Ευτυχώς, δηλαδή, γιατί αυτά τα γεύματα τείνουν να σου φαίνονται ατελείωτα όταν δεν έχεις τι να πεις και πρέπει να σκαρφίζεσαι θέματα συζήτησης απ' το πουθενά. Εγώ, δε, άγνωστο γιατί, παίρνω τον ρόλο μου πολύ σοβαρά: Ετσι και δεν κυλάει η κουβέντα, έτσι και αντιληφθώ πολλές αμήχανες σιωπές, το θεωρώ προσωπική αποτυχία, με πιάνει μια λύσσα, ένα πράγμα απίστευτο και προκειμένου να μείνουμε, εγώ και ο συνδαιτυμόνας μου, σιωπηλοί, ρωτάω τα πιο απίθανα πράγματα: Τι κόμμα ψηφίζουν, σε ποιο θρήσκευμα ανήκουν, τι μισθό βγάζουν, ποια είναι η θέση τους απέναντι στους γάμους ομοφυλοφίλων και άλλα τέτοια διακριτικά ερωτήματα.

Ο μεσαίος μου αδελφός μου λέει ότι, όταν το κάνω αυτό, του θυμίζω τον Νίκο Ευαγγελάτο και να το ελέγξω, λέει, γιατί δεν είναι και καλό πράγμα.

Κατά τα λεγόμενά του, σίγουρα θα υπάρχει μια ολόκληρη «κοινότητα» Αγγλων στο Λονδίνο (κυρίως ναυτιλιακοί δικηγόροι και ασφαλιστές που είναι το δικό μου σινάφι) που εκδίδει ταξιδιωτικές οδηγίες με θέμα εμένα, συμβουλεύοντας τα μέλη της να αποφεύγουν τις συναντήσεις μαζί μου πάση θυσία και αν είναι ανάγκη να με συναντήσουν, να περιορίζουν τη συζήτηση στα απολύτως απαραίτητα.

(Αυτά όλα, ο ίδιος ο αδελφός μου. Το αποδίδω σε αδελφική αντιζηλία).

Ο Τιμ, πάντως, ήταν χείμαρρος και μου έκανε σφαιρική ενημέρωση για τα θέματα που απασχολούν την κοινή γνώμη στη γηραιά Αλβιώνα, τι γίνεται με την κρίση, την οικονομία και την πολιτική.

Καταρχάς, συμφωνήσαμε κι οι δύο ότι, δεν μπορεί, ο Τόνι Μπλερ κάτι θα είχε «μυριστεί» και πήγε σπιτάκι του πέρσι το καλοκαίρι, πριν αρχίσουνε τα όργανα για τα καλά. Πού να τρέχει κι αυτός ο άνθρωπος να συνεφέρει την αγγλική οικονομία, τόσα χρόνια του πήρε να τη φέρει στην κατάσταση που την έφερε, κουράστηκε (κι αυτός) και εύλογα.

Μετά, μου έλεγε ο Τιμ, ότι το δημοσιονομικό τους έλλειμμα είναι στο «κόκκινο» κι ότι η βρετανική κυβέρνηση έχει πάρει δύσκολες αποφάσεις κι έχει ανακοινώσει πως θα γίνουν βαθιές τομές με στόχο την αντιμετώπισή του: Θα τους «ξεσκίσουν» στη φορολογία. Εκεί επάνω, αναθάρρησα (γιατί κατάλαβα ότι η δική μας δεν είναι η μόνη ηλίθια κυβέρνηση στην Ευρώπη) κι έσκασα ένα πλατύ χαμόγελο, κάτι που έκανε τον Τιμ να με κοιτάξει κάπως καχύποπτα γιατί εκείνη τη στιγμή μου έλεγε πως από του χρόνου θα πληρώνει τα μισά του έσοδα στην εφορία.

Μου είπε, ακόμα, πως πολλοί συνάδελφοι και γνωστοί του σκέφτονται να δουλεύουν λιγότερες μέρες τη βδομάδα γιατί, έτσι κι αλλιώς, οι καθαρές τους αποδοχές θα μείνουν οι ίδιες, εφόσον θα κατεβούν φορολογική κλίμακα και θα έχουν κέρδος τον παραπανίσιο ελεύθερο χρόνο.

Εναλλακτικά, οι πιο καλοπληρωμένοι και περιζήτητοι, σκέφτονται να φύγουν από την Αγγλία και να ψάξουν να βρουν δουλειές σε άλλες χώρες.

Εκεί επάνω, δεν άντεξα και του είπα ότι, προφανώς, ως Αγγλοι που είναι, δεν έχουν σκεφτεί ότι υπάρχει και τρίτη επιλογή: Να μη δηλώνουν τα πραγματικά τους εισοδήματα.

Αλλά, ο Τιμ, δίνοντας μια, γκρέμισε για πάντα την πίστη μου στο ανθρώπινο είδος λέγοντάς μου ότι έχουν αρχίσει να το σκέφτονται κι αυτό σοβαρά (ποιοι, οι Αγγλοι !) κι ότι, ήδη, οι περισσότεροι, για να μειώσουν το φορολογητέο τους εισόδημα, δηλώνουν τη γυναίκα τους ως γραμματέα και την περνάνε στα έξοδα.

Συνέχισε να μου λέει κι άλλα σχετικά με τα νέα μέτρα αλλά δεν συγκράτησα τίποτε γιατί είχα κολλήσει να σκέφτομαι ότι αν υπήρχε τέτοια δυνατότητα κι εδώ, ο Μάκης θα με δήλωνε εν ριπή οφθαλμού ως παραδουλεύτρα και η υπόληψη μου στην κοινωνία θα δεχόταν ανήκεστο πλήγμα.

Δόξα τω Θεώ που δεν είμαστε στην Αγγλία.

Μαρία Τσάκου-Κουιμάνη
[email protected]

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr