Να δείτε που σ΄ αυτές τις εκλογές θα παίξει πολύ το θέμα της αυτοδυναμίας. Του ΠΑΣΟΚ βέβαια, γιατί της Νέας Δημοκρατίας είναι όνειρο πάρα πολύ μακρινό, σχεδόν ανύπαρκτο, με τα σημερινά δεδομένα και έτσι όπως τάχει καταφέρει ο κ. Καραμανλής. Ο κ. Καραμανλής που διεκδικεί πλέον τον τίτλο του πολιτικού που τα θαλάσσωσε περισσότερο από όλους τόσο για τη χώρα, όσο και για την παράταξή του, στην πρόσφατη ελληνική ιστορία. Η δε επιχείρηση «καθαρά ψηφοδέλτια» δεν πρόκειται να τον βοηθήσει, αφού η απομάκρυνση των εμπλεκομένων σε σκάνδαλα βουλευτών αποτελεί έμμεση ομολογία ότι τα σκάνδαλα έγιναν και τα ανέχθηκε. Αρα εκείνο που θα τεθεί σε συζήτηση είναι αν το ΠΑΣΟΚ θα κατορθώσει να φτάσει με τη μία και αυτοδύναμο στην εξουσία.

Τούτη τη στιγμή που μιλάμε, η ήττα της Νέας Δημοκρατίας στις εκλογές θεωρείται σίγουρη. Κατεβαίνει στο γήπεδο φθαρμένη, αποτυχημένη, διαιρεμένη, πάνω από έξη ποσοστιαίες μονάδες πίσω από το ΠΑΣΟΚ, σύμφωνα με τις τελευταίες δημοσκοπήσεις και με το μοναδικό ατού της, τον κ. Κ Καραμανλή μαραμένο και αμφισβητούμενο να προσπαθεί να πετύχει το θαύμα, παίρνοντας όλο το παιχνίδι επάνω του. Είναι σαφές ότι από την πρώτη στιγμή προσπαθεί να πείσει με κάθε τρόπο ότι την 4η Οκτωβρίου δεν θα αναμετρηθούν στις κάλπες το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία, δηλαδή οι ιδεολογίες και τα στελέχη των δύο κομμάτων, αλλά ο ίδιος και ο κ. Γ. Παπανδρέου αποκλειστικά. Κατά τον κ. Καραμανλή, εκείνη την ημέρα οι ψηφοφόροι δεν θα διαλέξουν κυβέρνηση, αλλά πρωθυπουργό.

Ετσι όπως έχουν τα πράγματα και με τον πρωθυπουργό και την κυβέρνησή του να πλέουν σε πελάγη...αναξιοπιστίας, αναποφασιστικότητας και ανικανότητας, η μοναδική κίνηση που θα είχε νόημα από πλευράς κ. Καραμανλή, πέραν των εκλογών βέβαια, είναι ο ανασχηματισμός. Όχι όμως ο οποιοσδήποτε ανασχηματισμός με αντικατάσταση από τον ανύπαρκτο ουσιαστικά «πάγκο» διαφόρων προσώπων της σημερινής κυβέρνησης, που είτε έχουν αποδείξει ότι δεν μπορούν, είτε τους φορτώνουν τις αμαρτίες όλων. Ενας τέτοιος ανασχηματισμός δεν θα είχε καμία σημασία για τη χώρα και κανένα όφελος για την κυβέρνηση. Οσο για την απήχηση στην κοινή γνώμη, αυτή θα περιοριζόταν αποκλειστικά στους συγχωριανούς και στα σόγια των απερχομένων και των νεοτοποθετημένων στην κυβέρνηση.

Βγήκαν ο ένας μετά τον άλλον αυτές τις μέρες οι πρόεδροι των λεγόμενων «παραγωγικών τάξεων», με αφορμή την συνάντησή τους με τον πρωθυπουργό εν όψει ΔΕΘ, για να επισημάνουν ότι ζούμε τις τελευταίες μέρες της Πομπηίας και ότι δεν πάει άλλο. Αργά βέβαια το θυμήθηκαν οι κ.κ. Δ. Δασκαλόπουλος, Δ. Αρμενάκης, Κ. Μίχαλος, Θ. Βάρδας, Β. Κορκίδης και όποιος άλλος είχε την τιμή να γίνει δεκτός από τον κ. Καραμανλή, αλλά και πάλι οι περισσότεροι από αυτούς μίλησαν με μισόλογα και πάντως με γνώμονα να μη δυσαρεστήσουν την κυβερνητική παράταξη που άλλωστε υποστήριξαν και στήριξαν, η προέρχονται από αυτήν.

Στο πλαίσιο του «σημειωτόν» βήματος με το οποίο κινείται η ένδοξη τούτη χώρα, εντάσσονται και διάφορες επέτειοι, που απασχολούν μία φορά τον χρόνο σε συγκεκριμένες ημερομηνίες τα μήντια, τα οποία επαναλαμβάνουν σχεδόν με ακρίβεια όσα είπαν και έγραψαν την προηγούμενη φορά. Εχουμε το «ΟΧΙ», έχουμε τα Χριστούγεννα, έχουμε το Πάσχα, την Γιορτή της Δημοκρατίας, την επέτειο του Πολυτεχνείου, τον Δεκαπενταύγουστο, διάφορα άλλα και μεταξύ αύτών τα θέματα των εισαγωγικών εξετάσεων στα ΑΕΙ και τα ΤΕΙ, όπως και τα αποτελέσματα όταν βγαίνουν, όπως καλή ώρα, αυτές τις μέρες. Ετσι πορεύεται η Ελλάς και αν προσπαθήσεις να την βγάλεις από τη ρουτίνα της, ξεσηκώνονται και οι πέτρες...

Αν τα πράγματα δεν ήταν τόσο σοβαρά θα μπορούσαμε να αστειευτούμε με τη «γκαντεμιά» του Κώστα Καραμανλή που απειλεί ακόμη και τον θρύλο, τον «αρχικαντέμη», Κώστα Μητσοτάκη. Και τι δεν έχει συμβεί επί πρωθυπουργίας του. Κάηκε πρώτα η Πελοπόννησος και μετά η Αττική, για να μη θυμηθούμε και τη Χαλκιδική που πρώτα κάηκε και μετά πλημμύρισε. Και σαν να μην έφταναν αυτά, καταβαραθρώθηκε και οικονομικά η Ελλάδα. Να δούμε τι άλλο θα μας συμβεί μέχρι να αποφασίσει να κάνει εκλογές και να τις χάσει βέβαια, μπας και αρχίσει να μας χαμογελάει λιγουλάκι η τύχη...

Ενώ εμείς εδώ ζούμε πολιτικά στον αστερισμό του Χριστοφοράκου και της Ζήμενς, στις Ηνωμένες Πολιτείες το μεγάλο πρόβλημα που αντιμετωπίζει ο Πρόεδρος Ομπάμα είναι η καθιέρωση ενός δημόσιου συστήματος υγείας. Και ενώ στην Ευρώπη, κανένας ευρωπαίος πολίτης στα καλά του δεν θα αντιδρούσε στη δημιουργία ενός τέτοιου συστήματος (το σύνολο των ευρωπαϊκών χωρών έχουν τέτοια συστήματα, αν και τα τελευταία χρόνια πολλές από τις κυβερνήσεις προχώρησαν σε περικοπές, επιβαρύνοντας αντίστοιχα τους πολίτες), στις Ηνωμένες Πολιτείες ο κόσμος παρουσιάζεται διχασμένος.