατικών πολιτών που τάσσονται αναφανδόν με τη Δύση και κατά του Πούτιν. Στο εξωτερικό στέλνει μηνύματα ότι η Ελλάδα δεν παίζει παιχνίδια επιτήδειας ουδετερότητας, όπως η Τουρκία, ελπίζοντας ότι αυτό θα ληφθεί υπ όψη στην Ουάσινγκτον και σε ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, αν απαιτηθεί κάποια στιγμή. Όλα αυτά με το μάτι στις επόμενες εκλογές, αλλά και με την ακρίβεια να επελαύνει. Θα δούμε…

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr