Το κεντρικό ερώτημα πάντα και παντού, σε όλα τα θέματα που αφορούν την οικονομία είναι το «που θα βρεθούν τα λεφτά». Το ερώτημα αυτό δεν απαντιέται από κανέναν Έλληνα πολιτικό. Όλοι μιλούν με όρους κλειστής οικονομίας και θεωρούν ότι το ερώτημα αφορά μόνο τα δημόσια οικονομικά και συγκεκριμένα μόνο το έλλειμμα του προϋπολογισμού. Προσπαθούν λοιπόν να μας πείσουν ότι τα λεφτά - στον προϋπολογισμό - θα βρεθούν από περικοπές της σπατάλης.

Τους επόμενους μήνες θα ζούμε με δύο συναισθήματα. Αγωνία και λαχτάρα. Τη λαχτάρα των πολιτικών να εκλεγούν και την αγωνία όλων μας για την οικονομία. Ο μόνος που δεν θα έχει ούτε αγωνία ούτε λαχτάρα θα είναι ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής. Ο Καραμανλής δραπέτευσε.

Η αναγκαιότητα προσφυγής στις κάλπες είναι προφανής. Σε όλους· ακόμη και στην κυβέρνηση. Η οικονομία καταρρέει, προκαλώντας ανεργία και φτώχεια, οι νόμοι δεν εφαρμόζονται, τίποτα δεν λειτουργεί και οι κοινωνικές επιπτώσεις θα είναι πολύ μεγάλες. Την περασμένη εβδομάδα οι παραδοσιακοί σύμμαχοι της κυβέρνησης, δηλαδή οι επιχειρηματίες, οι βιομήχανοι και οι έμποροι, αμφισβήτησαν επισήμως - διά των προέδρων τους- την ικανότητα της κυβέρνησης και μίλησαν για εκλογές ή για συγκυβέρνηση.

Το σκηνικό προ των εκλογών είναι ένα κλασικό ελληνικό σκηνικό. Η οικονομία βυθίζεται στο έλλειμμα και στο χρέος και η χώρα συνταράσσεται από το σκάνδαλο Siemens που περιλαμβάνει λαδώματα πολιτικών και κομμάτων. Προς τι λοιπόν η έκπληξη και οι κραυγές; Τα πράγματα στην Ελλάδα είναι απλά. Οι κυβερνήσεις διαχειρίζονται κατά το δοκούν το δημόσιο χρήμα προς όφελός τους, τις δουλειές του Δημοσίου τις παίρνει όποιος λαδώνει με περισσότερα λεφτά το κυβερνών κόμμα ή τον αρμόδιο υπουργό, η χρηματοδότηση των κομμάτων είναι ασαφής και καλώς καλυμμένη, οι νόμοι εφαρμόζονται επιλεκτικά και «τα σκυλιά είναι δεμένα».

Μία από τις καλοκαιρινές απολαύσεις είναι να διαβάζει κανείς ναυτικά μυθιστορήματα. Ενα από τα κλασικότερα είναι το Μόμπι Ντικ του Μέλβιλ, το οποίο περιγράφει τη μανία του κάπτεν Αχαμπ να πιάσει μια μεγάλη φάλαινα, τον Μόμπι Ντικ. Το αριστούργημα αυτό καταλήγει με τον κάπτεν Αχαμπ πνιγμένο, μπερδεμένο με τα σκοινιά του καμακιού του πάνω στη φάλαινα και, καθώς η φάλαινα βουτάει και ξαναβγαίνει, το χέρι του πνιγμένου καπετάνιου κινείται μπρος-πίσω, σαν να καλεί τους ναύτες του φαλαινοθηρικού του να τον ακολουθήσουν στον υγρό του τάφο. Συνταρακτική περιγραφή ενός κολοσσιαίου μυθιστορήματος.

Η απελευθέρωση των κλειστών επαγγελμάτων είναι ένα μεγάλο βήμα για τον εκσυγχρονισμό της ελληνικής οικονομίας αλλά και του πολιτικού συστήματος. Φυσικά θα μας «πέσει βαριά». Διότι ένα τεράστιο πλήθος επαγγελματιών που επιβιώνουν εξαιτίας του περιορισμού συμμετοχής στον κλάδο τους τελικά θα αποκτήσουν δυνητικά άπειρους ανταγωνιστές.

Oταν ρωτάμε τους τραπεζίτες ποιες θα είναι οι μεγάλες δουλειές για την ερχόμενη δεκαετία στην Ελλάδα η απάντηση είναι πλέον ξεκάθαρη: Εναλλακτικές πηγές ενέργειας και διαχείριση απορριμμάτων.