Σύμφωνα με την κυρίαρχη άποψη, είναι ντροπή, είναι αντεθνικό, είναι αντιπατριωτικό, υπονομεύει το μέλλον των παιδιών μας, αν πουλήσουμε τα λεγόμενα «ασημικά». Με αυτή την άποψη συντάχθηκε ο Γ. Παπανδρέου πριν από δύο εβδομάδες και έκανε (προφανώς πανικόβλητος) την μνημειώδη δήλωση ότι όχι μόνο δεν πρόκειται η κυβέρνησή του να προχωρήσει σε εκποίηση δημόσιας γης, αλλά και θα περάσει νόμο τώρα, συνταγματική ρύθμιση αργότερα, που θα το απαγορεύει. Ετσι, θα μείνουμε με τα «ασημικά» μας, ενώ θα βουλιάζουμε αύτανδροι. Και πάντως τη γη μας, που ακόμη δεν ξέρουμε πόση είναι και αν έχει καταπατηθεί, θα την κρατήσουμε στην ιδιοκτησία μας για να την βρουν τα παιδιά μας και να την πουλήσουν εκείνα, αν θέλουν…

Είναι πολύ αμφίβολο αν υπάρχει κάτι που δεν έχουμε πει. Και ότι η κυβέρνηση είναι ερασιτεχνική έχουμε πει και ότι το Κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης είναι ανεύθυνο και λίγο έχουμε πει και ότι τα κόμματα της Αριστεράς προτιμούν το μπάχαλο από την υπεύθυνη αριστερή πολιτική έχουμε πει και ότι βρισκόμαστε στο χείλος της αβύσσου, αλλά μεγάλο μέρος της κοινωνίας αρνείται να δει την πραγματικότητα έχουμε πει και ότι ο λαϊκισμός θριαμβεύει συνεχώς και σε όλες τις μορφές έχουμε πει και ότι αν δεν μειώσουμε το χρέος μαύρο φίδι που μας έφαγε έχουμε πει και ότι η τύχη μας είναι στα χέρια των ευρωπαίων και ιδιαίτερα των γερμανών έχουμε πει. Και τι δεν έχουμε πει…

Ηταν μία μεγάλη εκδήλωση διαμαρτυρίας η σχεδόν γενική απεργία, οι συγκεντρώσεις και οι πορείες χθες, αλλά σίγουρα δεν έφτασαν από πλευράς συμμετοχής στο επίπεδο που θα επιθυμούσαν οι οργανωτές, δηλαδή η ΓΣΕΕ, η ΑΔΕΔΥ και τα άλλα συνδικάτα. Υπολογίζεται ότι ο κόσμος που συγκεντρώθηκε ήταν μεταξύ 40 και 50.000, οργανωμένοι στις γραμμές του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ, των συνδικάτων και των διαφόρων αυτόνομων ομάδων. Όχι σπουδαία πράγματα δηλαδή, αν αναλογιστεί κανείς το εύρος και το βάθος της κρίσης, αλλά και τις αντιδράσεις που υπάρχουν σε μία μητρόπολη 4,5 εκατομμυρίων ανθρώπων Έγιναν βέβαια και τα αναμενόμενα επεισόδια, όχι μεγάλης έκτασης και αυτά και μετά το τέλος της οργανωμένης πορείας ανέλαβαν δράση οι 300 του Αλαβάνου, ξηλώνοντας παγκάκια και βάζοντας φωτιές για να μετατρέψουν την Πλατεία Συντάγματος σε Πλατεία Ταχρίρ…, όπως ζήτησε ο αρχηγός.

Είναι καταπληκτικό κα ταυτόχρονα φοβερό αυτό που συμβαίνει με τα καθεστώτα διαφόρων αραβικών χωρών. Καταρρέουν ένα-ένα, σαν χάρτινοι πύργοι, από λαϊκές εξεγέρσεις, μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, χωρίς να χυθεί πάρα πολύ αίμα. Δεν είναι εύκολο να μιλάει κανείς για λίγους νεκρούς όταν αυτοί είναι εκατοντάδες, αλλά στην Τυνησία και στην Αίγυπτο έπεσαν καθεστώτα δεκαετιών, που πριν από ελάχιστους μήνες κανείς δεν μπορούσε να διανοηθεί ότι θα ανατραπούν. Και υπάρχουν και άλλα που τρίζουν ήδη συθέμελα, όπως στην Υεμένη και το Μπαχρέϊν, ενώ δεν αποκλείεται να έχει ήδη αφήσει την εξουσία στη Λιβύη ο Καντάφι.

Τρικυμία εν κρανίω χαρακτηρίζει πλέον την κυβέρνηση. Ο καθένας κάνει ό,τι του καπνίσει και όλοι μαζί υποχωρούν εν ονόματι του λεγόμενου «πολιτικού κόστους». Μέχρι και ένας Γ. Ντόλιος, υφυπουργός Εσωτερικών, έβγαλε εγκύκλιο για αναδρομική πληρωμή τελών προς τους δήμους ξεσηκώνοντας σάλο. Έφαγε βέβαια το ξύλο της χρονιάς και ζήτησε συγγνώμη, ενώ ο Ραγκούσης έσπευδε να βγάλει την ουρά του απέξω για να μην παρεξηγηθεί. Η ζημιά όμως είχε γίνει, αποδεικνύοντας περίτρανα για άλλη μία φορά πόσο πολύ λείπει ο συντονισμός από αυτή την κυβέρνηση. Μία κυβέρνηση που χαρακτηρίζεται από ερασιτεχνισμό.

Πάνω στην κρίσιμη ώρα, η κυβέρνηση δείχνει να χάνει τα αυγά και τα πασχάλια. Παρουσιάζει έλλειμμα πολιτικής, της λείπει η βούληση, φοβάται όλο και περισσότερο το περίφημο «πολιτικό κόστος» και δείχνει να βρίσκεται σε κατάσταση πανικού από την περασμένη Παρασκευή, όταν οι απεσταλμένοι της Τρόϊκας αναφέρθηκαν στην ανάγκη πώλησης ή αξιοποίησης, ή και τα δύο, κρατικής περιουσίας αξίας 50 δις ευρώ. Φυσικά δεν το είπαν επειδή έτσι τους κατέβηκε, αλλά αφού το συμφώνησαν με την κυβέρνηση. Και να μην ξεχνάμε ότι ως εκείνη την στιγμή η κυβέρνηση έβαζε μπροστά τους λεγόμενους «τροϊκανούς» να λένε αυτά που πρέπει να γίνουν γιατί ο λόγος τους έχει περισσότερο βάρος για τις αγορές, αλλά και για το εσωτερικό.

Επί της ουσίας, είναι αναμενόμενο να πουληθεί περιουσία του δημοσίου για να πληρωθεί μέρος του τεράστιου χρέους μας. Όλοι το γνώριζαν αυτό, ακόμη και η Νέα Δημοκρατία, που είχε παρουσιάσει πρόγραμμα εκποίησης περιουσιακών στοιχείων του κράτους και σήμερα υποστηρίζει ότι εννοούσε την «αξιοποίηση» , όχι την «πώληση». Άλλωστε, σύμφωνα με το νόμο, (που είχε ψηφιστεί πριν από χρόνια) τα έσοδα από την όποια ιδιωτικοποίηση πηγαίνουν για τη μείωση του χρέους και όχι για την κάλυψη του ελλείμματος. Επομένως, τα δάκρυα είναι κροκοδείλια και η οργή κάλπικη σε μεγάλο βαθμό.