“Αν το κοράκι έχεις για οδηγό, στα ψοφίμια θα καταλήξεις”

Η ηγεσία είναι ένα ταξίδι που ξεκινά από εκεί που είσαι, όχι από εκεί που θα ήθελες να είσαι. Επιτυχία είναι να κάνεις ό,τι μπορείς, με ό,τι έχεις, εκεί που βρίσκεσαι. Οι άνθρωποι πρέπει να πασχίζουν να φτάσουν στην κορυφή των δυνατοτήτων τους, και όχι στην κορυφή του οργανισμού.

Στην ερώτηση επιτυχία ή ευτυχία, η απάντηση θα είναι πάντα ευτυχία, γιατί οι ηγέτες που κινούνται από το νόημα που δίνει στη ζωή τους η επιτυχία (οικονομική ή θέσης) δεν θα είναι ποτέ ευτυχισμένοι. Αυτοί όμως που κινούνται από το νόημα της αγάπης, θα είναι πάντα ευτυχισμένοι. Και αυτό που θα νοηματοδοτεί τη ζωή τους θα είναι πάντα η ανιδιοτελής προσφορά. Θα ψάχνουν πάντα τον τρόπο για να είναι χρήσιμοι.

Υπήρχε κάποτε, έξω από ένα χωριό, ένα δέντρο τεράστιο και πανέμορφο που χάριζε με γενναιοδωρία, σε όσους το πλησίαζαν, τη δροσιά της σκιάς του, το άρωμα των λουλουδιών του και το υπέροχο τραγούδι των πουλιών που είχαν κάνει τη φωλιά τους ανάμεσα στα κλαδιά του. Το δέντρο το αγαπούσαν όλοι στο χωριό, ιδιαιτέρως όμως τα παιδιά, που σκαρφάλωναν στον κορμό του και ταλαντεύονταν ανάμεσα στα κλαδιά, με τη δική του πρόθυμη συναίνεση. Το δέντρο είχε προτίμηση στη συντροφιά των μικρών παιδιών, υπήρχε όμως ανάμεσά τους ένα παιδάκι που ήταν το αγαπημένο του. Αυτό εμφανιζόταν πάντα το σούρουπο, όταν έφευγαν τα άλλα.