Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πλέον ότι οι εξεταστικές για τις υποθέσεις του Bατοπαιδίου και της Siemens κατέληξαν σε φιάσκο ολκής. Πρόκειται για παταγώδη αποτυχία της κυβέρνησης που επέμενε μετά τις εκλογές να συσταθούν, προκειμένου αφενός να ικανοποιήσει το πόπολο που ήθελε στους χαλεπούς αυτούς καιρούς «αίμα στην αρένα» για να εκτονώσει το μένος του και αφετέρου για να ξεχωρίσει την προ Γ. Παπανδρέου διεφθαρμένη εποχή με την σημερινή υποτίθεται, άμωμη κα άσπιλη. Ταυτόχρονα βέβαια ήθελε να διατηρεί σε θέση άμυνας και τη Νέα Δημοκρατία.

Από την πρώτη στιγμή ο υπογράφων τάχθηκε κατά της σύστασης εξεταστικών επιτροπών για υποθέσεις που είχαν παραγραφεί, με εξαίρεση εκείνη των τοξικών προϊόντων. Η Νέα Δημοκρατία είχε πληρώσει στις εκλογές για τις πολιτικές ευθύνες της και η χώρα στην κρίσιμη συγκυρία στην οποία βρέθηκε έπρεπε να έχει το βλέμμα στραμμένο μπροστά και να μην κοιτάει πίσω. Μόνο η υπόθεση των τοξικών προϊόντων έπρεπε να διελευκανθεί, γιατί ήταν καραμπινάτη και γιατί οι πολιτικοί που είχαν ανακατευθεί και αποτελούσαν όλο σχεδόν το τότε υπουργείο Εθνικής Οικονομίας δεν έδωσαν τις απαιτούμενες εξηγήσεις, παρόλο που ο Κ. Καραμανλής αναγκάστηκε να τους ξηλώσει. Ο Π. Δούκας μετατέθηκε στο υπουργείο Εξωτερικών, ο Γ. Κουρής εξαφανίστηκε από το προσκήνιο και Γ. Αλογοσκούφης εξοβελίστηκε λίγο αργότερα.

Για πολλές δεκαετίες στην Ελλάδα επικρατούσε η άποψη ότι για να αντιμετωπισθεί ένα πρόβλημα η λύση έπρεπε να είναι σφαιρική. Να το αντιμετωπίζει δηλαδή συνολικά και διαχρονικά για να εξαφανίζεται ολοσχερώς, στον αιώνα τον άπαντα, ειδάλλως χαρακτηριζόταν «αποσπασματική», «περιστασιακή», «εμβαλωματική», «μη λύση» και άλλα παρόμοια. Επρόκειτο συνήθως για χαρακτηρισμούς που χρησιμοποιούσαν στη Βουλή τα κόμματα της αντιπολίτευσης και έξω από τη Βουλή οι συνδικαλιστές, οι δημοσιογράφοι και όσοι κατά περίπτωση δεν ήθελαν να προχωρήσει μία πολιτική, κάποια πρόταση ή ένα μέτρο. Το αποτέλεσμα ήταν φυσικά να μην προχωρεί τίποτα, αφού η κάθε προτεινόμενη λύση δεν ήταν δυνατόν να αντιμετωπίζει το εκάστοτε πρόβλημα…παγκοσμίως, όπως συνήθως απαιτούσε η Αριστερά, αλλά και πολλοί άλλοι.

Φαίνεται ότι δεν είναι μόνο για μας δύσκολοι αυτοί οι μήνες, αλλά και για την Ευρώπη. Παρά το γεγονός ότι τα πρώτα στοιχεία του κρατικού προϋπολογισμού είναι σχετικά καλά (σε σύγκριση με αυτά που αναμένονταν), τα άτιμα τα spreads είναι πάλι στο Θεό και από μέρα σε μέρα θεωρείται βέβαιο στις Βρυξέλλες και στις αγορές θα ενταχθεί και η Πορτογαλία στον μηχανισμό στήριξης. Οι ίδιοι οι πορτογάλοι προσπαθούν να μην μπουν, αλλά όλα δείχνουν ότι η πραγματικότητα θα τους οδηγήσει στα νύχια του δικού τους Μνημονίου. ΄Αλλωστε τους σπρώχνουν και οι μεγάλοι της Ευρώπης προς τα εκεί με το σκεπτικό ότι αν δοθούν τώρα δεκανίκια στη Λισαβώνα για να πορεύεται, ίσως την γλυτώσει η Ισπανία, που είναι και το κυρίως ζητούμενο.