Οι περισσότεροι θα αποδώσουν την κλιμάκωση της βίας στην επιδείνωση της οικονομίας και τις επιπτώσεις της. Η ανεργία αυξάνει, η φτώχεια μεγαλώνει, ολόκληρα στρώματα του πληθυσμού ωθούνται στην οικονομική υποβάθμιση, αν όχι στην εξαθλίωση. Σε καταστάσεις σαν την σημερινή, η κλιμάκωση της βίας μέσα στην κοινωνία είναι σχεδόν φυσικό επακόλουθο. Όμως αυτή η ερμηνεία δεν καλύπτει το φαινόμενο στην ολότητά του. Γιατί η βία και η άσκησή της είχε αρχίσει να αποτελεί βασικό χαρακτηριστικό της ελληνικής κοινωνίας πριν ξεσπάσει η κρίση, όταν το δανεικό χρήμα έρρεε.

Η αλήθεια λοιπόν είναι ότι η ελληνική κοινωνία μπήκε στον αστερισμό της βίας εδώ και καιρό και οι ερμηνείες που δίναμε κατά εποχές ήταν διάφορες. Ξεκινούσαν από την νοοτροπία περί εύκολου πλουτισμού, μιλούσαμε για την βία που έφεραν μαζί τους οι μετανάστες, φτάναμε στην ανικανότητα της αστυνομίας, αλλά τώρα πια πρέπει να κοιτάξουμε κατάματα το φαινόμενο σε όλες τις μορφές του, για να δούμε που οδηγούμαστε. Γιατί από την φραστική βία, τον ψευτοτσαμπουκά, την έλλειψη αγωγής (η ελληνική κοινωνία είναι γενικά ανάγωγη) έχουμε προχωρήσει στον φόβο της βίας με τον οποίον ζουν ηλικιωμένοι, ολόκληρες γειτονιές, παίκτες και διαιτητές, δημοσιογράφοι, πολιτικοί, καθηγητές και δάσκαλοι, δικαστικοί, αστυνομικοί, ακόμη και παιδιά του σχολείου.

Συγκεκριμένα έχουμε το ποινικό έγκλημα που έχει φουντώσει και αποθρασυνθεί, έχουμε τις γειτονιές και τις περιοχές στην Αθήνα και σε άλλες μεγάλες πόλεις που έχουν υποβαθμιστεί, έχουμε την άνθιση του λεγόμενου bullying στα σχολεία, έχουμε τους χούλιγκανς που τα κάνουν γης μαδιάμ μέσα και έξω από τα γήπεδα, έχουμε τους διαδηλωτές που θέλουν να τα …σπάσουν, τους αναρχοαυτόνομους που θέλουν υποτίθεται να αλλάξουν την κοινωνία δια της καταστροφής και έχουμε και τους διάφορους τρομοκράτες με τα τυφλά και τα συγκεκριμένα κτυπήματα. Άγνωστο αν όλα αυτά συνδέονται, αλλά το πιθανότερο είναι ότι αν όχι όλα, κάποια σίγουρα συνδέονται με διάφορους τρόπους, είτε ως αίτια και αιτιατά, είτε σε επίπεδο συναλλαγής και συνεργασίας.

Φυσικά, το θύμα όλων αυτών των εκδηλώσεων βίας είναι το κοινωνικό σύνολο. Όμως εν δυνάμει θύματα είναι οι ηλικιωμένοι ως πιο εύκολοι, οι φιλήσυχοι άνθρωποι που ζουν ή εργάζονται στις υποβαθμισμένες περιοχές των μεγάλων πόλεων, τα πιο αδύναμα παιδιά στα σχολεία, οι καθηγητές στα γυμνάσια, τα λύκεια και τα ανώτατα ιδρύματα, που φοβούνται για τα περιουσιακά τους στοιχεία και τη σωματική τους ακεραιότητα, οι παίκτες και οι διαιτητές σε όλα τα ομαδικά αθλήματα, τα γήπεδα και τις κατηγορίες, οι πολιτικοί όταν κυκλοφορούν, οι δημοσιογράφοι γι΄ αυτά που γράφουν και λένε, οι δικαστικοί που απειλούνται πριν πάρουν μία απόφαση ή αφού την πήραν, οι αστυνομικοί για τους λόγους που όλοι φαντάζονται και διάφοροι επώνυμοι και εύποροι πολίτες που μπορεί να ανήκουν ή και να μην ανήκουν στις προηγούμενες κατηγορίες.

Η Ελλάδα απειλείται από τη βία, καθώς η κοινωνία της ρέπει όλο και περισσότερο προς τις βίαιες εκδηλώσεις, αντιδράσεις, ή και στον βίαιο τρόπο ζωή, Ταυτόχρονα κινδυνεύει να γίνει υποχείριο όλων εκείνων που ευαγγελίζονται και ασκούν την βία. Η πολιτεία είναι υποχρεωμένη να αντισταθεί και η αντίστασή της αρχίζει από την εφαρμογή του νόμου και την απομάκρυνση από την νοοτροπία της ατιμωρησίας. Δεν γίνεται αλλιώς.